Τετάρτη 30 Μαΐου 2018
Κυριακή 27 Μαΐου 2018
Παρασκευή 25 Μαΐου 2018
Κυριακή 20 Μαΐου 2018
Ζεστά ποτά...
Το πρώτο άλμπουμ του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, το οποίο κυκλοφόρησε το Μάη του
1985. Την παραγωγή έχει κάνει ο Μανώλης Ρασούλης. Ένα πρωτοποριακό άλμπουμ που
άφησε έντονα το στίγμα του στην Ελληνική δισκογραφία.
1. Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
2. Προσωπικές οπτασίες
3. Φάνης
4. Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα
5. Μια βραδιά στο λούκι
6. Ρίτα Ριτάκι
7. Για ένα κομμάτι ψωμί
8. Υπόγειο (Ποίηση : Ρίτα Μπούμη - Παπά)
9. Κορίτσια της συγγνώμης
10. Γέλα πουλί μου
1985. Την παραγωγή έχει κάνει ο Μανώλης Ρασούλης. Ένα πρωτοποριακό άλμπουμ που
άφησε έντονα το στίγμα του στην Ελληνική δισκογραφία.
1. Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
2. Προσωπικές οπτασίες
3. Φάνης
4. Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα
5. Μια βραδιά στο λούκι
6. Ρίτα Ριτάκι
7. Για ένα κομμάτι ψωμί
8. Υπόγειο (Ποίηση : Ρίτα Μπούμη - Παπά)
9. Κορίτσια της συγγνώμης
10. Γέλα πουλί μου
Σάββατο 19 Μαΐου 2018
Παρασκευή 18 Μαΐου 2018
Ali Farka Touré (1939 - 2006)... Ο μουσικός και τραγουδιστής από το Μάλι, θεωρείται ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης που ανέδειξε ποτέ η χώρα του, με διεθνή αναγνώριση. Η μουσική του, πέρα απ' την τοπική Αφρικάνικη παράδοση, συνδέθηκε άμεσα και με το Blues. Σύμφωνα με τους ειδικούς, συγκαταλέγεται μέσα στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών...
Πέμπτη 17 Μαΐου 2018
Ρίτα Αμπατζή (1914 - 1969)...
Η Ρίτα Αμπατζή, υπήρξε κορυφαία τραγουδίστρια του δημοτικού, λαϊκού και ρεμπέτικου
τραγουδιού και μαζί με τη Ρόζα Εσκενάζυ, ήταν οι δύο μεγαλύτερες τραγουδίστριες της
εποχής τους.
Γεννήθηκε το 1914 στη Σμύρνη και το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εγκατασ-
τάθηκε στην Αθήνα. Σε ένα γάμο στα χρόνια του ’30, τυχαία την άκουσε ο θρυλικός Στελ-
λάκης Περπινιάδης κι αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Φωνή καθάρια, στιβαρή και περίτεχνη μαζί… Ξεκίνησε την καριέρα της με ρεμπέτικα στο
Κέντρο «Πεταλούδα» στο Φάληρο. Αργότερα στράφηκε στο δημοτικό τραγούδι και για
πολλά χρόνια εμφανιζόταν στην «Αράχωβα» (Πλατεία Καραϊσκάκη), ενώ ταξίδεψε και
στις ΗΠΑ.
Συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής, όπως τους Παναγιώτη Τούν-
τα, Βαγγέλη Παπάζογλου, Κώστα Σκαρβέλη, Ιάκωβο Μοντανάρη, Σπύρο Περιστέρη, Δημή-
τριο Σέμση, Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη κ.ά.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1931. Έκτοτε, ηχογράφησε πάνω από 400 σμυρναίικα, ρεμπέ-
τικα και παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Μερικά από αυτά είναι : «Το τσαγκαράκι»,
«Κατεργάρα», «Ο τζογαδόρος», «Χαρικλάκι», «Βρε χήρα δε λυπάσαι», «O Aσίκης»,
«Ο Φερετζές», «Η Ζευγολατιώτισσα», «Με ζουρνάδες με νταούλια», «Η χωριατοπούλα»,
«Η Αρμενίτσα», «Βαρκάρης», «Γκαρσόνα», «Ναζιάρα μου», «Αν σ' αγαπώ δε φταίω εγώ»,
«Μια μελαχρινή», «Για μια τσαχπίνα μερακλού», «Για μένα δε σε μέλλει», «Αμάν
Αννίτσα», «Έλα καράβι πάρε με», «Άσε τα κόλπα», «Να ζήσεις αμαξά μου» κ.ά.
Μετά τον πόλεμο δεν τραγούδησε ξανά σε δίσκους. Πέθανε στις 17 Ιούνη του 1969, στο
Αιγάλεω.
Πηγές : sansimera.gr/biographies - Βικιπαίδεια - ogdoo.gr
τραγουδιού και μαζί με τη Ρόζα Εσκενάζυ, ήταν οι δύο μεγαλύτερες τραγουδίστριες της
εποχής τους.
Γεννήθηκε το 1914 στη Σμύρνη και το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εγκατασ-
τάθηκε στην Αθήνα. Σε ένα γάμο στα χρόνια του ’30, τυχαία την άκουσε ο θρυλικός Στελ-
λάκης Περπινιάδης κι αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Φωνή καθάρια, στιβαρή και περίτεχνη μαζί… Ξεκίνησε την καριέρα της με ρεμπέτικα στο
Κέντρο «Πεταλούδα» στο Φάληρο. Αργότερα στράφηκε στο δημοτικό τραγούδι και για
πολλά χρόνια εμφανιζόταν στην «Αράχωβα» (Πλατεία Καραϊσκάκη), ενώ ταξίδεψε και
στις ΗΠΑ.
Συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής, όπως τους Παναγιώτη Τούν-
τα, Βαγγέλη Παπάζογλου, Κώστα Σκαρβέλη, Ιάκωβο Μοντανάρη, Σπύρο Περιστέρη, Δημή-
τριο Σέμση, Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη κ.ά.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1931. Έκτοτε, ηχογράφησε πάνω από 400 σμυρναίικα, ρεμπέ-
τικα και παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Μερικά από αυτά είναι : «Το τσαγκαράκι»,
«Κατεργάρα», «Ο τζογαδόρος», «Χαρικλάκι», «Βρε χήρα δε λυπάσαι», «O Aσίκης»,
«Ο Φερετζές», «Η Ζευγολατιώτισσα», «Με ζουρνάδες με νταούλια», «Η χωριατοπούλα»,
«Η Αρμενίτσα», «Βαρκάρης», «Γκαρσόνα», «Ναζιάρα μου», «Αν σ' αγαπώ δε φταίω εγώ»,
«Μια μελαχρινή», «Για μια τσαχπίνα μερακλού», «Για μένα δε σε μέλλει», «Αμάν
Αννίτσα», «Έλα καράβι πάρε με», «Άσε τα κόλπα», «Να ζήσεις αμαξά μου» κ.ά.
