Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018
Σαν σήμερα... 24 Νοέμβρη 1991, πεθαίνει ο Φρέντι Μέρκιουρι (Freddie Mercury) (1946 - 1991) (πραγματικό όνομα Φαρόκ Μπουλσάρα), Βρετανός τραγουδιστής και μουσικός. Έγινε διάσημος ως τραγουδιστής και πιανίστας του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πιο χαρισματικούς τραγουδιστές όλων των εποχών...
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018
Αργύρης Κουνάδης... Ένας σπουδαίος μουσικός...
Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη τον Φλεβάρη του 1924.
Ερχόμενος στην Ελλάδα σπούδασε στην Αθήνα πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και
διπλωματούχος αυτών έλαβε στη συνέχεια υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. (1958), όπου
και μετέβη στη τότε Δυτική Γερμανία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη πόλη
Φράιμπουρκ απ΄ όπου και έλαβε πτυχίο διευθυντού ορχήστρας.
Το 1961 έλαβε μέρος στον Διεθνή διαγωνισμό της Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής
στη Κολωνία με επιτυχία. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε καθηγητής της μουσικής στην
Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Φράιμπουρκ. Το 1967 έλαβε μέρος στον Διεθνή Δια-
γωνισμό Μουσικής στο Αμβούργο. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα 1967-1973
διεύθυνε όλα τα προγράμματα «Βίβα Μούζικα» της ίδιας της Σχολής.
Έγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως μουσική δωματίου, μουσική για όπερες,
αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο (σε περισσότερες από δέκα ταινίες),
καθώς και την μουσική σύνθεση πολλών ελληνικών τραγουδιών των δεκαετιών του
1970 και 1980. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το «Χορικό» για συμφωνική
ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο
για πνευστά», «Κουαρτέτο για έγχορδα» κ.ά.. Επίσης οι, περισσότερο με σαρκαστικό
χαρακτήρα, όπερες: «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση»,
«Τειρεσίας», «Βάκχαι» κ.ά.
Τα περισσότερα έργα του Α. Κουνάδη, μέχρι το 1980, είχαν παιχτεί σ΄ όλες τις χώρες
της Δ. Ευρώπης, καθώς επίσης και στις ΗΠΑ, Καναδά Αργεντινή, Βραζιλία, Ιαπωνία,
Αυστραλία, Ισραήλ, Πολωνία, Ρουμανία , Γιουγκοσλαβία και βέβαια στην Ελλάδα,
τόσο στην Εθνική Λυρική Σκηνή όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κ.α.
Από τα ελληνικά τραγούδια, που έγραψε τη μουσική, ξεχωρίζουν περισσότερο το ωραίο
θαλασσινό τραγούδι «Όρτσα τα πανιά», με τους αλληγορικούς στίχους των ψυχικών
δυνάμεων της ελευθερίας, «Στη πλατεία Αβησσυνίας» και το «do you like the Greece»
που απέδωσε σε πρώτη εκτέλεση ο Α. Καλογιάννης, επίσης και η «Λατέρνα» που την
τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη.
Φιλμογραφία
Ουρανός (1962)
Αντιγόνη (1961)
Eroica (1960)
Της νύχτας τα καμώματα (1957)
Κυριακάτικοι ήρωες (1956)
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
Θυσία της μάνας (1956)
Τζο ο τρομερός (1955)
Το ποντικάκι (Το κορίτσι με τα λουλούδια) (1954)
Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (ταινία) (1953)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)
Ο Α. Κουνάδης ήταν μόνιμος κάτοικος της πόλης Φράιμπουρκ της Γερμανίας,
όπου και πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 2011.
*Πηγή : Βικιπαίδεια
Ερχόμενος στην Ελλάδα σπούδασε στην Αθήνα πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και
διπλωματούχος αυτών έλαβε στη συνέχεια υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. (1958), όπου
και μετέβη στη τότε Δυτική Γερμανία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη πόλη
Φράιμπουρκ απ΄ όπου και έλαβε πτυχίο διευθυντού ορχήστρας.
Το 1961 έλαβε μέρος στον Διεθνή διαγωνισμό της Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής
στη Κολωνία με επιτυχία. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε καθηγητής της μουσικής στην
Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Φράιμπουρκ. Το 1967 έλαβε μέρος στον Διεθνή Δια-
γωνισμό Μουσικής στο Αμβούργο. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα 1967-1973
διεύθυνε όλα τα προγράμματα «Βίβα Μούζικα» της ίδιας της Σχολής.
Έγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως μουσική δωματίου, μουσική για όπερες,
αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο (σε περισσότερες από δέκα ταινίες),
καθώς και την μουσική σύνθεση πολλών ελληνικών τραγουδιών των δεκαετιών του
1970 και 1980. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το «Χορικό» για συμφωνική
ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο
για πνευστά», «Κουαρτέτο για έγχορδα» κ.ά.. Επίσης οι, περισσότερο με σαρκαστικό
χαρακτήρα, όπερες: «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση»,
«Τειρεσίας», «Βάκχαι» κ.ά.
Τα περισσότερα έργα του Α. Κουνάδη, μέχρι το 1980, είχαν παιχτεί σ΄ όλες τις χώρες
της Δ. Ευρώπης, καθώς επίσης και στις ΗΠΑ, Καναδά Αργεντινή, Βραζιλία, Ιαπωνία,
Αυστραλία, Ισραήλ, Πολωνία, Ρουμανία , Γιουγκοσλαβία και βέβαια στην Ελλάδα,
τόσο στην Εθνική Λυρική Σκηνή όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κ.α.
Από τα ελληνικά τραγούδια, που έγραψε τη μουσική, ξεχωρίζουν περισσότερο το ωραίο
θαλασσινό τραγούδι «Όρτσα τα πανιά», με τους αλληγορικούς στίχους των ψυχικών
δυνάμεων της ελευθερίας, «Στη πλατεία Αβησσυνίας» και το «do you like the Greece»
που απέδωσε σε πρώτη εκτέλεση ο Α. Καλογιάννης, επίσης και η «Λατέρνα» που την
τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη.
Φιλμογραφία
Ουρανός (1962)
Αντιγόνη (1961)
Eroica (1960)
Της νύχτας τα καμώματα (1957)
Κυριακάτικοι ήρωες (1956)
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
Θυσία της μάνας (1956)
Τζο ο τρομερός (1955)
Το ποντικάκι (Το κορίτσι με τα λουλούδια) (1954)
Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (ταινία) (1953)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)
Ο Α. Κουνάδης ήταν μόνιμος κάτοικος της πόλης Φράιμπουρκ της Γερμανίας,
όπου και πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 2011.
*Πηγή : Βικιπαίδεια
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018
Την Κυριακή 25 Νοέμβρη στο ΣΕΦ, η κορύφωση του γιορτασμού για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ...
*Διαβάστε την αναλυτική ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας "Μαρξισμός - Λενινισμός... Πάντα
επίκαιρος..." (https://kmarxism.blogspot.com)
επίκαιρος..." (https://kmarxism.blogspot.com)
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018
Νέος κύκλος εκδηλώσεων από το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Καισαριανής...
Κύκλο εκδηλώσεων με τίτλο «Τα πολλά πρόσωπα της Καισαριανής» ξεκινά το Κέντρο
Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Καισαριανής, την Τετάρτη 28 Νοέμβρη στις 7.30
το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Καισαριανής (Κλαζομενών
και Βρυούλων). Η είσοδος είναι δωρεάν.
Πρώτος σταθμός θα είναι το αφιέρωμα στον τραγουδοποιό Βαγγέλη Ατραΐδη σε καλ-
λιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Αλτή (μπουζούκι). Θα τον συνοδεύουν, επίσης, οι τρα-
γουδιστές: Σοφία Παπάζογλου, Μανώλης Τοπάλης, Κώστας Δουμουλιάκας, Παύλος
Λαφιάς.
Θα παίξουν οι μουσικοί:
Φώτης Τσούτσιας μπουζούκι, Σπύρος Πανταζής κιθάρα, Φώτης Αποστολάρας μπάσο,
Τάσος Αθανασιάς ακορντεόν, Joni Moas κρουστά.
Κείμενα θα διαβάσει η ηθοποιός Ανέζα Παπαδοπούλου.
Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Καισαριανής, την Τετάρτη 28 Νοέμβρη στις 7.30
το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Καισαριανής (Κλαζομενών
και Βρυούλων). Η είσοδος είναι δωρεάν.
Πρώτος σταθμός θα είναι το αφιέρωμα στον τραγουδοποιό Βαγγέλη Ατραΐδη σε καλ-
λιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Αλτή (μπουζούκι). Θα τον συνοδεύουν, επίσης, οι τρα-
γουδιστές: Σοφία Παπάζογλου, Μανώλης Τοπάλης, Κώστας Δουμουλιάκας, Παύλος
Λαφιάς.
