Με τις νότες και τους στίχους συντροφιά...: Νοεμβρίου 2024

Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης, τραγουδιστής και εξαιρετικός οργανοπαίκτης, ένας από
τους σπουδαιότερους ρεμπέτες.
Πολλά τα αγαπημένα του τραγούδια, με τα οποία μεγαλώσαμε και εξακολουθούμε και
σήμερα να ακούμε και να αγαπάμε. Κάποια από αυτά είναι : «Ζούσα μοναχός χωρίς
αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο
το μυαλό μου φτερουγίζει», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «H μικρή από το Πασαλιμάνι»,
«Το τραγούδι της αγάπης»,«Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Παρηγοριά ζητού-
σα κάθε βράδυ», «Αλάνι με φωνάζουν», «To μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή»,
«Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Πάντα με γλυκό χασίσι», «Για μια κουτσουκαριώτισσα»,
«Μάτια γλυκά και γαλανά», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Να' ναι γλυκό το βόλι», τραγούδι
για τον καπετάνιο Άρη, «Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας», τραγούδι για τον ΕΛΑΣ κλπ.
Το 1941, μέσα στην κατοχή, έχασε το φως του, λόγω αβιταμίνωσης.
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο
μπουζούκι του κάποια κομμάτια από την οπερέτα του Ούγγρου συνθέτη Έμεριχ Κάλμαν
"Η Μπαγιαντέρα".

Είχα την τύχη και τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά όταν ήμουν έφηβος, στη Δραπετ-
σώνα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτητα και την ανθρωπιά του, αλλά και το πάθος
του για το μπουζούκι... Εκτός βέβαια από μπουζούκι, έπαιζε εξαιρετικά μαντολίνο, κιθά-
ρα και βιολί.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ "Κύριε" Μήτσο... όπως σε έλεγα τότε... ούτε φυσικά και τα
αγαπημένα σου τραγούδια...

Ο Δημήτρης Γκόγκος δουλευτής και ο ίδιος για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά, ζυμωμέ-
νος και ταυτισμένος με την εργατική τάξη, έδειξε από πολύ νωρίς έντονο πολιτικό ενδια-
φέρον. Έτσι λίγο πριν από τον πόλεμο έγινε μέλος του ΚΚΕ και έμεινε πιστός στα ιδανικά
του μέχρι το τέλος.