Μετά τον πόλεμο δεν τραγούδησε ξανά σε δίσκους. Πέθανε στις 17 Ιούνη του 1969, στο
Αιγάλεω.
Πηγές : sansimera.gr/biographies - Βικιπαίδεια - ogdoo.gr
Τετάρτη 16 Μαΐου 2018
Τρίτη 15 Μαΐου 2018
Ένα άλμπουμ με τραγούδια αφιερωμένα στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού...
15 Μάη 1948 - 15 Μάη 2015
67 χρόνια από τη μέρα του ξεριζωμού των Παλαιστινίων.
Η 15η Μάη για τους όπου γης Παλαιστίνιους, συμβολίζεται με μια λέξη: Nakbah
(Νάκμπα) που σημαίνει Καταστροφή. Είναι η μέρα στη διάρκεια της οποίας το 1948
οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν την πρώτη τους δολοφονική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη.
Βομβάρδισαν χωριά, γκρέμισαν σπίτια, δολοφόνησαν εν ψυχρώ αμάχους, με στόχο να
διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις εστίες τους. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε το
κράτος του Ισραήλ.
Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, διασκορπίστηκαν στις γύρω χώρες (Συρία, Λίβανο,
Ιορδανία), αλλά και στα υπόλοιπα εδάφη της Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της
Γάζας), όπου εξακολουθούν να ζουν ως σήμερα, 67 χρόνια μετά, σε καταυλισμούς προσ-
φύγων.
Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, οι Παλαιστίνιοι δεν απεμπόλησαν ποτέ
το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η λέξη "Αwdah"
(Επιστροφή) συνοδεύει πάντοτε τη λέξη Nakbah και η λέξη "Moukawamah" (Αντίσταση),
δείχνει την αξιοπρέπεια και την αποφασιστικότητα.
Είναι η αντίσταση, με χιλιάδες νεκρούς, που κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα της επιστρο-
φής των προσφύγων, το όραμα μιας ελεύθερης Παλαιστίνης. Και είναι αυτή η αντίσταση
που έχει κάνει τον παλαιστινιακό λαό σύμβολο για όλους τους λαούς του κόσμου, φωτεινό
φάρο αντίστασης και πάλης για λευτεριά.
Σύμβολο στον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, για
την αρμονική συνύπαρξη των λαών!
Με αφορμή τη φετινή Νάκμπα, η "Τέχνη Εν Κινήσει" παρουσιάζει την -αφιερωμένη στην
παλαιστινιακή Αντίσταση και στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό- συλλογή έργων.
Τα έργα των καλλιτεχνών είναι τα εξής:
1. Παράξενος: "Απ' το ποτάμι πίνω αίμα"
2. Υπεραστικοί: "Σπλάχνο της λευτεριάς" [Συμμετοχή: Παυλέας (JazzMatazz)]
3. Boxcar Betty: "A giant to withhold" [Συμμετοχή: Παύλος, Νίκος (Υπεραστι-
κοί), Παυλέας (JazzMatazz)]
4. MC Yinka: "Γειτονιές"
5. Δημήτρης Καρούσος: "Κατάσταση πολιορκίας"
6. Revolted Masses: "Bloodshed in Eden
Πηγή : ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
67 χρόνια από τη μέρα του ξεριζωμού των Παλαιστινίων.
Η 15η Μάη για τους όπου γης Παλαιστίνιους, συμβολίζεται με μια λέξη: Nakbah
(Νάκμπα) που σημαίνει Καταστροφή. Είναι η μέρα στη διάρκεια της οποίας το 1948
οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν την πρώτη τους δολοφονική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη.
Βομβάρδισαν χωριά, γκρέμισαν σπίτια, δολοφόνησαν εν ψυχρώ αμάχους, με στόχο να
διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις εστίες τους. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε το
κράτος του Ισραήλ.
Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, διασκορπίστηκαν στις γύρω χώρες (Συρία, Λίβανο,
Ιορδανία), αλλά και στα υπόλοιπα εδάφη της Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της
Γάζας), όπου εξακολουθούν να ζουν ως σήμερα, 67 χρόνια μετά, σε καταυλισμούς προσ-
φύγων.
Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, οι Παλαιστίνιοι δεν απεμπόλησαν ποτέ
το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η λέξη "Αwdah"
(Επιστροφή) συνοδεύει πάντοτε τη λέξη Nakbah και η λέξη "Moukawamah" (Αντίσταση),
δείχνει την αξιοπρέπεια και την αποφασιστικότητα.
Είναι η αντίσταση, με χιλιάδες νεκρούς, που κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα της επιστρο-
φής των προσφύγων, το όραμα μιας ελεύθερης Παλαιστίνης. Και είναι αυτή η αντίσταση
που έχει κάνει τον παλαιστινιακό λαό σύμβολο για όλους τους λαούς του κόσμου, φωτεινό
φάρο αντίστασης και πάλης για λευτεριά.
Σύμβολο στον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, για
την αρμονική συνύπαρξη των λαών!
Με αφορμή τη φετινή Νάκμπα, η "Τέχνη Εν Κινήσει" παρουσιάζει την -αφιερωμένη στην
παλαιστινιακή Αντίσταση και στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό- συλλογή έργων.
Τα έργα των καλλιτεχνών είναι τα εξής:
1. Παράξενος: "Απ' το ποτάμι πίνω αίμα"
2. Υπεραστικοί: "Σπλάχνο της λευτεριάς" [Συμμετοχή: Παυλέας (JazzMatazz)]
3. Boxcar Betty: "A giant to withhold" [Συμμετοχή: Παύλος, Νίκος (Υπεραστι-
κοί), Παυλέας (JazzMatazz)]
4. MC Yinka: "Γειτονιές"
5. Δημήτρης Καρούσος: "Κατάσταση πολιορκίας"
6. Revolted Masses: "Bloodshed in Eden
Πηγή : ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Σπύρος Ζαγοραίος (1928 - 2014)... Ένας σπουδαίος λαϊκός ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης...
Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Ιούνη 1928 και μεγάλωσε στον Άγιο
Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανε-
ξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν
μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του
Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής και ερμήνευσε επιτυχίες, που
τραγουδιούνται μέχρι σήμερα: «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», «Άναψε το τσιγάρο»,
«Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο», «Θα πεθάνω γλυκιά μου
αγάπη», «Ντόλτσε βίτα», «Κατηγόρα με», «Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Οι γαρυ-
φαλλιές», «Όλες είσαστε ίδιες», «Ο αλήτης», «Άδικα χάρε καρτερείς», «Η κούκλα»,
«Πάρτε κύριε λαχεία», «Ο ανάπηρος», «Ερωτιάρης», «Τον χάρο τον αντάμωσαν» και
πολλά άλλα.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν
Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλι-
τεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε, και είχε δημιουργήσει
κάτω από το σπίτι του το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ο Σπύρος Ζαγοραίος πέθανε στις 20 Οκτώβρη 2014, σε ηλικία 86 ετών. Τα τελευταία
χρόνια αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας με τη νόσο Πάρκινσον, που τον
ταλαιπωρούσε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από το 2009, όταν έχασε
το γιο του σε ηλικία 49 ετών.
Πηγή : sansimera.gr/biographies
Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανε-
ξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν
μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του
Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής και ερμήνευσε επιτυχίες, που
τραγουδιούνται μέχρι σήμερα: «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», «Άναψε το τσιγάρο»,
«Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο», «Θα πεθάνω γλυκιά μου
αγάπη», «Ντόλτσε βίτα», «Κατηγόρα με», «Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Οι γαρυ-
φαλλιές», «Όλες είσαστε ίδιες», «Ο αλήτης», «Άδικα χάρε καρτερείς», «Η κούκλα»,
«Πάρτε κύριε λαχεία», «Ο ανάπηρος», «Ερωτιάρης», «Τον χάρο τον αντάμωσαν» και
πολλά άλλα.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν
Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλι-
τεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε, και είχε δημιουργήσει
κάτω από το σπίτι του το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ο Σπύρος Ζαγοραίος πέθανε στις 20 Οκτώβρη 2014, σε ηλικία 86 ετών. Τα τελευταία
χρόνια αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας με τη νόσο Πάρκινσον, που τον
ταλαιπωρούσε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από το 2009, όταν έχασε
το γιο του σε ηλικία 49 ετών.
Πηγή : sansimera.gr/biographies
Δευτέρα 14 Μαΐου 2018
Κυριακή 13 Μαΐου 2018
Σαν σήμερα... 13 Μάη 1988, φεύγει από τη ζωή ο Tσέσνεϊ Χένρι «Τσετ» Μπέικερ (Chesney Henry "Chet" Baker Jr.) (1929 - 1988), Αμερικανός τρομπετίστας και τραγουδιστής της τζαζ. Είναι κυρίως γνωστός για τις μελαγχολικές συνθέσεις του, με στοιχεία από το ύφος της λεγόμενης "κουλ τζαζ", της οποίας θεωρείται βασικός εκπρόσωπος...
Σάββατο 12 Μαΐου 2018
Παρασκευή 11 Μαΐου 2018
Ακορντεόν...
Το ακορντεόν είναι ένα αερόφωνο πληκτροφόρο μουσικό όργανο, ιδιαίτερα διαδεδομένο
στη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική πολλών Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών χωρών.
Εφευρέθηκε κατά πάσα πιθανότητα στη Γερμανία το 1822, αν και το δίπλωμα ευρεσιτεχ-
νίας ανήκει στον Cyrill Demian (1829). Έχει σχήμα κουτιού και αποτελείται από δύο
πληκτρολόγια και μια αεροπαραγωγό φυσούνα που συμπιέζεται και επεκτείνεται από
τον εκτελεστή. Ο ήχος παράγεται με τη δόνηση μεταλλικών ελασμάτων στο εσωτερικό
του, που πάλλονται με τη ροή του αέρα.
Το ακορντεόν παίζεται κρατώντας το με τα δύο χέρια στο ύψος του στήθους. Συχνά χρη-
σιμοποιούνται ιμάντες στήριξης (από το όργανο στους ώμους) λόγω του βάρους του
οργάνου. Το αριστερό χέρι χειρίζεται ένα πληκτρολόγιο παρόμοιο με αυτό του μπαντονεόν,
που αντιστοιχεί σε έως και 140 διαφορετικούς συνδυασμούς ελεύθερων μπάσων νοτών
ή συγχορδιών. Ο ρόλος του είναι κυρίως συνοδευτικός (ακκομπανιαμέντο), με έντονο το
ρυθμικό στοιχείο. Στο δεξί χέρι αντιστοιχεί ένα πληκτρολόγιο παρόμοιο μ' αυτό του πιάνου
για την εκτέλεση της μελωδίας. Ενίοτε το δεξί πληκτρολόγιο έχει μορφή παρόμοια με το
αριστερό, όπως και στο μπαντονεόν, το ρώσικο ακορντεόν (μπαγιάν) και την κονσερτίνα.
Η φυσούνα χειρίζεται και από τα δύο χέρια, όχι μόνο για την παραγωγή αέρα, αλλά και για
την διαφοροποίηση των δυναμικών. Ακόμη, το ακορντεόν διαθέτει κουμπιά, που ονομά-
ζονται ρεζίστρα ή ρετζίστρα τα οποία διαφοροποιούν τη χροιά του ήχου, τόσο στο δεξί όσο
και στο αριστερό μέρος, συνήθως με συνδυασμούς οκτάβων.
Το ακορντεόν αγαπήθηκε και ενσωματώθηκε στη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική πολλών
λαών. Στην Ευρώπη, συνδέθηκε άρρηκτα με τη γαλλική λαϊκή μουσική του 20ού αιώνα,
όπως επίσης και με το ρεπερτόριο του ταγκό. Ευρεία είναι η διάδοσή του στην ιταλική και
ελληνική μουσική, ενώ αποτελεί κυρίαρχο όργανο σε μπάντες σλαβόφωνων χωρών.
Πηγή : Βικιπαίδεια
στη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική πολλών Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών χωρών.
Εφευρέθηκε κατά πάσα πιθανότητα στη Γερμανία το 1822, αν και το δίπλωμα ευρεσιτεχ-
νίας ανήκει στον Cyrill Demian (1829). Έχει σχήμα κουτιού και αποτελείται από δύο
πληκτρολόγια και μια αεροπαραγωγό φυσούνα που συμπιέζεται και επεκτείνεται από
τον εκτελεστή. Ο ήχος παράγεται με τη δόνηση μεταλλικών ελασμάτων στο εσωτερικό
του, που πάλλονται με τη ροή του αέρα.