Θα παίξουν οι μουσικοί:
Φώτης Τσούτσιας μπουζούκι, Σπύρος Πανταζής κιθάρα, Φώτης Αποστολάρας μπάσο,
Τάσος Αθανασιάς ακορντεόν, Joni Moas κρουστά.
Κείμενα θα διαβάσει η ηθοποιός Ανέζα Παπαδοπούλου.
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018
Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert) (1797 - 1828)...
Σαν σήμερα... 19 Νοέμβρη 1828, πέθανε σε ηλικία 31 χρόνων, ο Αυστριακός συνθέτης
Φραντς Σούμπερτ. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μουσουργούς όλων των εποχών
και ίσως ο καλύτερος εκφραστής του ρομαντισμού στην μουσική. Η ποιότητα των έργων
του σε όλους τους τομείς, όπως συμφωνίες, μουσική για πιάνο, μουσική δωματίου και πά-
νω απ'όλα στην μορφή του ληντ (ρομαντικά τραγούδια) αγγίζει την τελειότητα και είναι
ακόμα πιο αξιοθαύμαστη αν αναλογισθεί κανείς ότι πέθανε σε ηλικία 31 μόλις ετών.
Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε έργα
όπως : 9 συμφωνίες, 15 κουαρτέτα εγχόρδων, το κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα", 2 τρίο
για πιάνο, περίπου 20 σονάτες για πιάνο, 6 μουσικές στιγμές για πιάνο, 8 Improptus για
πιάνο, Φαντασία σε ντο μείζονα "Ο Οδοιπόρος για πιάνο", πάνω από 600 λίντερ (Lieder),
με σημαντικότερους τους κύκλους "Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι", 4 λει-
τουργίες, το ορατόριο "Λάζαρος" και 4 όπερες.
Το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσ-
χει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του
δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή
η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του,
που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα "Ημιτελής".
Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828,
όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε
τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοέμβρη και σε ηλικία 31 ετών.
Φραντς Σούμπερτ. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μουσουργούς όλων των εποχών
και ίσως ο καλύτερος εκφραστής του ρομαντισμού στην μουσική. Η ποιότητα των έργων
του σε όλους τους τομείς, όπως συμφωνίες, μουσική για πιάνο, μουσική δωματίου και πά-
νω απ'όλα στην μορφή του ληντ (ρομαντικά τραγούδια) αγγίζει την τελειότητα και είναι
ακόμα πιο αξιοθαύμαστη αν αναλογισθεί κανείς ότι πέθανε σε ηλικία 31 μόλις ετών.
Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε έργα
όπως : 9 συμφωνίες, 15 κουαρτέτα εγχόρδων, το κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα", 2 τρίο
για πιάνο, περίπου 20 σονάτες για πιάνο, 6 μουσικές στιγμές για πιάνο, 8 Improptus για
πιάνο, Φαντασία σε ντο μείζονα "Ο Οδοιπόρος για πιάνο", πάνω από 600 λίντερ (Lieder),
με σημαντικότερους τους κύκλους "Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι", 4 λει-
τουργίες, το ορατόριο "Λάζαρος" και 4 όπερες.
Το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσ-
χει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του
δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή
η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του,
που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα "Ημιτελής".
Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828,
όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε
τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοέμβρη και σε ηλικία 31 ετών.
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018
Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας...
Σαν σήμερα... 18 Νοέμβρη 1985, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 χρόνων,
ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας.
Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης, τραγουδιστής και εξαιρετικός οργανοπαίκτης, ένας από
τους σπουδαιότερους ρεμπέτες.
Πολλά τα αγαπημένα του τραγούδια, με τα οποία μεγαλώσαμε και εξακολουθούμε και
σήμερα να ακούμε και να αγαπάμε. Κάποια από αυτά είναι : «Ζούσα μοναχός χωρίς
αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο
το μυαλό μου φτερουγίζει», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «H μικρή από το Πασαλιμάνι»,
«Το τραγούδι της αγάπης»,«Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Παρηγοριά ζητού-
σα κάθε βράδυ», «Αλάνι με φωνάζουν», «To μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή»,
«Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Πάντα με γλυκό χασίσι», «Για μια κουτσουκαριώτισσα»,
«Μάτια γλυκά και γαλανά», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Να' ναι γλυκό το βόλι», τραγούδι
για τον καπετάνιο Άρη, «Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας», τραγούδι για τον ΕΛΑΣ κλπ.
