Σάββατο 27 Απριλίου 2019
Παρασκευή 26 Απριλίου 2019
Το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας"...
Η σπουδαία αυτή ορχηστρική μουσική, το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" γράφτηκε από
το Μάνο Λοΐζο για την ταινία "Ευδοκία" του Αλέξη Δαμιανού το 1971.
το Μάνο Λοΐζο για την ταινία "Ευδοκία" του Αλέξη Δαμιανού το 1971.
Τρίτη 23 Απριλίου 2019
Δημήτριος Σέμσης ή Σαλονικιός (1883 - 1950)...
Ο Δημήτριος Σέμσης, ήταν βιρτουόζος παραδοσιακός βιολιστής. Γεννήθηκε το 1883 στη
Στρώμνιτσα η οποία την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανήκε στο βιλαέτι της
Θεσσαλονίκης.
Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν Ομπρελάδες και επίσης βιολιστές. Στα τέλη του δεκά-
του ενάτου αιώνα, συμμετείχε στη μπάντα ενός τσίρκου, το οποίο περιόδευε σε όλα τα
Βαλκάνια. Αργότερα εντάχθηκε σε άλλες περιοδεύουσες ορχήστρες και έπαιξε στην
Τουρκία, Συρία, Αίγυπτο, Σουδάν και αλλού. Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου,
η Στρώμνιτσα πέρασε στο Βασίλειο της Σερβίας. Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του
Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα
Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα.
Αυτή την εποχή έλαβε το προσωνύμιο "Σαλονικιός", μάλλον επειδή κάποιοι παράγοντες
των δισκογραφικών εταιρειών νόμιζαν ότι καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη.
Είναι ο πρώτος οργανοπαίκτης που το όνομά του αναγράφεται στις ετικέτες δίσκων.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης
στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και
στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσια-
κών, σμυρναϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 - 1931, παρουσίασε γύ-
ρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση
της His Master's Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Έγραψε πάνω από 100
τραγούδια.
Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγά-
λες επιτυχίες. Συχνά, την συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐ-
δη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλ-
λιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στρά-
τος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και
αμανέδες.
Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος
βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου/σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές
εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.
Το 1972, σε μια συνέντευξή της, η Ρόζα Εσκενάζι είπε ότι ο Δημήτρης έπαιζε "το καλύτερο
βιολί του κόσμου".
Μετά από μια σύντομη νοσηλεία, ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα,
στις 13 Γενάρη του 1950.
Πηγή : Βικιπαίδεια
Στρώμνιτσα η οποία την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανήκε στο βιλαέτι της
Θεσσαλονίκης.
Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν Ομπρελάδες και επίσης βιολιστές. Στα τέλη του δεκά-
του ενάτου αιώνα, συμμετείχε στη μπάντα ενός τσίρκου, το οποίο περιόδευε σε όλα τα
Βαλκάνια. Αργότερα εντάχθηκε σε άλλες περιοδεύουσες ορχήστρες και έπαιξε στην
Τουρκία, Συρία, Αίγυπτο, Σουδάν και αλλού. Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου,
η Στρώμνιτσα πέρασε στο Βασίλειο της Σερβίας. Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του
Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα
Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα.
Αυτή την εποχή έλαβε το προσωνύμιο "Σαλονικιός", μάλλον επειδή κάποιοι παράγοντες
των δισκογραφικών εταιρειών νόμιζαν ότι καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη.
Είναι ο πρώτος οργανοπαίκτης που το όνομά του αναγράφεται στις ετικέτες δίσκων.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης
στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και
στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσια-
κών, σμυρναϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 - 1931, παρουσίασε γύ-
ρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση
της His Master's Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Έγραψε πάνω από 100
τραγούδια.
Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγά-
λες επιτυχίες. Συχνά, την συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐ-
δη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλ-
λιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στρά-
τος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και
αμανέδες.
Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος
βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου/σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές
εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.
Το 1972, σε μια συνέντευξή της, η Ρόζα Εσκενάζι είπε ότι ο Δημήτρης έπαιζε "το καλύτερο
βιολί του κόσμου".