Το ακορντεόν παίζεται κρατώντας το με τα δύο χέρια στο ύψος του στήθους. Συχνά χρη-
σιμοποιούνται ιμάντες στήριξης (από το όργανο στους ώμους) λόγω του βάρους του
οργάνου. Το αριστερό χέρι χειρίζεται ένα πληκτρολόγιο παρόμοιο με αυτό του μπαντονεόν,
που αντιστοιχεί σε έως και 140 διαφορετικούς συνδυασμούς ελεύθερων μπάσων νοτών
ή συγχορδιών. Ο ρόλος του είναι κυρίως συνοδευτικός (ακκομπανιαμέντο), με έντονο το
ρυθμικό στοιχείο. Στο δεξί χέρι αντιστοιχεί ένα πληκτρολόγιο παρόμοιο μ' αυτό του πιάνου
για την εκτέλεση της μελωδίας. Ενίοτε το δεξί πληκτρολόγιο έχει μορφή παρόμοια με το
αριστερό, όπως και στο μπαντονεόν, το ρώσικο ακορντεόν (μπαγιάν) και την κονσερτίνα.
Η φυσούνα χειρίζεται και από τα δύο χέρια, όχι μόνο για την παραγωγή αέρα, αλλά και για
την διαφοροποίηση των δυναμικών. Ακόμη, το ακορντεόν διαθέτει κουμπιά, που ονομά-
ζονται ρεζίστρα ή ρετζίστρα τα οποία διαφοροποιούν τη χροιά του ήχου, τόσο στο δεξί όσο
και στο αριστερό μέρος, συνήθως με συνδυασμούς οκτάβων.
Το ακορντεόν αγαπήθηκε και ενσωματώθηκε στη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική πολλών
λαών. Στην Ευρώπη, συνδέθηκε άρρηκτα με τη γαλλική λαϊκή μουσική του 20ού αιώνα,
όπως επίσης και με το ρεπερτόριο του ταγκό. Ευρεία είναι η διάδοσή του στην ιταλική και
ελληνική μουσική, ενώ αποτελεί κυρίαρχο όργανο σε μπάντες σλαβόφωνων χωρών.
Πηγή : Βικιπαίδεια
Εγώ μάγκας φαινόμουνα...
Ρεμπέτικο τραγούδι του Πειραιώτη Μιχάλη Γενίτσαρη (1917 - 2005), ο οποίος έφυγε από
τη ζωή, σαν σήμερα, 11 Μάη του 2005.
τη ζωή, σαν σήμερα, 11 Μάη του 2005.
Πέμπτη 10 Μαΐου 2018
Όσοι έχουνε πολλά λεφτά...
Τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη το οποίο ηχογραφήθηκε το 1936 και το τραγουδάει
ο ίδιος... Μπουζούκι παίζει ο ίδιος ο Μάρκος, κιθάρα ο Κώστας Σκαρβέλης και μπαγλαμά
ο Στράτος Παγιουμτζής.
Τετάρτη 9 Μαΐου 2018
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες (Επιτάφιος)...
Σαν σήμερα... 9 Μάη 1936… Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης βάφονται με το αίμα της
εργατικής τάξης. Οι εργάτες της Θεσσαλονίκης διαδηλώνουν μαζικά την αγανάκτησή
τους για τη βίαιη καταστολή των απεργών.
Το αστικό κράτος όμως απαντά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα : 10 εργάτες βάφουν
με το αίμα τους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για τους Σ. Γιαμτοβό, Χ. Ευαγγέλου,
Σ. Μασαράνο, Τ. Τούση, Δ. Αχλαμίδη, Ε. Αδαμαντίδη, Ι. Πανόπουλο, Δ. Λαγινά,
Α. Χαραλαμπίδου και Α. Καρανικόλα.
Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ο στρατός ενώνεται με τους απεργούς και ο εργαζόμενος λαός
γίνεται κύριος της πόλης για 36 περίπου ώρες.
Η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει νέες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη
για να καταστείλει τους αγώνες των εργατών.
Ο θρήνος της μάνας του πρώτου νεκρού της 9ης Μάη, του Τάσου Τούση, μένει
στην αιωνιότητα μέσα από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, τον οποίο μελο-
ποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και
πολλοί ακόμα τραγουδιστές.
εργατικής τάξης. Οι εργάτες της Θεσσαλονίκης διαδηλώνουν μαζικά την αγανάκτησή
τους για τη βίαιη καταστολή των απεργών.
Το αστικό κράτος όμως απαντά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα : 10 εργάτες βάφουν
με το αίμα τους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για τους Σ. Γιαμτοβό, Χ. Ευαγγέλου,
Σ. Μασαράνο, Τ. Τούση, Δ. Αχλαμίδη, Ε. Αδαμαντίδη, Ι. Πανόπουλο, Δ. Λαγινά,
Α. Χαραλαμπίδου και Α. Καρανικόλα.
Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ο στρατός ενώνεται με τους απεργούς και ο εργαζόμενος λαός
γίνεται κύριος της πόλης για 36 περίπου ώρες.
Η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει νέες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη
για να καταστείλει τους αγώνες των εργατών.
Ο θρήνος της μάνας του πρώτου νεκρού της 9ης Μάη, του Τάσου Τούση, μένει
στην αιωνιότητα μέσα από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, τον οποίο μελο-
ποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και
πολλοί ακόμα τραγουδιστές.
Τρίτη 8 Μαΐου 2018
Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου...
Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου, είναι ποίημα του Κώστα Βάρναλη, το οποίο συμπεριλήφθηκε
στην ποιητική συλλογή "Τα Ποιητικά", το 1956, από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος. Το ποίημα
αποτελείται από 26 στροφές και 104 στίχους.
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή ποιήματα του ποιητή. Πρόκειται για μια σατιρική
αφήγηση, λαϊκού και επαναστατικού χαρακτήρα.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι ο κυρ Μέντιος (γαϊδούρι), που παραλληλίζεται με τον σκλα-
βωμένο άνθρωπο, τον αδιαμαρτύρητο, τον υπομονετικό. Ο Βάρναλης, στο ποίημα του,
προσπαθεί να αφυπνίσει τον λαό μέσω αυτής της σάτιρας.
Το ποίημα απέκτησε δημοσιότητα και από τη μουσική μεταφορά του, σε μελοποίηση του
Λουκά Θάνου και την εκπληκτική ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη.
στην ποιητική συλλογή "Τα Ποιητικά", το 1956, από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος. Το ποίημα
αποτελείται από 26 στροφές και 104 στίχους.