Το 1941, μέσα στην κατοχή, έχασε το φως του, λόγω αβιταμίνωσης.
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο
μπουζούκι του κάποια κομμάτια από την οπερέτα του Ούγγρου συνθέτη Έμεριχ Κάλμαν
"Η Μπαγιαντέρα".
Είχα την τύχη και τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά όταν ήμουν έφηβος, στη Δραπετ-
σώνα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτητα και την ανθρωπιά του, αλλά και το πάθος
του για το μπουζούκι... Εκτός βέβαια από μπουζούκι, έπαιζε εξαιρετικά μαντολίνο, κιθά-
ρα και βιολί.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ "Κύριε" Μήτσο... όπως σε έλεγα τότε... ούτε φυσικά και τα
αγαπημένα σου τραγούδια...
Ο Δημήτρης Γκόγκος δουλευτής και ο ίδιος για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά, ζυμωμέ-
νος και ταυτισμένος με την εργατική τάξη, έδειξε από πολύ νωρίς έντονο πολιτικό ενδια-
φέρον. Έτσι λίγο πριν από τον πόλεμο έγινε μέλος του ΚΚΕ και έμεινε πιστός στα ιδανικά
του μέχρι το τέλος.
Κοσμάς Λεοντιάδης
ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας.
Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης, τραγουδιστής και εξαιρετικός οργανοπαίκτης, ένας από
τους σπουδαιότερους ρεμπέτες.
Πολλά τα αγαπημένα του τραγούδια, με τα οποία μεγαλώσαμε και εξακολουθούμε και
σήμερα να ακούμε και να αγαπάμε. Κάποια από αυτά είναι : «Ζούσα μοναχός χωρίς
αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο
το μυαλό μου φτερουγίζει», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «H μικρή από το Πασαλιμάνι»,
«Το τραγούδι της αγάπης»,«Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Παρηγοριά ζητού-
σα κάθε βράδυ», «Αλάνι με φωνάζουν», «To μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή»,
«Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Πάντα με γλυκό χασίσι», «Για μια κουτσουκαριώτισσα»,
«Μάτια γλυκά και γαλανά», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Να' ναι γλυκό το βόλι», τραγούδι
για τον καπετάνιο Άρη, «Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας», τραγούδι για τον ΕΛΑΣ κλπ.
Το 1941, μέσα στην κατοχή, έχασε το φως του, λόγω αβιταμίνωσης.
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο
μπουζούκι του κάποια κομμάτια από την οπερέτα του Ούγγρου συνθέτη Έμεριχ Κάλμαν
"Η Μπαγιαντέρα".
Είχα την τύχη και τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά όταν ήμουν έφηβος, στη Δραπετ-
σώνα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτητα και την ανθρωπιά του, αλλά και το πάθος
του για το μπουζούκι... Εκτός βέβαια από μπουζούκι, έπαιζε εξαιρετικά μαντολίνο, κιθά-
ρα και βιολί.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ "Κύριε" Μήτσο... όπως σε έλεγα τότε... ούτε φυσικά και τα
αγαπημένα σου τραγούδια...
Ο Δημήτρης Γκόγκος δουλευτής και ο ίδιος για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά, ζυμωμέ-
νος και ταυτισμένος με την εργατική τάξη, έδειξε από πολύ νωρίς έντονο πολιτικό ενδια-
φέρον. Έτσι λίγο πριν από τον πόλεμο έγινε μέλος του ΚΚΕ και έμεινε πιστός στα ιδανικά
του μέχρι το τέλος.
Κοσμάς Λεοντιάδης
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018
Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης... έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα...
Ο πρώτος εξάγγελος Γιώργος Νταλάρας
1. Τη φωνή του τη χρωστάμε εξ ολοκλήρου στο τοπίο της παιδικής ηλικίας. Εκεί πρέπει να
έγινε μια έκρηξη που καθήλωσε εκστατικά το παιδί. Έτσι, αναδύθηκε από μέσα του αυτό
που ονομάζουμε «χάρισμα». Ενώ δίπλα του τα άλλα παιδιά μαζεύουν παιχνίδια, αυτό
συγκεντρώνει ήχους. Παιδί - συλλέκτης μέσα από τους ήχους, δίχως να το καταλάβει,
βρίσκει το φάρμακο για την αρρώστια που είχε εντοπίσει ο δόκτωρ Βίκτωρ Φουξ και για
την οποία έλεγε: «Ο κόσμος επιλέγει αυτό που τρώει αλλά όχι αυτό που ακούει. Έχει μια
ακόρεστη επιθυμία για τη λήψη συνεχών ηχητικών κυμάτων, τα οποία καταβροχθίζει
όπως ένα αυτοκίνητο τη βενζίνη».
