Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ’ τον κόσμο... Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. (Γιάννης Ρίτσος)

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

O Kώστας Καράλης για τέσσερις Παρασκευές στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο...

Μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές του Ελληνικού τραγουδιού, ο Κώστας Καράλης, 
ο τραγουδιστής των ποιητών και των ποιημάτων, με τις ανεξίτηλες ερμηνείες του, 
έρχεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τις τέσσερις Παρασκευές του Δεκέμβρη 
(7, 14, 21 και 28).

Επιτάφιος... Ένα έργο σταθμός στην ιστορία του Ελληνικού πολιτισμού...

Σύνθεση : Μίκης Θεοδωράκης 
Ποίηση : Γιάννης Ρίτσος (Ο Επιτάφιος γράφτηκε το καλοκαίρι του 1936, με αφορμή τη 
μεγάλη απεργία και την αιματηρή επίθεση ενάντια στους απεργούς, το Μάη του '36 στη 
Θεσσαλονίκη).
Το μουσικό έργο ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1960.
Τραγουδούν : Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Καίτη Θύμη.
Σολίστ μπουζουκιού : Μανώλης Χιώτης.

Σαν σήμερα... 30 Νοέμβρη 1982, κυκλοφορεί παγκοσμίως ο έκτος προσωπικός δίσκος του Μάικλ Τζάκσον, "Thriller". Θα γίνει ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία...

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

«Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο» στο Gazarte, από 8 Δεκέμβρη 2018, έως 20 Γενάρη 2019...

Ο πάντα ανήσυχος και ευρηματικός δημιουργός Σταύρος Ξαρχάκος θα μας εκπλήξει 
με τη δική του “ματιά” στο έργο του Γιώργου Ζαμπέτα.
Τα εμβληματικά τραγούδια του όπως δεν τα έχουμε ξανακούσει, με το πνεύμα του 
Σταύρου Ξαρχάκου και τη φωνή της ανεπανάληπτης Χαρούλας Αλεξίου.

Σαν σήμερα... πριν από 71 χρόνια (28 Νοέμβρη 1947), γεννήθηκε η Μαρία Φαραντούρη, μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες Ελληνίδες τραγουδίστριες, με διεθνή ακτινοβολία...

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Καίτη Γκρέυ... Μια υπέροχη... μια ανεπανάληπτη φωνή του λαϊκού τραγουδιού...

Αργύρης Κουνάδης... Ένας σπουδαίος μουσικός...

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη τον Φλεβάρη του 1924. 
Ερχόμενος στην Ελλάδα σπούδασε στην Αθήνα πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και 
διπλωματούχος αυτών έλαβε στη συνέχεια υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. (1958), όπου 
και μετέβη στη τότε Δυτική Γερμανία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη πόλη 
Φράιμπουρκ απ΄ όπου και έλαβε πτυχίο διευθυντού ορχήστρας.
Το 1961 έλαβε μέρος στον Διεθνή διαγωνισμό της Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής 
στη Κολωνία με επιτυχία. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε καθηγητής της μουσικής στην 
Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Φράιμπουρκ. Το 1967 έλαβε μέρος στον Διεθνή Δια-
γωνισμό Μουσικής στο Αμβούργο. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα 1967-1973 
διεύθυνε όλα τα προγράμματα «Βίβα Μούζικα» της ίδιας της Σχολής.

Έγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως μουσική δωματίου, μουσική για όπερες, 
αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο (σε περισσότερες από δέκα ταινίες), 
καθώς και την μουσική σύνθεση πολλών ελληνικών τραγουδιών των δεκαετιών του 
1970 και 1980. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το «Χορικό» για συμφωνική 
ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο 
για πνευστά», «Κουαρτέτο για έγχορδα» κ.ά.. Επίσης οι, περισσότερο με σαρκαστικό 
χαρακτήρα, όπερες: «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση»,
«Τειρεσίας», «Βάκχαι» κ.ά.

Τα περισσότερα έργα του Α. Κουνάδη, μέχρι το 1980, είχαν παιχτεί σ΄ όλες τις χώρες 
της Δ. Ευρώπης, καθώς επίσης και στις ΗΠΑ, Καναδά Αργεντινή, Βραζιλία, Ιαπωνία, 
Αυστραλία, Ισραήλ, Πολωνία, Ρουμανία , Γιουγκοσλαβία και βέβαια στην Ελλάδα, 
τόσο στην Εθνική Λυρική Σκηνή όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κ.α.

Από τα ελληνικά τραγούδια, που έγραψε τη μουσική, ξεχωρίζουν περισσότερο το ωραίο 
θαλασσινό τραγούδι «Όρτσα τα πανιά», με τους αλληγορικούς στίχους των ψυχικών 
δυνάμεων της ελευθερίας, «Στη πλατεία Αβησσυνίας» και το «do you like the Greece» 
που απέδωσε σε πρώτη εκτέλεση ο Α. Καλογιάννης, επίσης και η «Λατέρνα» που την 
τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη.