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή ποιήματα του ποιητή. Πρόκειται για μια σατιρική
αφήγηση, λαϊκού και επαναστατικού χαρακτήρα.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι ο κυρ Μέντιος (γαϊδούρι), που παραλληλίζεται με τον σκλα-
βωμένο άνθρωπο, τον αδιαμαρτύρητο, τον υπομονετικό. Ο Βάρναλης, στο ποίημα του,
προσπαθεί να αφυπνίσει τον λαό μέσω αυτής της σάτιρας.
Το ποίημα απέκτησε δημοσιότητα και από τη μουσική μεταφορά του, σε μελοποίηση του
Λουκά Θάνου και την εκπληκτική ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη.
Δευτέρα 7 Μαΐου 2018
Ντίζι Γκιλέσπι (John Birks "Dizzy" Gillespie) (1917 - 1993)...
O Ντίζι Γκιλέσπι (John Birks "Dizzy" Gillespie) ήταν Αμερικανός τρομπετίστας
της τζαζ, συνθέτης και τραγουδιστής. Ως συνθέτης και βιρτουόζος της τρομπέτας, συ-
νέβαλε αποφασιστικά, μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ, στην εξέλιξη της μοντέρνας τζαζ
και του μπίμποπ (bebop).
Ο Τζον Μπιρκς Γκιλέσπι γεννήθηκε το 1917, στη Νότια Καρολίνα, νεότερος γιος μίας
οικογένειας με εννέα παιδιά. Σε ηλικία δέκα ετών, βίωσε το θάνατο του πατέρα του,
ο οποίος ήταν ερασιτέχνης μουσικός και διέθετε δικό του μουσικό συγκρότημα,
ενθαρρύνοντας την ενασχόληση του γιου του με τη μουσική. Αν και αρχικά ασχολήθη-
κε με την εκμάθηση του πιάνου, σε ηλικία δώδεκα ετών, στράφηκε στο όργανο της
τρομπέτας, πάντα ως αυτοδίδακτος. Οι ικανότητες του, ήταν τέτοιες που του επέτρε-
ψαν να λάβει μία μουσική υποτροφία για το Ινστιτούτο Laurinburg της Νότιας Καρο-
λίνας, όπου συνέχισε να εξασκείται στο πιάνο και την τρομπέτα.
Το 1935 εγκατέλειψε τις σπουδές του και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια, με την
πρόθεση να εργαστεί αποκλειστικά ως μουσικός. Στα πρώτα του βήματα, έγινε μέλος
της ορχήστρας του Frankie Fairfax ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογράφηση,
με το συγκρότημα του Τέντι Χιλλ, αντικαθιστώντας τον Ρόι Έλντριτζ. Την ίδια περίοδο,
απέκτησε το ψευδώνυμο Ντίζι (Dizzy). Το 1939, έγινε μέλος του συγκροτήματος του
τζαζ τραγουδιστή Καμπ Κάλογουεϊ, ωστόσο εγκατέλειψε το σχήμα το 1941.
O ίδιος ο Κάλλογουει αποκαλούσε τους αυτοσχεδιασμούς του Γκιλέσπι "κινέζικη μου-
σική", χαρακτηριστικό της πρωτότυπης τεχνοτροπίας που είχε αναπτύξει.
Στην πορεία, ο Γκιλέσπι συμμετείχε σε αρκετά μουσικά σύνολα και συνεργάστηκε με
τους Ντιούκ Έλλινγκτον, Κόλμαν Χώκινς, Μπίλι Έκσταϊν, Τσικ Γουέμπ, Μπένι Κάρτερ
και άλλους. Ανάμεσα στις σημαντικές συνεργασίες του ήταν και αυτή με τον πιανίστα
Έρλ Χάινς, καθώς στη διάρκειά της συνεργάστηκε με τον Τσάρλι Πάρκερ, ο οποίος
επίσης συμμετείχε ως μουσικός στην ορχήστρα του, ενώ παράλληλα του δόθηκε η
δυνατότητα να αναδείξει σε ένα βαθμό τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ερμηνείας
του. Ως μέλος του συγκροτήματος του Χάινς, παρουσίασε την πρώτη του μουσική
σύνθεση Night in Tunisia.
Μέχρι το 1944, ο Γκιλέσπι είχε αποκτήσει σημαντική φήμη ώστε να ηγείται ο ίδιος
ορχήστρες. Η συνεχιζόμενη συνεργασία του με τον Τσάρλι Πάρκερ συνέβαλε στην
εξέλιξη του είδους του μπίμποπ, παράλληλα με τη μουσική του σουίνγκ που ήταν
ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την περίοδο. Σε αντίθεση με τον Πάρκερ, που συμμετείχε
σε μικρά μουσικά σύνολα, ο Γκιλέσπι στόχευε στην δημιουργία μίας μεγάλης ορχήστρας
(big band), την οποία οργάνωσε τελικά στις αρχές του 1945. Μετά από την εμπορική
αποτυχία της, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, σχημάτισε ένα κουιντέτο, στο οποίο συμ-
μετείχε επίσης ο Πάρκερ. Αργότερα, το σύνολο απέκτησε και ένα έκτο μέλος, ενώ τελι-
κά ο Γκιλέσπι επέκτεινε το σχήμα, επιχειρώντας για δεύτερη φορά την δημιουργία μιας
μεγάλης ορχήστρας, την οποία κατάφερε να διατηρήσει για τέσσερα χρόνια.
Στο διάστημα αυτό, συμμετοχή στην ορχήστρα είχαν ορισμένοι σημαντικοί τζαζ μουσι-
κοί, όπως ο Τζον Κολτρέιν. Ο Γκιλέσπι, πειραματίστηκε μουσικά προσπαθώντας να
ενσωματώσει αφρικανικά και κουβανέζικα μουσικά στοιχεία στη τζαζ. Διέλυσε την
ορχήστρα του, το 1950, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Το 1956, και ενώ μέχρι
τότε καθοδηγούσε μικρά σύνολα μουσικών, δημιούργησε για δεύτερη φορά μία μεγάλη
ορχήστρα, με την οποία περιόδευσε στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική
Αμερική. Μετά τη διάλυση της ορχήστρας, το 1958, ο Γκιλέσπι συνέχισε να παίζει με
μικρότερα μουσικά σχήματα, παραμένοντας ενεργός μέχρι το 1992. Στη δεκαετία του
1980, ηγήθηκε της ορχήστρας United Nations Orchestra.
Πέθανε το 1993, σε ηλικία 75 ετών, από καρκίνο.