2. Στη ζωή του είναι της μιας χειρονομίας σε όλα. Της μιας ματιάς. Της μιας μεταμόρφω-
σης σε λαγωνικό που μυρίζεται το τραγούδι που θα γεννηθεί στον αέρα. Της μιας έμμονης
ιδέας: Τσιτσάνης.
3. Κοιτώ τις φωτογραφίες του της πρώτης περιόδου. Είναι πάντα σκυφτός μ' ένα συγκ-
ρατημένο γέλιο. Είναι η εποχή που αυτός έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιού.
Επειτα από χρόνια πια, με τη σειρά του, το τραγούδι παίρνει τα χαρακτηριστικά του
τραγουδιστή. Εκείνη ακριβώς την εποχή συντελείται και η πρώτη ανταρσία απέναντι στην
εικόνα του λαϊκού τραγουδιστή: Φοβισμένος, διασκέδαζε απλώς τον κόσμο και αποσυρόταν
γρήγορα. Τώρα ο τραγουδιστής γνωρίζει τη μοναδική κατάσταση «ορθοστασίας», η οποία
κρίνει τα πάντα δημόσια εφ' όλης της ύλης και ψηλαφίζει την άβυσσο που μας περιβάλλει.
4. Η φωνή επιτέλους βρίσκει την αποστολή της. Πρέπει μέσα από την ύπαρξη του τρα-
γουδιστή να επιβεβαιώνεται ακαταπαύστως η παρουσία της θείας πρόνοιας. Η εποχή της
παρηγοριάς που ξεχυνόταν από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη δίνει το χέρι της σ' έναν
μικρό θρίαμβο που εισβάλλει με δύναμη, σβήνοντας όπου βρει τον καθημερινό μας θάνατο,
που δεν είναι άλλος από την παραίτηση.
5. Η σωματοποίηση του τραγουδιού είναι καθαρά υπόθεση Νταλάρα. Έγινε με φυσικό
τρόπο, μακριά από τις μάταιες σχολές της Δύσης. Έγινε όπως ακριβώς συμβαίνει μόνο
με τους μουσουλμάνους, όταν διαβάζουν το Κοράνι.
6. Οι αντιστάσεις που συναντά η φωνή του είναι πολλές, για διάφορους λόγους, θυμώνω
μαζί του όταν εμφανίζεται η φυσική αδυναμία του να μπορεί να παρακολουθήσει
προσεκτικά τους αντιπάλους του. Είναι γνωστό πως δε διαλέγουμε εμείς τους εχθρούς
μας. Σε κάθε χτύπημα από την πλευρά τους, απαντά με μια βαθιά αίσθηση δικαίου, που
ωστόσο τον τυφλώνει και τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του αντιπάλου.
7. Το στόμα του συχνά πυκνά γίνεται το πένθος του κόσμου. Είναι ο αντίλαλος της παι-
δικής ηλικίας, που ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Όσο τα πλησιάζει,
τόσο αυτά απομακρύνονται. Για πάντα θα είναι στο κέντρο της παιδικής ηλικίας; Για πάντα.
8. Το νήμα της φωνής του, δηλαδή της ζωής του, μας τυλίγει στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τυλίγει ακόμα και τον τελευταίο φτωχοδιάβολο που κατοικεί μέσα μας και που έχει δικαί-
ωμα να κάνει την εμφάνισή του στο φως της συναυλίας.
9. Τον εξάγγελο της τραγωδίας αντικατέστησε επάξια ο λαϊκός τραγουδιστής. Αυτός
εισβάλλει όποτε κρίνει στη ζωή μας και μας πληροφορεί όχι μόνο σε ποια κατάσταση
βρισκόμαστε, αλλά και την αιτία της καταστάσεως. Το σήμα του το λαμβάνεις αμέσως,
γιατί απευθύνεται μόνο στο αίμα σου και ουδέποτε στο εγώ σου. Ο χρόνος του είναι
αόριστος, γι' αυτό δε θυμάμαι πότε ακριβώς ο Γιώργος Νταλάρας πέρασε στα κύτταρα
μου. Απλά, όπως όλοι, νιώθω πως τον γνώριζα πάντα.