Φιλμογραφία

Ουρανός (1962)
Αντιγόνη (1961)
Eroica (1960)
Της νύχτας τα καμώματα (1957)
Κυριακάτικοι ήρωες (1956)
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
Θυσία της μάνας (1956)
Τζο ο τρομερός (1955)
Το ποντικάκι (Το κορίτσι με τα λουλούδια) (1954)
Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (ταινία) (1953)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)

Ο Α. Κουνάδης ήταν μόνιμος κάτοικος της πόλης Φράιμπουρκ της Γερμανίας, 
όπου και πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 2011.

*Πηγή : Βικιπαίδεια

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

Νέος κύκλος εκδηλώσεων από το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Καισαριανής...

Κύκλο εκδηλώσεων με τίτλο «Τα πολλά πρόσωπα της Καισαριανής» ξεκινά το Κέντρο 
Μικρασιατικού Πολιτισμού  Δήμου Καισαριανής, την Τετάρτη 28 Νοέμβρη στις 7.30 
το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Καισαριανής (Κλαζομενών 
και Βρυούλων). Η είσοδος είναι δωρεάν. 

Πρώτος σταθμός θα είναι το αφιέρωμα στον τραγουδοποιό Βαγγέλη Ατραΐδη σε καλ-
λιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Αλτή (μπουζούκι). Θα τον συνοδεύουν, επίσης, οι τρα-
γουδιστές: Σοφία Παπάζογλου, Μανώλης Τοπάλης, Κώστας  Δουμουλιάκας, Παύλος 
Λαφιάς.

Θα παίξουν οι μουσικοί:
Φώτης Τσούτσιας μπουζούκι, Σπύρος Πανταζής κιθάρα, Φώτης Αποστολάρας  μπάσο, 
Τάσος Αθανασιάς ακορντεόν, Joni Moas κρουστά.
Κείμενα θα διαβάσει η ηθοποιός Ανέζα Παπαδοπούλου.

Σαν σήμερα... 20 Νοέμβρη 1894, πεθαίνει ο Αντόν Γκριγκόρεβιτς Ρουμπινστάιν (Анто́н Григо́рьевич Рубинште́йн) (1829 - 1894), Ρώσος πιανίστας, συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και εκπαιδευτικός, από τους σπουδαιότερους της εποχής του και ιδρυτής του περίφημου Ωδείου της Αγίας Πετρούπολης...


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert) (1797 - 1828)...

Σαν σήμερα... 19 Νοέμβρη 1828, πέθανε σε ηλικία 31 χρόνων, ο Αυστριακός συνθέτης 
Φραντς Σούμπερτ. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μουσουργούς όλων των εποχών 
και ίσως ο καλύτερος εκφραστής του ρομαντισμού στην μουσική. Η ποιότητα των έργων 
του σε όλους τους τομείς, όπως συμφωνίες, μουσική για πιάνο, μουσική δωματίου και πά-
νω απ'όλα στην μορφή του ληντ (ρομαντικά τραγούδια) αγγίζει την τελειότητα και είναι 
ακόμα πιο αξιοθαύμαστη αν αναλογισθεί κανείς ότι πέθανε σε ηλικία 31 μόλις ετών. 

Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε έργα
όπως : 9 συμφωνίες, 15 κουαρτέτα εγχόρδων, το κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα", 2 τρίο 
για πιάνο, περίπου 20 σονάτες για πιάνο, 6 μουσικές στιγμές για πιάνο, 8 Improptus για 
πιάνο, Φαντασία σε ντο μείζονα "Ο Οδοιπόρος για πιάνο", πάνω από 600 λίντερ (Lieder), 
με σημαντικότερους τους κύκλους "Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι", 4 λει-
τουργίες, το ορατόριο "Λάζαρος" και 4 όπερες. 

Το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσ-
χει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του 
δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή 
η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, 
που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα "Ημιτελής".
Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, 
όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε 
τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοέμβρη και σε ηλικία 31 ετών.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας...

Σαν σήμερα... 18 Νοέμβρη 1985, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 χρόνων, 
ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας. 

Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης, τραγουδιστής και εξαιρετικός οργανοπαίκτης, ένας από 
τους σπουδαιότερους ρεμπέτες.
Πολλά τα αγαπημένα του τραγούδια, με τα οποία μεγαλώσαμε και εξακολουθούμε και 
σήμερα να ακούμε και να αγαπάμε. Κάποια από αυτά είναι : «Ζούσα μοναχός χωρίς 
αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο 
το μυαλό μου φτερουγίζει», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «H μικρή από το Πασαλιμάνι», 
«Το τραγούδι της αγάπης»,«Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Παρηγοριά ζητού-
σα κάθε βράδυ», «Αλάνι με φωνάζουν», «To μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή», 
«Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Πάντα με γλυκό χασίσι», «Για μια κουτσουκαριώτισσα», 
«Μάτια γλυκά και γαλανά», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Να' ναι γλυκό το βόλι», τραγούδι 
για τον καπετάνιο Άρη, «Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας», τραγούδι για τον ΕΛΑΣ κλπ.

Το 1941, μέσα στην κατοχή, έχασε το φως του, λόγω αβιταμίνωσης.
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο 
μπουζούκι του κάποια κομμάτια από την οπερέτα του Ούγγρου συνθέτη Έμεριχ Κάλμαν 
"Η Μπαγιαντέρα".