Μετά από μια σύντομη νοσηλεία, ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα,
στις 13 Γενάρη του 1950.
Πηγή : Βικιπαίδεια
Κυριακή 21 Απριλίου 2019
Σάββατο 20 Απριλίου 2019
Σαντούρι...
Το σαντούρι είναι έγχορδο κρουστό επίπεδο μουσικό όργανο. Το όνομά του προέρχεται
από την ελληνική λέξη ψαλτήριον, μέσω της περσικής γλώσσας σαντούρ (ψαλτήρι).
Πρόκειται για αρχαίο μουσικό όργανο που επινοήθηκε πιθανόν στη Περσία από την οποία
και διαδόθηκε τόσο προς την Ινδία και την Κίνα, όσο και δυτικά στη Μέση Ανατολή και τη
Βαλκανική. Κατασκευάζεται συνηθέστερα από ξύλο καρυδιάς. Έχει σχήμα τραπεζοειδές
επί του οποίου φέρονται οριζοντίως και επάλληλα 72 μεταλλικές χορδές, ανά τρεις για κάθε
φθόγγο, αποδίδοντας έτσι 24 νότες, με τις μεγαλύτερες σε μήκος χορδές στο κάτω μέρος
και τις μικρότερες στο άνω. Οι χορδές του οργάνου αυτού, "χορδίζονται" στο 1/4 με ειδικά
"ωτία" που φέρονται συνηθέστερα επί της δεξιάς πλευράς του οργάνου και οι οποίες
κρούονται με μικρά ραβδία, οι άκρες των οποίων φέρουν μεταλλικές κοιλόμορφες σφύρες
(σαν κουταλάκια).
Το σαντούρι χρησιμοποιείται κυρίως στην παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας και άλλων
χωρών της Εγγύς Ανατολής.Υπήρξαν πολλοί σπουδαίοι σαντουριέριδες όπως ο Αριστείδης
Μόσχος, ο οποίος και είχε δημιουργήσει σχετική σχολή διάδοσης ο Τασος Διακογιώργης,
που είχε συμμετάσχει σε όλα τα σύγχρονα έργα σπουδαίων συνθετών όπως ο Μίκης
Θεοδωράκης, ο Νίκος Καλαϊτζής ή Μπινταγιάλας γνήσιος εκφραστής της μικρασιάτικης
μουσικής, ο Δημήτρης Κοφτερός ο οποίος έχει ασχοληθεί και με την συγγραφή βιβλίων
όπως το (Δοκίμιο για το ελληνικό σαντούρι, Μυτιληνιό σαντούρι και μελίφθογγο ελληνικό
σαντούρι πρακτική και εκμάθηση).
*Πηγή : Βικιπαίδεια
από την ελληνική λέξη ψαλτήριον, μέσω της περσικής γλώσσας σαντούρ (ψαλτήρι).
Πρόκειται για αρχαίο μουσικό όργανο που επινοήθηκε πιθανόν στη Περσία από την οποία
και διαδόθηκε τόσο προς την Ινδία και την Κίνα, όσο και δυτικά στη Μέση Ανατολή και τη
Βαλκανική. Κατασκευάζεται συνηθέστερα από ξύλο καρυδιάς. Έχει σχήμα τραπεζοειδές
επί του οποίου φέρονται οριζοντίως και επάλληλα 72 μεταλλικές χορδές, ανά τρεις για κάθε
φθόγγο, αποδίδοντας έτσι 24 νότες, με τις μεγαλύτερες σε μήκος χορδές στο κάτω μέρος
και τις μικρότερες στο άνω. Οι χορδές του οργάνου αυτού, "χορδίζονται" στο 1/4 με ειδικά
"ωτία" που φέρονται συνηθέστερα επί της δεξιάς πλευράς του οργάνου και οι οποίες
κρούονται με μικρά ραβδία, οι άκρες των οποίων φέρουν μεταλλικές κοιλόμορφες σφύρες
(σαν κουταλάκια).