10. Κάπου στο «Γεροντικό» γίνεται αναφορά σ' έναν άνθρωπο που έγινε όλος μια φωνή.
Νομίζω πως τώρα πια ο Γιώργος είναι όλος μια φωνή και τίποτε, τίποτε άλλο.
*Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη
1. Τη φωνή του τη χρωστάμε εξ ολοκλήρου στο τοπίο της παιδικής ηλικίας. Εκεί πρέπει να
έγινε μια έκρηξη που καθήλωσε εκστατικά το παιδί. Έτσι, αναδύθηκε από μέσα του αυτό
που ονομάζουμε «χάρισμα». Ενώ δίπλα του τα άλλα παιδιά μαζεύουν παιχνίδια, αυτό
συγκεντρώνει ήχους. Παιδί - συλλέκτης μέσα από τους ήχους, δίχως να το καταλάβει,
βρίσκει το φάρμακο για την αρρώστια που είχε εντοπίσει ο δόκτωρ Βίκτωρ Φουξ και για
την οποία έλεγε: «Ο κόσμος επιλέγει αυτό που τρώει αλλά όχι αυτό που ακούει. Έχει μια
ακόρεστη επιθυμία για τη λήψη συνεχών ηχητικών κυμάτων, τα οποία καταβροχθίζει
όπως ένα αυτοκίνητο τη βενζίνη».
2. Στη ζωή του είναι της μιας χειρονομίας σε όλα. Της μιας ματιάς. Της μιας μεταμόρφω-
σης σε λαγωνικό που μυρίζεται το τραγούδι που θα γεννηθεί στον αέρα. Της μιας έμμονης
ιδέας: Τσιτσάνης.
3. Κοιτώ τις φωτογραφίες του της πρώτης περιόδου. Είναι πάντα σκυφτός μ' ένα συγκ-
ρατημένο γέλιο. Είναι η εποχή που αυτός έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιού.
Επειτα από χρόνια πια, με τη σειρά του, το τραγούδι παίρνει τα χαρακτηριστικά του
τραγουδιστή. Εκείνη ακριβώς την εποχή συντελείται και η πρώτη ανταρσία απέναντι στην
εικόνα του λαϊκού τραγουδιστή: Φοβισμένος, διασκέδαζε απλώς τον κόσμο και αποσυρόταν
γρήγορα. Τώρα ο τραγουδιστής γνωρίζει τη μοναδική κατάσταση «ορθοστασίας», η οποία
κρίνει τα πάντα δημόσια εφ' όλης της ύλης και ψηλαφίζει την άβυσσο που μας περιβάλλει.
4. Η φωνή επιτέλους βρίσκει την αποστολή της. Πρέπει μέσα από την ύπαρξη του τρα-
γουδιστή να επιβεβαιώνεται ακαταπαύστως η παρουσία της θείας πρόνοιας. Η εποχή της
παρηγοριάς που ξεχυνόταν από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη δίνει το χέρι της σ' έναν
μικρό θρίαμβο που εισβάλλει με δύναμη, σβήνοντας όπου βρει τον καθημερινό μας θάνατο,
που δεν είναι άλλος από την παραίτηση.
5. Η σωματοποίηση του τραγουδιού είναι καθαρά υπόθεση Νταλάρα. Έγινε με φυσικό
τρόπο, μακριά από τις μάταιες σχολές της Δύσης. Έγινε όπως ακριβώς συμβαίνει μόνο
με τους μουσουλμάνους, όταν διαβάζουν το Κοράνι.
6. Οι αντιστάσεις που συναντά η φωνή του είναι πολλές, για διάφορους λόγους, θυμώνω
μαζί του όταν εμφανίζεται η φυσική αδυναμία του να μπορεί να παρακολουθήσει
προσεκτικά τους αντιπάλους του. Είναι γνωστό πως δε διαλέγουμε εμείς τους εχθρούς
μας. Σε κάθε χτύπημα από την πλευρά τους, απαντά με μια βαθιά αίσθηση δικαίου, που
ωστόσο τον τυφλώνει και τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του αντιπάλου.
7. Το στόμα του συχνά πυκνά γίνεται το πένθος του κόσμου. Είναι ο αντίλαλος της παι-
δικής ηλικίας, που ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Όσο τα πλησιάζει,
τόσο αυτά απομακρύνονται. Για πάντα θα είναι στο κέντρο της παιδικής ηλικίας; Για πάντα.