Είχα την τύχη και τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά όταν ήμουν έφηβος, στη Δραπετ-
σώνα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτητα και την ανθρωπιά του, αλλά και το πάθος 
του για το μπουζούκι... Εκτός βέβαια από μπουζούκι, έπαιζε εξαιρετικά μαντολίνο, κιθά-
ρα και βιολί.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ "Κύριε" Μήτσο... όπως σε έλεγα τότε... ούτε φυσικά και τα 
αγαπημένα σου τραγούδια...

Ο Δημήτρης Γκόγκος δουλευτής και ο ίδιος για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά, ζυμωμέ-
νος και ταυτισμένος με την εργατική τάξη, έδειξε από πολύ νωρίς έντονο πολιτικό ενδια-
φέρον. Έτσι λίγο πριν από τον πόλεμο έγινε μέλος του ΚΚΕ και έμεινε πιστός στα ιδανικά 
του μέχρι το τέλος.

Κοσμάς Λεοντιάδης

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης... έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα...

Ο πρώτος εξάγγελος Γιώργος Νταλάρας

1. Τη φωνή του τη χρωστάμε εξ ολοκλήρου στο τοπίο της παιδικής ηλικίας. Εκεί πρέπει να 
έγινε μια έκρηξη που καθήλωσε εκστατικά το παιδί. Έτσι, αναδύθηκε από μέσα του αυτό 
που ονομάζουμε «χάρισμα». Ενώ δίπλα του τα άλλα παιδιά μαζεύουν παιχνίδια, αυτό 
συγκεντρώνει ήχους. Παιδί - συλλέκτης μέσα από τους ήχους, δίχως να το καταλάβει, 
βρίσκει το φάρμακο για την αρρώστια που είχε εντοπίσει ο δόκτωρ Βίκτωρ Φουξ και για 
την οποία έλεγε: «Ο κόσμος επιλέγει αυτό που τρώει αλλά όχι αυτό που ακούει. Έχει μια 
ακόρεστη επιθυμία για τη λήψη συνεχών ηχητικών κυμάτων, τα οποία καταβροχθίζει 
όπως ένα αυτοκίνητο τη βενζίνη».

2. Στη ζωή του είναι της μιας χειρονομίας σε όλα. Της μιας ματιάς. Της μιας μεταμόρφω-
σης σε λαγωνικό που μυρίζεται το τραγούδι που θα γεννηθεί στον αέρα. Της μιας έμμονης 
ιδέας: Τσιτσάνης.

3. Κοιτώ τις φωτογραφίες του της πρώτης περιόδου. Είναι πάντα σκυφτός μ' ένα συγκ-
ρατημένο γέλιο. Είναι η εποχή που αυτός έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιού. 
Επειτα από χρόνια πια, με τη σειρά του, το τραγούδι παίρνει τα χαρακτηριστικά του 
τραγουδιστή. Εκείνη ακριβώς την εποχή συντελείται και η πρώτη ανταρσία απέναντι στην 
εικόνα του λαϊκού τραγουδιστή: Φοβισμένος, διασκέδαζε απλώς τον κόσμο και αποσυρόταν 
γρήγορα. Τώρα ο τραγουδιστής γνωρίζει τη μοναδική κατάσταση «ορθοστασίας», η οποία 
κρίνει τα πάντα δημόσια εφ' όλης της ύλης και ψηλαφίζει την άβυσσο που μας περιβάλλει.

4. Η φωνή επιτέλους βρίσκει την αποστολή της. Πρέπει μέσα από την ύπαρξη του τρα-
γουδιστή να επιβεβαιώνεται ακαταπαύστως η παρουσία της θείας πρόνοιας. Η εποχή της 
παρηγοριάς που ξεχυνόταν από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη δίνει το χέρι της σ' έναν 
μικρό θρίαμβο που εισβάλλει με δύναμη, σβήνοντας όπου βρει τον καθημερινό μας θάνατο,
που δεν είναι άλλος από την παραίτηση.

5. Η σωματοποίηση του τραγουδιού είναι καθαρά υπόθεση Νταλάρα. Έγινε με φυσικό 
τρόπο, μακριά από τις μάταιες σχολές της Δύσης. Έγινε όπως ακριβώς συμβαίνει μόνο 
με τους μουσουλμάνους, όταν διαβάζουν το Κοράνι.

6. Οι αντιστάσεις που συναντά η φωνή του είναι πολλές, για διάφορους λόγους, θυμώνω 
μαζί του όταν εμφανίζεται η φυσική αδυναμία του να μπορεί να παρακολουθήσει 
προσεκτικά τους αντιπάλους του. Είναι γνωστό πως δε διαλέγουμε εμείς τους εχθρούς 
μας. Σε κάθε χτύπημα από την πλευρά τους, απαντά με μια βαθιά αίσθηση δικαίου, που 
ωστόσο τον τυφλώνει και τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του αντιπάλου.

7. Το στόμα του συχνά πυκνά γίνεται το πένθος του κόσμου. Είναι ο αντίλαλος της παι-
δικής ηλικίας, που ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Όσο τα πλησιάζει, 
τόσο αυτά απομακρύνονται. Για πάντα θα είναι στο κέντρο της παιδικής ηλικίας; Για πάντα.