Το σαντούρι χρησιμοποιείται κυρίως στην παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας και άλλων
χωρών της Εγγύς Ανατολής.Υπήρξαν πολλοί σπουδαίοι σαντουριέριδες όπως ο Αριστείδης
Μόσχος, ο οποίος και είχε δημιουργήσει σχετική σχολή διάδοσης ο Τασος Διακογιώργης,
που είχε συμμετάσχει σε όλα τα σύγχρονα έργα σπουδαίων συνθετών όπως ο Μίκης
Θεοδωράκης, ο Νίκος Καλαϊτζής ή Μπινταγιάλας γνήσιος εκφραστής της μικρασιάτικης
μουσικής, ο Δημήτρης Κοφτερός ο οποίος έχει ασχοληθεί και με την συγγραφή βιβλίων
όπως το (Δοκίμιο για το ελληνικό σαντούρι, Μυτιληνιό σαντούρι και μελίφθογγο ελληνικό
σαντούρι πρακτική και εκμάθηση).
*Πηγή : Βικιπαίδεια
Παρασκευή 19 Απριλίου 2019
Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (Louis Daniel Armstrong) (1900 - 1971)...
Αμερικανός τρομπετίστας της τζαζ, ο πρώτος μεγάλος σολίστας που ανέδειξε το είδος αυτό
της μουσικής κι έγινε ο πρεσβευτής του στα πέρατα της οικουμένης. Ήταν γνωστός και με
το παρατσούκλι Σάτσμο (Satchmo), παραφθορά της λέξης satchelmouth, δηλαδή «με στόμα
σαν σακούλα», επειδή όταν ήταν μικρός συνήθιζε να βάζει τις πενταροδεκάρες που κέρδιζε
στο στόμα του για να μην του τις κλέβουν οι συνομήλικοί του.
Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη στις 4 Αυγούστου 1900. Το 1922 αφήνει τη
Νέα Ορλεάνη και ταξιδεύει με το τρένο για το Σικάγο για να συναντήσει και να ενσωμα-
τωθεί στην ορχήστρα του ινδάλματός του, του κορνετίστα Τζο «Κινγκ» Όλιβερ, ξεκινώντας
έτσι ένα καινούργιο κεφάλαιο της ζωής του που θα τον φέρει σύντομα στη Νέα Υόρκη,
στην Καλιφόρνια και από εκεί στην Ευρώπη (για πρώτη φορά το 1932 στην Αγγλία) και σε
ολόκληρο τον κόσμο. Καθόλου άσχημα για ένα αγόρι χωρίς πατέρα, που μεγάλωσε σε μία
κακόφημη γειτονιά και κυκλοφορούσε ανάμεσα σε πόρνες, προαγωγούς, χαρτοπαίχτες και
μικροεγκληματίες.
Αλητάκος του δρόμου και ο ίδιος, έμαθε μουσική στο αναμορφωτήριο. Έκανε δουλειές του
ποδαριού, χαρτόπαιζε και όποτε του δινόταν η ευκαιρία έπαιζε με διάφορες μπάντες της
Νέας Ορλεάνης σε γιορτές, παρελάσεις, κηδείες ή στα περίφημα honky- tonks (μπαρ,
καμπαρέ, ή λέσχες, στα οποία έπαιζαν ορχήστρες μαύρων μουσικών). Η μητέρα του Μεϊάν
(Μαίρη Aν) άλλαζε τους «πατριούς» σαν τα πουκάμισα και χανόταν για μέρες από το σπίτι,
στάθηκε όμως ασπίδα σωτηρίας για τον Μικρό Λούι, όπως τον αποκαλούσαν για χρόνια στη
γειτονιά του.