*Πηγή : Βικιπαίδεια
της τζαζ, συνθέτης και τραγουδιστής. Ως συνθέτης και βιρτουόζος της τρομπέτας, συ-
νέβαλε αποφασιστικά, μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ, στην εξέλιξη της μοντέρνας τζαζ
και του μπίμποπ (bebop).
Ο Τζον Μπιρκς Γκιλέσπι γεννήθηκε το 1917, στη Νότια Καρολίνα, νεότερος γιος μίας
οικογένειας με εννέα παιδιά. Σε ηλικία δέκα ετών, βίωσε το θάνατο του πατέρα του,
ο οποίος ήταν ερασιτέχνης μουσικός και διέθετε δικό του μουσικό συγκρότημα,
ενθαρρύνοντας την ενασχόληση του γιου του με τη μουσική. Αν και αρχικά ασχολήθη-
κε με την εκμάθηση του πιάνου, σε ηλικία δώδεκα ετών, στράφηκε στο όργανο της
τρομπέτας, πάντα ως αυτοδίδακτος. Οι ικανότητες του, ήταν τέτοιες που του επέτρε-
ψαν να λάβει μία μουσική υποτροφία για το Ινστιτούτο Laurinburg της Νότιας Καρο-
λίνας, όπου συνέχισε να εξασκείται στο πιάνο και την τρομπέτα.
Το 1935 εγκατέλειψε τις σπουδές του και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια, με την
πρόθεση να εργαστεί αποκλειστικά ως μουσικός. Στα πρώτα του βήματα, έγινε μέλος
της ορχήστρας του Frankie Fairfax ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογράφηση,
με το συγκρότημα του Τέντι Χιλλ, αντικαθιστώντας τον Ρόι Έλντριτζ. Την ίδια περίοδο,
απέκτησε το ψευδώνυμο Ντίζι (Dizzy). Το 1939, έγινε μέλος του συγκροτήματος του
τζαζ τραγουδιστή Καμπ Κάλογουεϊ, ωστόσο εγκατέλειψε το σχήμα το 1941.
O ίδιος ο Κάλλογουει αποκαλούσε τους αυτοσχεδιασμούς του Γκιλέσπι "κινέζικη μου-
σική", χαρακτηριστικό της πρωτότυπης τεχνοτροπίας που είχε αναπτύξει.
Στην πορεία, ο Γκιλέσπι συμμετείχε σε αρκετά μουσικά σύνολα και συνεργάστηκε με
τους Ντιούκ Έλλινγκτον, Κόλμαν Χώκινς, Μπίλι Έκσταϊν, Τσικ Γουέμπ, Μπένι Κάρτερ
και άλλους. Ανάμεσα στις σημαντικές συνεργασίες του ήταν και αυτή με τον πιανίστα
Έρλ Χάινς, καθώς στη διάρκειά της συνεργάστηκε με τον Τσάρλι Πάρκερ, ο οποίος
επίσης συμμετείχε ως μουσικός στην ορχήστρα του, ενώ παράλληλα του δόθηκε η
δυνατότητα να αναδείξει σε ένα βαθμό τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ερμηνείας
του. Ως μέλος του συγκροτήματος του Χάινς, παρουσίασε την πρώτη του μουσική
σύνθεση Night in Tunisia.
Μέχρι το 1944, ο Γκιλέσπι είχε αποκτήσει σημαντική φήμη ώστε να ηγείται ο ίδιος
ορχήστρες. Η συνεχιζόμενη συνεργασία του με τον Τσάρλι Πάρκερ συνέβαλε στην
εξέλιξη του είδους του μπίμποπ, παράλληλα με τη μουσική του σουίνγκ που ήταν
ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την περίοδο. Σε αντίθεση με τον Πάρκερ, που συμμετείχε
σε μικρά μουσικά σύνολα, ο Γκιλέσπι στόχευε στην δημιουργία μίας μεγάλης ορχήστρας
(big band), την οποία οργάνωσε τελικά στις αρχές του 1945. Μετά από την εμπορική
αποτυχία της, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, σχημάτισε ένα κουιντέτο, στο οποίο συμ-
μετείχε επίσης ο Πάρκερ. Αργότερα, το σύνολο απέκτησε και ένα έκτο μέλος, ενώ τελι-
κά ο Γκιλέσπι επέκτεινε το σχήμα, επιχειρώντας για δεύτερη φορά την δημιουργία μιας
μεγάλης ορχήστρας, την οποία κατάφερε να διατηρήσει για τέσσερα χρόνια.
Στο διάστημα αυτό, συμμετοχή στην ορχήστρα είχαν ορισμένοι σημαντικοί τζαζ μουσι-
κοί, όπως ο Τζον Κολτρέιν. Ο Γκιλέσπι, πειραματίστηκε μουσικά προσπαθώντας να
ενσωματώσει αφρικανικά και κουβανέζικα μουσικά στοιχεία στη τζαζ. Διέλυσε την
ορχήστρα του, το 1950, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Το 1956, και ενώ μέχρι
τότε καθοδηγούσε μικρά σύνολα μουσικών, δημιούργησε για δεύτερη φορά μία μεγάλη
ορχήστρα, με την οποία περιόδευσε στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική
Αμερική. Μετά τη διάλυση της ορχήστρας, το 1958, ο Γκιλέσπι συνέχισε να παίζει με
μικρότερα μουσικά σχήματα, παραμένοντας ενεργός μέχρι το 1992. Στη δεκαετία του
1980, ηγήθηκε της ορχήστρας United Nations Orchestra.
Πέθανε το 1993, σε ηλικία 75 ετών, από καρκίνο.
*Πηγή : Βικιπαίδεια
Σάββατο 5 Μαΐου 2018
Μπουζούκι...