8. Το νήμα της φωνής του, δηλαδή της ζωής του, μας τυλίγει στα εύκολα και στα δύσκολα. 
Τυλίγει ακόμα και τον τελευταίο φτωχοδιάβολο που κατοικεί μέσα μας και που έχει δικαί-
ωμα να κάνει την εμφάνισή του στο φως της συναυλίας.

9. Τον εξάγγελο της τραγωδίας αντικατέστησε επάξια ο λαϊκός τραγουδιστής. Αυτός 
εισβάλλει όποτε κρίνει στη ζωή μας και μας πληροφορεί όχι μόνο σε ποια κατάσταση 
βρισκόμαστε, αλλά και την αιτία της καταστάσεως. Το σήμα του το λαμβάνεις αμέσως, 
γιατί απευθύνεται μόνο στο αίμα σου και ουδέποτε στο εγώ σου. Ο χρόνος του είναι 
αόριστος, γι' αυτό δε θυμάμαι πότε ακριβώς ο Γιώργος Νταλάρας πέρασε στα κύτταρα 
μου. Απλά, όπως όλοι, νιώθω πως τον γνώριζα πάντα.

10. Κάπου στο «Γεροντικό» γίνεται αναφορά σ' έναν άνθρωπο που έγινε όλος μια φωνή. 
Νομίζω πως τώρα πια ο Γιώργος είναι όλος μια φωνή και τίποτε, τίποτε άλλο.

*Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη



Σαν σήμερα... 17 Νοέμβρη 1993, πεθαίνει ο Γιώργος Μητσάκης (1921 - 1993), ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού...

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου...

Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι σίγουρα μέσα στην «ιερή» δεκάδα των σημαντικότερων 
συνθετών τραγουδιών που έβγαλε αυτός ο τόπος, από το ρεμπέτικο τραγούδι μέχρι 
σήμερα. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα σχεδόν μοναδική όσον αφορά το έργο του. 
Η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών που έγραψε ήταν παραγγελίες για τον 
κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.
Σπουδαία τραγούδια που τραγουδάμε όλοι και τα οποία είχαν τέτοια δύναμη που 
αυτονομήθηκαν από τις ταινίες και ελάχιστοι πια κάνουμε τη σύνδεση.
Πολλά τραγούδια για τον κινηματογράφο έγραψαν βέβαια και άλλοι συνθέτες, όπως 
ο Μίμης Πλέσσας και ο Κώστας Καπνίσης, αλλά στον Ξαρχάκο είναι περισσότερο 
από το ογδόντα τοις εκατό των γνωστών τραγουδιών του.
Σπουδαίοι δίσκοι του, όπως το «Νυν και αεί» και τα «Κατά Μάρκον», είναι εξαιρέσεις 
στον τρόπο λειτουργίας του για πολλές δεκαετίες. Εμπεριέχει τον Βαμβακάρη, αλλά
 και τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, δημιουργώντας ένα εντελώς δικό του και 
αναγνωρίσιμο ύφος που χαρακτηρίζεται τόσο από τις ρωμαλέες λαϊκές μελωδίες όσο 
και από μία γλυκύτητα που δεν τη συναντάμε σε άλλον συνθέτη.  Είναι ένας μεγάλος 
μάστορας της «συναισθηματικής χειραγώγησης» (ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος), με 
την έννοια του συνθέτη που συνδύασε τις βαριές και ακριβές αναφορές και καταβολές 
του λαϊκού μας τραγουδιού με ένα αίσθημα νοσταλγίας και ρομαντισμού.
Τα τραγούδια του είναι η Ελλάδα όπως θα θέλαμε να είναι.
Πιανίστας μεν που αγάπησε πολύ το μπουζούκι και υπάρχουν τραγούδια που μαρτυρούν 
αυτή τη σχέση, στις περίτεχνες εισαγωγές τους που είναι σίγουρα γραμμένες σε πιάνο 
στην αρχική τους μορφή (όπως το «Μη μου χτυπάς»).
Μπορεί για ορισμένους να είναι άξιο απορίας το πώς ένας συνθέτης τέτοιας δύναμης 
και ταλέντου «αφέθηκε» στις παραγγελίες του κινηματογράφου, του θεάτρου και της 
τηλεόρασης και δεν έκανε περισσότερους δίσκους εκτός αυτής της διαδικασίας, αλλά 
δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε σωστό και λάθος. Αυτός ήταν ο τρόπος του και από το 
αποτέλεσμα προκύπτει πως ήταν ο σωστός τρόπος.
Για την Ιστορία, η πρώτη του μουσική για το σινεμά ήταν στην ταινία «Ταξίδι» το 1962, 
για να ακολουθήσουν έναν χρόνο μετά τα τραγούδια στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη 
Γεωργιάδη. Η «Λόλα», οι «Διπλοπενιές» και τα «Κορίτσια στον ήλιο» είναι ορισμένες 
από τις ταινίες για τις οποίες έγραψε μουσική και τραγούδια, με αποκορύφωμα βέβαια 
των «νεότερων» χρόνων το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, το 1983.
Στα θεατρικά του, κορυφαία στιγμή το εμβληματικό «Το μεγάλο μας τσίρκο» το 1972 
σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

*Κείμενο του συγγραφέα και στιχουργού Οδυσσέα Ιωάννου, το οποίο δημοσιεύθηκε 
στο in.gr

Σαν σήμερα... 16 Νοέμβρη 1971, έφυγε από τη ζωή ο Στράτος Παγιουμτζής...

Γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας το 1904. Ήλθε στην Ελλάδα πριν από τη 
Μικρασιατική Καταστροφή και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Από παιδί μπήκε στο 
μεροκάματο, αλλά το μεγάλο πάθος του ήταν το τραγούδι. Γρήγορα γνωρίστηκε με 
την πειραιώτικη παρέα του ρεμπέτικου. Μαζί με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Ανέστη 
Δελιά και Γιώργο Μπάτη έφτιαξαν την πρώτη αμιγώς λαϊκή ορχήστρα. Ήταν γνωστή 
ως «Τετράς του Πειραιώς», στην καθαρευουσιάνικη εκδοχή του Μπάτη.

Το 1934 η κομπανία πρωτοεμφανίζεται στη μάντρα του Σαραντόπουλου, στην Ανάσ-
ταση του Πειραιά και γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία. Στην κομπανία τραγουδούν όλοι, 
όμως ο Στράτος είναι ο βασικός τραγουδιστής. Την ίδια χρονιά, ο Μάρκος ετοιμάζεται 
να ηχογραφήσει τον πρώτο του δίσκο. Ο Μάρκος πηγαίνει στην εταιρία για να παίξει 
τα τραγούδια του, αλλά όχι και να τα τραγουδήσει, καθώς η κομπανία είχε βασικό 
τραγουδιστή τον Στράτο και ο ίδιος δεν πίστευε στις φωνητικές του ικανότητες. 
Όμως, ο Σπύρος Περιστέρης, ο μαέστρος της εταιρίας, επιμένει να είναι ο Μάρκος 
ο ερμηνευτής των τραγουδιών του. Έτσι, δημιουργείται το εξής παράδοξο: Στο λαϊκό 
πάλκο τα τραγούδια του Μάρκου να ερμηνεύονται από το Στράτο και στη δισκογραφία 
από τον Μάρκο.
Την ίδια περίοδο εμφανίζεται στη δισκογραφία και ο Γιώργος Μπάτης. Ηχογραφεί 
πρώ-τα το τραγούδι «Μπάτης ο δερβίσης» και ετοιμάζεται να ηχογραφήσει το 
«Ζεϊμπεκάνο σπανιόλο». Η κομπανία προβάρει το τραγούδι, ο Μπάτης όμως δεν 
μπορεί να τραγουδήσει κι έτσι ηχογραφείται με τη φωνή του Στράτου. Ακολουθούν 
τα τραγούδια «Οι σφουγγαράδες» και «Μάγκες καραβοτσακισμένοι» και το 1936 
ο Στράτος ερμηνεύει τραγούδια και του τέταρτου της παρέας, του Ανέστη Δελιά 
(«Μάγκες πιάστε τα βουνά», «Τον άντρα σου και μένα» κ.ά.).

Στα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής παρουσίας των Πειραιωτών ο Στράτος συμμετέχει 
στις περισσότερες ηχογραφήσεις, ακόμα κι όταν δεν τραγουδάει. Σε πολλά απ' τα πρώτα 
τραγούδια του Μάρκου παίζει μπαγλαμά ή ποτηράκια, ενώ δεκάδες είναι οι δίσκοι όπου 
η φωνή του χαιρετίζει τους συμμετέχοντες στην ηχογράφηση («Γεια σου Μάρκο με τις 
ζωντανές σου τις πενιές σου», «Γεια σου Σπύρο μου με το μπουζουκάκι σου»). Καμιά 
φορά χαιρετίζει και τον εαυτό του! («Γεια σου και σένα ρε Στράτο με τον τζουρά σου!»).
Στα μέσα της δεκαετίας του '30 η φωνή του Στράτου Παγιουμτζή είναι ήδη μύθος. Από 
τότε αναφέρεται μόνο με το μικρό του όνομα, ακόμα και σε ετικέτες δίσκων. Το 1935 τον 
χρησιμοποιεί ως ερμηνευτή ο Βαγγέλης Παπάζογλου («Σαν εγύριζα απ' την Πύλο») και 
από το 1937 και άλλοι μεγάλοι Μικρασιάτες δημιουργοί: Ο Παναγιώτης Τούντας 
(«Περσεφόνη μου γλυκιά», «Είν' ευτυχής ο άνθρωπος» κ.ά.), ο Κώστας Σκαρβέλης 
(«Σε γελάσανε», «Ο κόσμος πλούτη λαχταρά» κ.ά.) και ο Σπύρος Περιστέρης («Θαλασ-
σινό μεράκι», «Για σένα μαυρομάτα μου» κ.ά.).
Το 1938 ο Στράτος θα τραγουδήσει Μανώλη Χιώτη («Δε λες το ναι και συ») και μερικά 
απ' τα καλύτερα τραγούδια του Μπαγιαντέρα («Γυρνώ σαν Νυχτερίδα», «Χατζηκυριά-
κειο»). Με τον Τσιτσάνη είχε γνωριστεί μερικούς μήνες νωρίτερα και μαζί του θα ξεκι-
νήσει μια πολύχρονη συνεργασία. Δεκάδες πασίγνωστα τραγούδια του Τσιτσάνη πρωτοη-
χογραφήθηκαν με τη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή, κάτι που δεν είναι καθόλου άσχετο 
με την επιτυχία τους.