Ο Άρμστρονγκ κατόρθωσε να βρει τον δικό του τρόπο για το παίξιμο της τρομπέτας, «με
αυτόν τον ολοστρόγγυλο και ολοκληρωμένο τόνο που φυσούσε με όλα τα χορευτικά μόρια
του σώματός του» κι έτσι να ανοίξει νέους δρόμους στην εξέλιξη της τζαζ. Τις δεκαετίες του
‘20 και του ‘30 κατόρθωσε να διαφοροποιηθεί από κάθε άλλο μουσικό του είδους, ηχογρα-
φώντας θαυμάσιους δίσκους και δίνοντας τον τόνο για τις ραγδαίες εξελίξεις που θα ακο-
λουθούσαν.
Ως τότε, η τζαζ στηριζόταν στην πρωτοκαθεδρία τριών οργάνων, του κλαρινέτου, της τρομ-
πέτας και του τρομπονιού. Τα ατομικά χαρίσματα κάθε μουσικού υποτάσσονταν στις απαι-
τήσεις του συνόλου. Ο Σάτσμο άλλαξε την αντίληψη αυτή κι εδραίωσε την υπεροχή του
δεξιοτέχνη σολίστ με τα συγκροτήματά του «Hot Five» και «Hot Seven» στα μέσα της
δεκαετίας του ‘20. Ο Άρμστρονγκ ανέδειξε τον φωνητικό αυτοσχεδιασμό, γνωστό ως scat,
όπου η φωνή αντικαθιστά τις λέξεις με συλλαβές δίχως νόημα, μιμούμενος τις αποχρώσεις
του ενόργανου αυτοσχεδιασμού.
Κατηγορήθηκε ότι από τη δεκαετία του ‘40 και μετά έμεινε στάσιμος, δεν ενσωμάτωσε
νέα στοιχεία στο παίξιμό του, δεν δέχτηκε το μπίμποπ και τις μεταπολεμικές εξελίξεις και
αφέθηκε να γλιστρήσει προς το σόου, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση και την ποπ για
τους λευκούς, αποκαλούμενος μάλιστα και «Μπαρμπα-Θωμάς».
Το σίγουρο είναι πως ο Άρμστρονγκ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της τζαζ και ήταν ο πρώ-
τος που κατόρθωσε να ξεπεράσει τα φυλετικά, κοινωνικά και μουσικά σύνορα της εποχής.
Ως πετυχημένος μαύρος μουσικός με διεθνή αποδοχή βοήθησε πολύ τον αγώνα των μαύρων
στις ΗΠΑ.
Ο Λούις Άρμστρονγκ πέθανε στις 6 Ιούλη 1971 στη Νέα Υόρκη, από καρδιακή προσβολή.
Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές, αλλά δε απέκτησε κανένα παιδί από τους γάμους του,
παρά μία εξώγαμη κόρη από τη σχέση του με τη χορεύτρια του «Κότον Κλαμπ» Λουσίλ
Πρέστον.
*Πηγή : sansimera.gr/biographies
της μουσικής κι έγινε ο πρεσβευτής του στα πέρατα της οικουμένης. Ήταν γνωστός και με
το παρατσούκλι Σάτσμο (Satchmo), παραφθορά της λέξης satchelmouth, δηλαδή «με στόμα
σαν σακούλα», επειδή όταν ήταν μικρός συνήθιζε να βάζει τις πενταροδεκάρες που κέρδιζε
στο στόμα του για να μην του τις κλέβουν οι συνομήλικοί του.
Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη στις 4 Αυγούστου 1900. Το 1922 αφήνει τη
Νέα Ορλεάνη και ταξιδεύει με το τρένο για το Σικάγο για να συναντήσει και να ενσωμα-
τωθεί στην ορχήστρα του ινδάλματός του, του κορνετίστα Τζο «Κινγκ» Όλιβερ, ξεκινώντας
έτσι ένα καινούργιο κεφάλαιο της ζωής του που θα τον φέρει σύντομα στη Νέα Υόρκη,
στην Καλιφόρνια και από εκεί στην Ευρώπη (για πρώτη φορά το 1932 στην Αγγλία) και σε
ολόκληρο τον κόσμο. Καθόλου άσχημα για ένα αγόρι χωρίς πατέρα, που μεγάλωσε σε μία
κακόφημη γειτονιά και κυκλοφορούσε ανάμεσα σε πόρνες, προαγωγούς, χαρτοπαίχτες και
μικροεγκληματίες.