8. Το νήμα της φωνής του, δηλαδή της ζωής του, μας τυλίγει στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τυλίγει ακόμα και τον τελευταίο φτωχοδιάβολο που κατοικεί μέσα μας και που έχει δικαί-
ωμα να κάνει την εμφάνισή του στο φως της συναυλίας.
9. Τον εξάγγελο της τραγωδίας αντικατέστησε επάξια ο λαϊκός τραγουδιστής. Αυτός
εισβάλλει όποτε κρίνει στη ζωή μας και μας πληροφορεί όχι μόνο σε ποια κατάσταση
βρισκόμαστε, αλλά και την αιτία της καταστάσεως. Το σήμα του το λαμβάνεις αμέσως,
γιατί απευθύνεται μόνο στο αίμα σου και ουδέποτε στο εγώ σου. Ο χρόνος του είναι
αόριστος, γι' αυτό δε θυμάμαι πότε ακριβώς ο Γιώργος Νταλάρας πέρασε στα κύτταρα
μου. Απλά, όπως όλοι, νιώθω πως τον γνώριζα πάντα.
10. Κάπου στο «Γεροντικό» γίνεται αναφορά σ' έναν άνθρωπο που έγινε όλος μια φωνή.
Νομίζω πως τώρα πια ο Γιώργος είναι όλος μια φωνή και τίποτε, τίποτε άλλο.
*Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018
Τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου...
Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι σίγουρα μέσα στην «ιερή» δεκάδα των σημαντικότερων
συνθετών τραγουδιών που έβγαλε αυτός ο τόπος, από το ρεμπέτικο τραγούδι μέχρι
σήμερα. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα σχεδόν μοναδική όσον αφορά το έργο του.
Η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών που έγραψε ήταν παραγγελίες για τον
κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.
Σπουδαία τραγούδια που τραγουδάμε όλοι και τα οποία είχαν τέτοια δύναμη που
αυτονομήθηκαν από τις ταινίες και ελάχιστοι πια κάνουμε τη σύνδεση.
Πολλά τραγούδια για τον κινηματογράφο έγραψαν βέβαια και άλλοι συνθέτες, όπως
ο Μίμης Πλέσσας και ο Κώστας Καπνίσης, αλλά στον Ξαρχάκο είναι περισσότερο
από το ογδόντα τοις εκατό των γνωστών τραγουδιών του.
Σπουδαίοι δίσκοι του, όπως το «Νυν και αεί» και τα «Κατά Μάρκον», είναι εξαιρέσεις
στον τρόπο λειτουργίας του για πολλές δεκαετίες. Εμπεριέχει τον Βαμβακάρη, αλλά
και τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, δημιουργώντας ένα εντελώς δικό του και
αναγνωρίσιμο ύφος που χαρακτηρίζεται τόσο από τις ρωμαλέες λαϊκές μελωδίες όσο
και από μία γλυκύτητα που δεν τη συναντάμε σε άλλον συνθέτη. Είναι ένας μεγάλος
μάστορας της «συναισθηματικής χειραγώγησης» (ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος), με
την έννοια του συνθέτη που συνδύασε τις βαριές και ακριβές αναφορές και καταβολές
του λαϊκού μας τραγουδιού με ένα αίσθημα νοσταλγίας και ρομαντισμού.
Τα τραγούδια του είναι η Ελλάδα όπως θα θέλαμε να είναι.
Πιανίστας μεν που αγάπησε πολύ το μπουζούκι και υπάρχουν τραγούδια που μαρτυρούν
αυτή τη σχέση, στις περίτεχνες εισαγωγές τους που είναι σίγουρα γραμμένες σε πιάνο
στην αρχική τους μορφή (όπως το «Μη μου χτυπάς»).
Μπορεί για ορισμένους να είναι άξιο απορίας το πώς ένας συνθέτης τέτοιας δύναμης
και ταλέντου «αφέθηκε» στις παραγγελίες του κινηματογράφου, του θεάτρου και της
τηλεόρασης και δεν έκανε περισσότερους δίσκους εκτός αυτής της διαδικασίας, αλλά
δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε σωστό και λάθος. Αυτός ήταν ο τρόπος του και από το
αποτέλεσμα προκύπτει πως ήταν ο σωστός τρόπος.