Μετά την Κατοχή, ο Στράτος συνεχίζει τη συνεργασία του με τους παλιότερους λαϊκούς 
δημιουργούς (Μάρκο, Τσιτσάνη, Χιώτη κλπ.) και με νέους, όπως ο Απόστολος Καλδάρας 
(«Πάνω σ' ένα βράχο») και ο Γιώργος Μητσάκης («Μάγκας βγήκε για σεργιάνι»). 
Θα συνεχίσει στη δισκογραφία ως τα μέσα της δεκαετίας του '50, οπότε με την άνθηση 
του αρχοντορεμπέτικου η καριέρα του θα πάρει την κατιούσα.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ο Ζαμπέτας τον ξαναφέρνει στο προσκήνιο, εκμεταλλευό-
μενος τη μεγάλη του επιρροή στις εταιρίες. Ο Στράτος ηχογραφεί προπολεμικά ρεμπέτικα 
του Χατζηχρήστου, του Τσιτσάνη και άλλων δημιουργών, τον περίφημο αμανέ «Μινόρε 
του Στράτου» και τον ύμνο του Ολυμπιακού «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ» 
(«Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ / που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ). 
Εκτός απ' τη δισκογραφία, ο Στράτος επανέρχεται στα λαϊκά πάλκα, όπου δούλευε 
ασταμάτητα απ' το 1934 έως το 1955.

Τον Οκτώβρη του 1971 καταφέρνει να βγάλει διαβατήριο (το 1937 είχε συλληφθεί για 
χρήση χασίς και πήγε εξορία με αποτέλεσμα να μην του εκδόσουν ποτέ διαβατήριο) και 
να πάει στη Νέα Υόρκη. Δούλεψε στη «Σπηλιά», όπου αποθεωνόταν απ' τους ομογενείς. 
Στις 16 Νοεμβρίου 1971 «έσβησε» πάνω στο πάλκο, σε ηλικία 67 ετών.

*Πηγή : Βικιπαίδεια

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Οι μουσικοί της Καμεράτας συναντούν τους Deep Purple...

Ένας εκρηκτικός συνδυασμός ροκ και συμφωνικής μουσικής σε μια συναυλία - 
αφιέρωμα στους θρυλικούς Deep Purple.

Οι Μουσικοί της Καμεράτας - Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτ-
ρου παρουσιάζουν στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», στο Μέγαρο Μουσικής, την 
Παρασκευή 16 Νοέμβρη στις 8.30 το βράδυ, ένα τολμηρό πρόγραμμα με δύο 
αριστουργηματικά συμφωνικά έργα του οργανίστα της διάσημης ροκ μπάντας, Τζον 
Λορντ, το «Κονσέρτο για ροκ μπάντα και ορχήστρα» και τη «Sarabande». 
Ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου, που μετράει στο ενεργητικό του ένα βραβείο «Echo Klassik» 
και μία υποψηφιότητα για «Grammy», κινείται με άνεση ανάμεσα στα διάφορα μουσικά 
είδη. Στη συναυλία αυτή, πέρα από το ρόλο του ως διευθυντή ορχήστρας, θα αναλάβει και 
το ρόλο του σολίστ σε Hammond organ και πιάνο. Με τη φωνητική δεξιοτεχνία του Ίαν 
Γκίλαν θα αναμετρηθεί ο Αιμιλιανός Σταματάκης, ένας νέος τραγουδιστής με μεγάλη πείρα 
στο μιούζικαλ και στη ροκ μουσική, που πρόσφατα εντυπωσίασε το κοινό στο ρόλο του 
Ιησού στο περίφημο μιούζικαλ «Jesus Christ Superstar». Στην ηλεκτρική κιθάρα η Ειρήνη 
Κετικίδη, μια νέα δεξιοτέχνισσα με εξαιρετικές σπουδές στο Λονδίνο, στο μπάσο ο Κώστας 
Βήχος με τη χαρακτηριστική του ευελιξία και στα ντραμς ο Γιάννης Σταυρόπουλος, με 
λαμπρές σπουδές στο «Berkeley».

Στις 24/9/1969, οι Deep Purple συνέπραξαν στο «Royal Albert Hall» με τη Βασιλική 
Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τον σπουδαίο Βρετανό συνθέτη και μαέστρο 
Μάλκολμ Άρνολντ. Η ιστορική αυτή σύμπραξη έμελλε να αποτελέσει την πρώτη συνάν-
τηση της ροκ με την κλασική μουσική, όχι μόνο σε επίπεδο ηχητικού συγκερασμού αλλά 
σε επίπεδο πρωτογενούς δημιουργίας. Το συναρπαστικό «Κοντσέρτο για ροκ μπάντα 
και ορχήστρα», σε μουσική Λορντ και στίχους Γκίλαν, σόκαρε τόσο τους οπαδούς του 
συγκροτήματος όσο και τους «πουριτανούς» λάτρεις της κλασικής μουσικής, αλλά 
αγαπήθηκε ως η επιτομή της τέχνης της μεγάλης ροκ μπάντας.