Αλητάκος του δρόμου και ο ίδιος, έμαθε μουσική στο αναμορφωτήριο. Έκανε δουλειές του
ποδαριού, χαρτόπαιζε και όποτε του δινόταν η ευκαιρία έπαιζε με διάφορες μπάντες της
Νέας Ορλεάνης σε γιορτές, παρελάσεις, κηδείες ή στα περίφημα honky- tonks (μπαρ,
καμπαρέ, ή λέσχες, στα οποία έπαιζαν ορχήστρες μαύρων μουσικών). Η μητέρα του Μεϊάν
(Μαίρη Aν) άλλαζε τους «πατριούς» σαν τα πουκάμισα και χανόταν για μέρες από το σπίτι,
στάθηκε όμως ασπίδα σωτηρίας για τον Μικρό Λούι, όπως τον αποκαλούσαν για χρόνια στη
γειτονιά του.
Ο Άρμστρονγκ κατόρθωσε να βρει τον δικό του τρόπο για το παίξιμο της τρομπέτας, «με
αυτόν τον ολοστρόγγυλο και ολοκληρωμένο τόνο που φυσούσε με όλα τα χορευτικά μόρια
του σώματός του» κι έτσι να ανοίξει νέους δρόμους στην εξέλιξη της τζαζ. Τις δεκαετίες του
‘20 και του ‘30 κατόρθωσε να διαφοροποιηθεί από κάθε άλλο μουσικό του είδους, ηχογρα-
φώντας θαυμάσιους δίσκους και δίνοντας τον τόνο για τις ραγδαίες εξελίξεις που θα ακο-
λουθούσαν.
Ως τότε, η τζαζ στηριζόταν στην πρωτοκαθεδρία τριών οργάνων, του κλαρινέτου, της τρομ-
πέτας και του τρομπονιού. Τα ατομικά χαρίσματα κάθε μουσικού υποτάσσονταν στις απαι-
τήσεις του συνόλου. Ο Σάτσμο άλλαξε την αντίληψη αυτή κι εδραίωσε την υπεροχή του
δεξιοτέχνη σολίστ με τα συγκροτήματά του «Hot Five» και «Hot Seven» στα μέσα της
δεκαετίας του ‘20. Ο Άρμστρονγκ ανέδειξε τον φωνητικό αυτοσχεδιασμό, γνωστό ως scat,
όπου η φωνή αντικαθιστά τις λέξεις με συλλαβές δίχως νόημα, μιμούμενος τις αποχρώσεις
του ενόργανου αυτοσχεδιασμού.
Κατηγορήθηκε ότι από τη δεκαετία του ‘40 και μετά έμεινε στάσιμος, δεν ενσωμάτωσε
νέα στοιχεία στο παίξιμό του, δεν δέχτηκε το μπίμποπ και τις μεταπολεμικές εξελίξεις και
αφέθηκε να γλιστρήσει προς το σόου, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση και την ποπ για
τους λευκούς, αποκαλούμενος μάλιστα και «Μπαρμπα-Θωμάς».
Το σίγουρο είναι πως ο Άρμστρονγκ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της τζαζ και ήταν ο πρώ-
τος που κατόρθωσε να ξεπεράσει τα φυλετικά, κοινωνικά και μουσικά σύνορα της εποχής.
Ως πετυχημένος μαύρος μουσικός με διεθνή αποδοχή βοήθησε πολύ τον αγώνα των μαύρων
στις ΗΠΑ.
Ο Λούις Άρμστρονγκ πέθανε στις 6 Ιούλη 1971 στη Νέα Υόρκη, από καρδιακή προσβολή.
Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές, αλλά δε απέκτησε κανένα παιδί από τους γάμους του,
παρά μία εξώγαμη κόρη από τη σχέση του με τη χορεύτρια του «Κότον Κλαμπ» Λουσίλ
Πρέστον.
*Πηγή : sansimera.gr/biographies
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)