Για την Ιστορία, η πρώτη του μουσική για το σινεμά ήταν στην ταινία «Ταξίδι» το 1962,
για να ακολουθήσουν έναν χρόνο μετά τα τραγούδια στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη
Γεωργιάδη. Η «Λόλα», οι «Διπλοπενιές» και τα «Κορίτσια στον ήλιο» είναι ορισμένες
από τις ταινίες για τις οποίες έγραψε μουσική και τραγούδια, με αποκορύφωμα βέβαια
των «νεότερων» χρόνων το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, το 1983.
Στα θεατρικά του, κορυφαία στιγμή το εμβληματικό «Το μεγάλο μας τσίρκο» το 1972
σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
*Κείμενο του συγγραφέα και στιχουργού Οδυσσέα Ιωάννου, το οποίο δημοσιεύθηκε
στο in.gr
συνθετών τραγουδιών που έβγαλε αυτός ο τόπος, από το ρεμπέτικο τραγούδι μέχρι
σήμερα. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα σχεδόν μοναδική όσον αφορά το έργο του.
Η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών που έγραψε ήταν παραγγελίες για τον
κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.
Σπουδαία τραγούδια που τραγουδάμε όλοι και τα οποία είχαν τέτοια δύναμη που
αυτονομήθηκαν από τις ταινίες και ελάχιστοι πια κάνουμε τη σύνδεση.
Πολλά τραγούδια για τον κινηματογράφο έγραψαν βέβαια και άλλοι συνθέτες, όπως
ο Μίμης Πλέσσας και ο Κώστας Καπνίσης, αλλά στον Ξαρχάκο είναι περισσότερο
από το ογδόντα τοις εκατό των γνωστών τραγουδιών του.
Σπουδαίοι δίσκοι του, όπως το «Νυν και αεί» και τα «Κατά Μάρκον», είναι εξαιρέσεις
στον τρόπο λειτουργίας του για πολλές δεκαετίες. Εμπεριέχει τον Βαμβακάρη, αλλά
και τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, δημιουργώντας ένα εντελώς δικό του και
αναγνωρίσιμο ύφος που χαρακτηρίζεται τόσο από τις ρωμαλέες λαϊκές μελωδίες όσο
και από μία γλυκύτητα που δεν τη συναντάμε σε άλλον συνθέτη. Είναι ένας μεγάλος
μάστορας της «συναισθηματικής χειραγώγησης» (ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος), με
την έννοια του συνθέτη που συνδύασε τις βαριές και ακριβές αναφορές και καταβολές
του λαϊκού μας τραγουδιού με ένα αίσθημα νοσταλγίας και ρομαντισμού.
Τα τραγούδια του είναι η Ελλάδα όπως θα θέλαμε να είναι.
Πιανίστας μεν που αγάπησε πολύ το μπουζούκι και υπάρχουν τραγούδια που μαρτυρούν
αυτή τη σχέση, στις περίτεχνες εισαγωγές τους που είναι σίγουρα γραμμένες σε πιάνο
στην αρχική τους μορφή (όπως το «Μη μου χτυπάς»).
Μπορεί για ορισμένους να είναι άξιο απορίας το πώς ένας συνθέτης τέτοιας δύναμης
και ταλέντου «αφέθηκε» στις παραγγελίες του κινηματογράφου, του θεάτρου και της
τηλεόρασης και δεν έκανε περισσότερους δίσκους εκτός αυτής της διαδικασίας, αλλά
δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε σωστό και λάθος. Αυτός ήταν ο τρόπος του και από το
αποτέλεσμα προκύπτει πως ήταν ο σωστός τρόπος.
Για την Ιστορία, η πρώτη του μουσική για το σινεμά ήταν στην ταινία «Ταξίδι» το 1962,
για να ακολουθήσουν έναν χρόνο μετά τα τραγούδια στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη
Γεωργιάδη. Η «Λόλα», οι «Διπλοπενιές» και τα «Κορίτσια στον ήλιο» είναι ορισμένες
από τις ταινίες για τις οποίες έγραψε μουσική και τραγούδια, με αποκορύφωμα βέβαια
των «νεότερων» χρόνων το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, το 1983.
Στα θεατρικά του, κορυφαία στιγμή το εμβληματικό «Το μεγάλο μας τσίρκο» το 1972
σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
*Κείμενο του συγγραφέα και στιχουργού Οδυσσέα Ιωάννου, το οποίο δημοσιεύθηκε
στο in.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)