Η εμβληματική «Sarabande» του Λορντ, που θα ακουστεί στο πρώτο μέρος της συναυ-
λίας των Μουσικών της Καμεράτας - Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής στο Μέγαρο, 
ακολούθησε το «Κοντσέρτο» «κλείνοντας το μάτι» στη φόρμα της μπαρόκ σουίτας, όπως 
αυτή διαμορφώθηκε από τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, μέσα από τον παραμορφωτικό 
καθρέφτη των πειραματισμών της δεκαετίας του 1970.

* Στην εικόνα της ανάρτησης, ο τραγουδιστής Αιμιλιανός Σταματάκης

**Πηγή πληροφοριών : 902.gr

Του Κόσμου Αυτό Το Κάτι... Χρυσόστομος Καραντωνίου - Νίκος Μωραΐτης...

Ένας από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες της νέας γενιάς και δεξιοτέχνης κιθαρίστας, 
ο Χρυσόστομος Καραντωνίου και ο στιχουργός δεκάδων τραγουδιών που μας έχουν 
κρατήσει συντροφιά τα 20 τελευταία χρόνια, ο Νίκος Μωραΐτης, δημιούργησαν έναν 
σημερινό λαϊκό δίσκο, που ενσωματώνει τις μνήμες του κλασικού λαϊκού μας τραγου-
διού. Ο τίτλος του μουσικού άλμπουμ είναι «Του Κόσμου Αυτό Το Κάτι»...

Τα τραγούδια ερμηνεύουν -καθένας με τον ξεχωριστό του τρόπο, οι Ελευθερία Αρβανι-
τάκη, Μανώλης Λιδάκης, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Πάνος Παπαϊωάννου, 
Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελένη Ροδά, Μπάμπης Στόκας και Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Τα 11 τραγούδια του άλμπουμ :

1: Μανώλης Λιδάκης – Καινούργιος Θεός
2: Ελευθερία Αρβανιτάκη – Του Κόσμου Αυτό Το Κάτι
3: Γιώργος Νταλάρας – Αποτυπώματα
4: Γιώργος Νταλάρας – Επιτραπέζιο
5: Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Το Κλαδί
6: Μπάμπης Στόκας – Στο Ποτέ Στο Πουθενά
7: Ελένη Τσαλιγοπούλου – Κότερα
8: Μανώλης Μητσιάς – Ρίξε Μου Ένα Σ’ Αγαπώ
9: Ελένη Ρόδα – Μεζονέτες
10: Γιώργος Νταλάρας – Το Ζεϊμπέκικο Του Γεράσιμου
11: Πάνος Παπαϊωάννου – Μικρό

Σταύρος Ξαρχάκος... Ένας σπουδαίος συνθέτης, ο οποίος άφησε το στίγμα του στην Ελληνική μουσική και όχι μόνο...

Ο Σταύρος Ξαρχάκος γεννήθηκε το 1939 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο 
Παρίσι και στην Νέα Υόρκη αφού πρώτα είχε αποφοιτήσει από το Ωδείο Αθηνών. 
Ήδη από τον πρώτο καιρό έμπνευσή του υπήρξαν ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης 
Θεοδωράκης.  
Στα πρώτα του βήματα γράφει μουσική κυρίως για το θέατρο και τον κινηματογράφο 
και γι’ αυτό του το έργο ξεχώρισε. Το 1963 γνώρισε τη μεγάλη του επιτυχία με τη μου-
σική της ταινίας του Βασίλη Γεωργιάδη «Κόκκινα Φανάρια». Έχει γράψει τραγούδια 
σε περισσότερους από 42 δίσκους, συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους λαϊκούς 
ερμηνευτές, έγραψε μουσική για 21 ταινίες και 15 τηλεοπτικές παραγωγές. 
Επιπλέον, έχει γράψει μουσική για αρχαίες τραγωδίες, δράματα και διεθνή μπαλέτα. 
Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε κινηματογραφικά και μουσικά φεστιβάλ, όπως στο 
Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Τον Μάιο του 1994 ανακηρύχ-
θηκε Διδάκτωρ Καλών τεχνών στο πανεπιστήμιο Adelphi της Νέας Υόρκης. 

Πηγή : artic.gr

Σαν σήμερα... 13 Νοέμβρη 1868, πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Τζοακίνο Αντόνιο Ροσσίνι (Gioachino Antonio Rossini) (1792 - 1868), παγκοσμίως φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον Κουρέα της Σεβίλλης, τη Σταχτοπούτα και τον Γουλλιέλμο Τέλλο...

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Ρέι Τσαρλς Ρόμπινσον (Ray Charles Robinson) (1930 - 2004)... Ο Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής και συνθέτης της σόουλ, ο οποίος θεωρείται από τις σημαντικότερες φωνές όλων των εποχών...

O Πάνος Κατσιμίχας στη Σφίγγα...