Το Μπουζούκι είναι λαουτοειδές έγχορδο λαϊκό μουσικό όργανο, με αχλαδόσχημο αντη-
χείο (σκάφος) από επιμήκεις ξύλινες λουρίδες, τις ντούγιες, και μακρύ βραχίονα, το
μπράτσο ή μάνικο με κλειδιά στην άκρη για το χόρδισμα (κούρδισμα). Κατά μήκος του
βραχίονα υπάρχουν λεπτά μεταλικά ελάσματα, κάθετα προς τον επιμήκη άξονα του
βραχίονα, που σφηνώνονται σε μία λεπτή σχισμή και λέγονται τάστα. Τα διαστήματα
ανάμεσα στα τάστα, οριοθετούν την απόσταση του ημιτονίου. Διαθέτει τρεις ή τέσσερις
διπλές, και σε ορισμένες περιπτώσεις μονές, χορδές τις οποίες χτυπά ο μουσικός με ένα
μικρό πλήκτρο την πένα. Αρχικά το μπουζούκι έφερε τρία ζεύγη μεταλλικών χορδών
κουρδισμένες σε τόνους ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ (υπάρχουν επίσης αναφορές για επτάχορδα ή και
οκτάχορδα τριφωνικά μπουζούκια πάλι σε χόρδισμα ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ, με τη διαφορά ότι η
μπάσα ΡΕ και άλλοτε και η ΛΑ αποτελούνταν από 3 χορδές), ενώ αργότερα απέκτησε
τέταρτο ζεύγος και κούρδισμα ΝΤΟ-ΦΑ-ΛΑ-ΡΕ (πάλι ανά ζεύγος). Παλιότερα τα κουρ-
δίσματα (ντουζένια) άλλαζαν ανάλογα με τον μουσικό δρόμο (μακάμ) της εκτελούμενης
μελωδίας. Οι τρόποι αυτοί διατηρήθηκαν μέχρι τον μεσοπόλεμο και χάθηκαν σταδιακά,
οριστικά δε με την επικράτηση του τετράχορδου. Αρχικά παιζόταν με φτερό και στη
συνέχεια με πλαστική πένα.
Η καταγωγή του χάνεται στα βάθη των αιώνων, στους προελληνικούς πολιτισμούς της
Άπω Ανατολής και της Εγγύς Ανατολής, της Αφρικής, της αρχαίας Ελλάδας (υπήρχε το
αντίστοιχο αρχαιοελληνικό όργανο γνωστό κι ως “Πανδουρίδιον” ή αλλιώς “τρίχορδο”
επειδή είχε τρεις χορδές), για να περάσει αργότερα στο Βυζάντιο. Σήμερα χρησιμοποι-
ούνται μονάχα δύο είδη: το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς, μικρότερο όργανο με χαρακ-
τηριστικό μεταλλικό ήχο.
Από το τέλος του 19ου αιώνα το μπουζούκι άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά από την
ελληνική δημοτική μουσική και, όταν σχηματίσθηκαν τα δύο βασικά ορχηστικά σχήματα,
η κομπανία στην στεριανή Ελλάδα (κλαρίνο, βιολί, λαγούτο, σαντούρι) και η ζυγιά στα
νησιά (βιολί-λαούτο ή βιολί-λύρα), το μπουζούκι έμεινε εκτός. Από εδώ και πέρα όμως
ξεκίνησε μια νέα ακμή. Στο 2ο μισό του 19ου αιώνα ανιχνεύονται οι ρίζες του ρεμπέτικου
τραγουδιού, το οποίο άρχισε να αποδίδεται με τη συνοδεία μπουζουκιού, αλλά όχι
αποκλειστικά, όπως έγινε αργότερα. Στα 1935 σχηματίσθηκε η πρώτη επαγγελματική
ρεμπέτικη κομπανία (το συνηθισμένο σχήμα με δύο μπουζούκια, μια κιθάρα κι ένα
μπαγλαμά ή και παραλλαγές). Στην κομπανία συμμετείχαν ο Μάρκος Βαμβακάρης, που
έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε, ο Στράτος Παγιουμτζής που τραγουδούσε κυρίως,
ο Ανέστης Δελιάς που έπαιζε μπουζούκια, κιθάρα και τραγουδούσε, και ο Γιώργος Μπάτης
που έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε. Το ρεμπέτικο, αυτό το μουσικό είδος ταυτίσθηκε
με το μπουζούκι και το όργανο αυτό τελειοποιήθηκε και αξιοποιήθηκε στα χέρια μεγάλων
εκτελεστών ανάμεσα στους οποίους ήταν οι Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου,
Χιώτης, Μητσάκης και πολλοί άλλοι. Η μεγάλη αλλαγή στην τεχνική του μπουζουκιού έγινε
από τον Μανώλη Χιώτη, που εισήγαγε το τετράχορδο μπουζούκι με το σύγχρονο κούρδισ-
μα, στη δισκογραφία και στο πάλκο τη δεκαετία του 1950. Το τετράχορδο, ως πιο πολυ-
φωνικό, δίνει τη δυνατότητα για περισσότερες και πιο πλούσιες συγχορδίες ενώ, επειδή
έχει περισσότερες χορδές, διευκολύνει τον εκτελεστή να παίζει τις κλίμακες κάνοντας
μικρότερες διαδρομές στην ταστιέρα με τα δάχτυλα του αριστερού χεριού.
Από την δεκαετία του ’70 και μετά, το μπουζούκι έχει καθιερωθεί ως το δημοφιλέστερο
όργανο στην Ελλάδα.
*Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα odioditikisellados.gr
χείο (σκάφος) από επιμήκεις ξύλινες λουρίδες, τις ντούγιες, και μακρύ βραχίονα, το
μπράτσο ή μάνικο με κλειδιά στην άκρη για το χόρδισμα (κούρδισμα). Κατά μήκος του
βραχίονα υπάρχουν λεπτά μεταλικά ελάσματα, κάθετα προς τον επιμήκη άξονα του
βραχίονα, που σφηνώνονται σε μία λεπτή σχισμή και λέγονται τάστα. Τα διαστήματα
ανάμεσα στα τάστα, οριοθετούν την απόσταση του ημιτονίου. Διαθέτει τρεις ή τέσσερις
διπλές, και σε ορισμένες περιπτώσεις μονές, χορδές τις οποίες χτυπά ο μουσικός με ένα
μικρό πλήκτρο την πένα. Αρχικά το μπουζούκι έφερε τρία ζεύγη μεταλλικών χορδών
κουρδισμένες σε τόνους ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ (υπάρχουν επίσης αναφορές για επτάχορδα ή και
οκτάχορδα τριφωνικά μπουζούκια πάλι σε χόρδισμα ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ, με τη διαφορά ότι η
μπάσα ΡΕ και άλλοτε και η ΛΑ αποτελούνταν από 3 χορδές), ενώ αργότερα απέκτησε
τέταρτο ζεύγος και κούρδισμα ΝΤΟ-ΦΑ-ΛΑ-ΡΕ (πάλι ανά ζεύγος). Παλιότερα τα κουρ-
δίσματα (ντουζένια) άλλαζαν ανάλογα με τον μουσικό δρόμο (μακάμ) της εκτελούμενης
μελωδίας. Οι τρόποι αυτοί διατηρήθηκαν μέχρι τον μεσοπόλεμο και χάθηκαν σταδιακά,
οριστικά δε με την επικράτηση του τετράχορδου. Αρχικά παιζόταν με φτερό και στη
συνέχεια με πλαστική πένα.
Η καταγωγή του χάνεται στα βάθη των αιώνων, στους προελληνικούς πολιτισμούς της
Άπω Ανατολής και της Εγγύς Ανατολής, της Αφρικής, της αρχαίας Ελλάδας (υπήρχε το
αντίστοιχο αρχαιοελληνικό όργανο γνωστό κι ως “Πανδουρίδιον” ή αλλιώς “τρίχορδο”
επειδή είχε τρεις χορδές), για να περάσει αργότερα στο Βυζάντιο. Σήμερα χρησιμοποι-
ούνται μονάχα δύο είδη: το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς, μικρότερο όργανο με χαρακ-
τηριστικό μεταλλικό ήχο.
Από το τέλος του 19ου αιώνα το μπουζούκι άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά από την
ελληνική δημοτική μουσική και, όταν σχηματίσθηκαν τα δύο βασικά ορχηστικά σχήματα,
η κομπανία στην στεριανή Ελλάδα (κλαρίνο, βιολί, λαγούτο, σαντούρι) και η ζυγιά στα
νησιά (βιολί-λαούτο ή βιολί-λύρα), το μπουζούκι έμεινε εκτός. Από εδώ και πέρα όμως
ξεκίνησε μια νέα ακμή. Στο 2ο μισό του 19ου αιώνα ανιχνεύονται οι ρίζες του ρεμπέτικου
τραγουδιού, το οποίο άρχισε να αποδίδεται με τη συνοδεία μπουζουκιού, αλλά όχι
αποκλειστικά, όπως έγινε αργότερα. Στα 1935 σχηματίσθηκε η πρώτη επαγγελματική
ρεμπέτικη κομπανία (το συνηθισμένο σχήμα με δύο μπουζούκια, μια κιθάρα κι ένα
μπαγλαμά ή και παραλλαγές). Στην κομπανία συμμετείχαν ο Μάρκος Βαμβακάρης, που
έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε, ο Στράτος Παγιουμτζής που τραγουδούσε κυρίως,
ο Ανέστης Δελιάς που έπαιζε μπουζούκια, κιθάρα και τραγουδούσε, και ο Γιώργος Μπάτης
που έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε. Το ρεμπέτικο, αυτό το μουσικό είδος ταυτίσθηκε
με το μπουζούκι και το όργανο αυτό τελειοποιήθηκε και αξιοποιήθηκε στα χέρια μεγάλων
εκτελεστών ανάμεσα στους οποίους ήταν οι Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου,
Χιώτης, Μητσάκης και πολλοί άλλοι. Η μεγάλη αλλαγή στην τεχνική του μπουζουκιού έγινε
από τον Μανώλη Χιώτη, που εισήγαγε το τετράχορδο μπουζούκι με το σύγχρονο κούρδισ-
μα, στη δισκογραφία και στο πάλκο τη δεκαετία του 1950. Το τετράχορδο, ως πιο πολυ-
φωνικό, δίνει τη δυνατότητα για περισσότερες και πιο πλούσιες συγχορδίες ενώ, επειδή
έχει περισσότερες χορδές, διευκολύνει τον εκτελεστή να παίζει τις κλίμακες κάνοντας
μικρότερες διαδρομές στην ταστιέρα με τα δάχτυλα του αριστερού χεριού.
Από την δεκαετία του ’70 και μετά, το μπουζούκι έχει καθιερωθεί ως το δημοφιλέστερο
όργανο στην Ελλάδα.
*Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα odioditikisellados.gr
Παρασκευή 4 Μαΐου 2018
Σπασμένο καράβι... (Από το προσωπικό μας κανάλι στο YouTube)...
Μουσική : Γιάννης Σπανός, Ποίηση : Γιάννης Σκαρίμπας, Ερμηνεία : Κώστας Καράλης
Τετάρτη 2 Μαΐου 2018
Οι Beatles στην Ελλάδα, τον Ιούλη του 1967...
Ο Ρίνγκο Σταρ, ο Τζώρτζ Χάρισον, ο Τζον Λένον και ο Πωλ Μακ Κάρτνεϊ, φωτογραφή-
θηκαν μαζί με δύο λαϊκούς οργανοπαίκτες, τους Παπαλεξανδρή και Μηλιώνη, έξω από
το ξενοδοχείο που διέμεναν. στην Αράχοβα, τον Ιούλη του 1967.
Η φωτογραφία είναι του φωτορεπόρτερ Αριστοτέλη Σαρρηκώστα και περιλαμβάνεται
στο φωτογραφικό του λεύκωμα «Αναμνήσεις ενός Έλληνα φωτορεπόρτερ». Λίγοι το
προσέχουν αλλά στην κιθάρα υπάρχουν τρία χέρια καθώς ο Λένον άπλωσε και αυτός
το χέρι του μετά από την προτροπή του Σαρρηκώστα...
θηκαν μαζί με δύο λαϊκούς οργανοπαίκτες, τους Παπαλεξανδρή και Μηλιώνη, έξω από
το ξενοδοχείο που διέμεναν. στην Αράχοβα, τον Ιούλη του 1967.
Η φωτογραφία είναι του φωτορεπόρτερ Αριστοτέλη Σαρρηκώστα και περιλαμβάνεται
στο φωτογραφικό του λεύκωμα «Αναμνήσεις ενός Έλληνα φωτορεπόρτερ». Λίγοι το
προσέχουν αλλά στην κιθάρα υπάρχουν τρία χέρια καθώς ο Λένον άπλωσε και αυτός
το χέρι του μετά από την προτροπή του Σαρρηκώστα...
Τρίτη 1 Μαΐου 2018
Πρώτη του Μάη...
Εργατική Πρωτομαγιά σήμερα...
Ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους του Θωμά Μπακαλάκου, το οποίο ερμηνεύει
εξαιρετικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Πρώτη του Μάη και πώς
τους εργάτες ξεσηκώνεις.
Πρώτη του Μάη με φως,
φως της εργατιάς θαμπώνεις.
Παλεύει η εργατιά.
Δεν είν' αργία,
είν' απεργία.
Παλεύει η εργατιά.
Ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους του Θωμά Μπακαλάκου, το οποίο ερμηνεύει
εξαιρετικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Πρώτη του Μάη και πώς
τους εργάτες ξεσηκώνεις.
Πρώτη του Μάη με φως,
φως της εργατιάς θαμπώνεις.
Παλεύει η εργατιά.
Δεν είν' αργία,
είν' απεργία.
Παλεύει η εργατιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)