O Πάνος Κατσιμίχας επιστρέφει στη Σφίγγα, σε μια παράσταση που θα ανατρέξει όλη 
την πορεία των αδελφών Κατσιμίχα. Μαζί του οι Κώστας Λειβαδάς, Δημήτρης Καρράς 
και Νατάσα Καμπαστάνα.
Παραστάσεις : Σάββατο 1, 8, 15, 22 και 29 Δεκέμβρη 2018 και 5 Γενάρη 2019.

Γιώργος Νταλάρας - Χαρούλα Αλεξίου... Δύο εξαιρετικοί ερμηνευτές... Ένα μουσικό δίδυμο που σημάδεψε την Ελληνική μουσική...

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018

Μαρία Φαραντούρη... Μια σπουδαία ερμηνεύτρια στην υπηρεσία του ποιοτικού τραγουδιού...

Βιντσέντζο Μπελλίνι... Γεννήθηκε σαν σήμερα... 3 Νοέμβρη του 1801...

Ο Βιντσέντζο Μπελλίνι ή Βικέντιος Μπελλίνι (Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco 
Bellini) (1801 - 1835), ήταν Ιταλός συνθέτης από την Κατάνια της Σικελίας. Το πλήρες 
όνομά του ήταν Βιντσέντζο Σαλβατόρε Καρμέλο Φραντσέσκο Μπελλίνι.

Σπούδασε μουσική στο Ωδείο της Νεάπολης, υπό τον Νικολό Τσινγκαρέλλι (Nicolò 
Zingarelli), και από πολύ νωρίς, πριν περατώσει τις σπουδές του, άρχισε να συνθέτει 
με μεγάλη επιτυχία, όπως την όπερα Άντελσον και Σαλβίνι και κάποια έργα εκκλησια-
στικής μουσικής. Τον επόμενο χρόνο, μετά από παραγγελία του θεάτρου Σαν Κάρλο 
της Νεάπολης συνέθεσε το μονόπρακτο Μπιάνκα και Φαρνάντο. Μετά και την επιτυ-
χία που σημείωσε αυτό, κλήθηκε πλέον από το περίφημο μουσικό θέατρο της Ιταλίας, 
τη Σκάλα του Μιλάνου, όπου και συνέθεσε τον Πειρατή και αμέσως μετά την Ξένη, της 
οποίας η επιτυχία ξεπέρασε κάθε προσδοκία φθάνοντας τις τριάντα συνεχείς παραστά-
σεις.
Το 1830 μετέβη στο Παρίσι, όπου παρουσίασε το 12ο σκηνικό του έργο Οι Πουριτανοί 
που ανεβάστηκε στο εκεί ιταλικό θέατρο. Μετά όμως την αποτυχία που σημείωσε το 
έργο του Ζαΐρα στο θέατρο της Πάρμα, ακολούθησε ο μεγάλος θρίαμβος στο έργο του 
Υπνοβάτις, στο Μιλάνο το 1831. Αυτής ακολούθησε η επίσης μεγάλη επιτυχία του 
τραγικού μελοδράματος Νόρμα, σε κείμενο του Φελίτσε Ρομάνο.

Γενικά ο Μπελλίνι αντιπροσωπεύει τον ρομαντισμό και την ελεγειακή μορφή του ιτα-
λικού μελοδράματος. Είχε επιβληθεί περισσότερο για τη φυσικότητα της μουσικής του 
σύνθεσης, που τόσο θαύμαζε ο Βάγκνερ και που φαίνεται να είχε υποστεί την επίδρασή 
της τουλάχιστον στα νεότερα έργα του.
Πέθανε σε ηλικία 34 ετών. Στη γενέτειρά του υπάρχει σπουδαίος μαρμάρινος ανδριάντας 
του, περιβαλλόμενος στη βάση με τέσσερις ανδριαντοποιήσεις των περίφημων έργων του, 
του Πειρατή, της Ξένης, της Υπνοβάτιδος και της Νόρμας.

*Πηγή : Βικιπαίδεια

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Δημήτρης Μητρόπουλος...

Σαν σήμερα... 2 Νοέμβρη 1960, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή, ο εξαίρετος συνθέτης 
και διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Μητρόπουλος, κατά τη διάρκεια πρόβας στη Σκάλα 
του Mιλάνου.

O Δημήτρης Μητρόπουλος έγραψε εξπρεσιονιστικά και ατονικά, αλλά σταμάτησε τη 
σύνθεση και αφιερώθηκε στη διεύθυνση ορχήστρας. Συγχρόνως διακρίθηκε και ως πολύ 
καλός πιανίστας. Έκανε πρόβες με την ορχήστρα χωρίς παρτιτούρα, γιατί ήξερε απ' έξω 
τις φωνές όλων των οργάνων. 
Το συνθετικό έργο του Δ. Μητρόπουλου είναι επηρεασμένο από τις σύγχρονες μουσικές 
τάσεις της εποχής του. Έργα του : " Η ψυχή μου", "Η ελληνική σονάτα", "Τέσσερις Κυθη-
ραϊκοί χοροί", η όπερα "Βεατρίκη", η οποία ανέβηκε για πρώτη φορά το 1919 στο Δημοτι-
κό Θέατρο Αθηνών.