Με τις νότες και τους στίχους συντροφιά...

Πέμπτη 9 Μαΐου 2019

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες (Επιτάφιος)...

Σαν σήμερα... 9 Μάη 1936… Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης βάφονται με το αίμα της
εργατικής τάξης. Οι εργάτες της Θεσσαλονίκης διαδηλώνουν μαζικά την αγανάκτησή
τους για τη βίαιη καταστολή των απεργών.
Το αστικό κράτος όμως απαντά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα : 10 εργάτες βάφουν
με το αίμα τους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για τους Σ. Γιαμτοβό, Χ. Ευαγγέλου,
Σ. Μασαράνο, Τ. Τούση, Δ. Αχλαμίδη, Ε. Αδαμαντίδη, Ι. Πανόπουλο, Δ. Λαγινά,
Α. Χαραλαμπίδου και Α. Καρανικόλα.
Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ο στρατός ενώνεται με τους απεργούς και ο εργαζόμενος λαός
γίνεται κύριος της πόλης για 36 περίπου ώρες.
Η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει νέες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη
για να καταστείλει τους αγώνες των εργατών.

Ο θρήνος της μάνας του πρώτου νεκρού της 9ης Μάη, του Τάσου Τούση, μένει
στην αιωνιότητα μέσα από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, τον οποίο μελο-
ποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και
αργότερα πολλοί ακόμα τραγουδιστές.

Σαν σήμερα... 9 Μάη 2010, φεύγει από τη ζωή η Λένα Χορν (Lena Mary Calhoun Horne) (1917 - 2010), σπουδαία Αμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ και ηθοποιός, γνωστή για τους αγώνες της κατά του ρατσισμού...

Τρίτη 7 Μαΐου 2019

Σαν σήμερα... 7 Μάη 1833, γεννήθηκε ο Γιοχάνες Μπραμς (Johannes Brahms) (1833 - 1897), σπουδαίος Γερμανός συνθέτης και πιανίστας, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής του 19ου αιώνα...

Δευτέρα 6 Μαΐου 2019

Τετάρτη 8 Μάη 2019... Η Μαρία Φαραντούρη ερμηνεύει Κική Δημουλά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

«Το τελευταίο σώμα μου» είναι ένα λαϊκό/ποιητικό ορατόριο για contralto γυναικεία φωνή,
ορχηστρικό σύνολο και αναγνώστρια. Πρόκειται για τη μελοποίηση, από τον συνθέτη και
φιλόλογο Σάκη Παπαδημητρίου, της ομώνυμης ποιητικής συλλογής της ποιήτριας και
ακαδημαϊκού Κικής Δημουλά, η οποία πραγματεύεται ίσως το σημαντικότερο θέμα που
απασχολεί τον Άνθρωπο από τη στιγμή που γεννιέται, τη μεταφυσική αγωνία του θανάτου.

Ποίηση : Κική Δημουλά
Μουσική : Σάκης Παπαδημητρίου
Ερμηνεία : Μαρία Φαραντούρη

Διαβάζουν : Εύα Κοταμανίδου-Ειρήνη Γρέκα
Ενορχηστρώσεις : Γιώργος Αναστασόπουλος-Άσπα Παπαδημητρίου

Ορχήστρα : Μουσικό σύνολο ΗΔΥΦΩΝΟ

Γιώργος Αναστασόπουλος-πιάνο
Μαρίνος Γαλατσινός-κλαρινέτο
Νίκος Κιάκος-βιολί
Τεό Λαζάρου- κοντραμπάσο
Αλέξανδρος Μποτίνης-τσέλο
Σάκης Παπαδημητρίου-κιθάρα

Σύνθεση-επιμέλεια παράστασης : Μαρία Παναγιωτακοπούλου

Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας (1907 - 1975)... Ένας από τους πρωτοπόρους στιχουργούς, μια ιδιαίτερη περίπτωση στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Ο Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας υπήρξε και μια προσωπικότητα μοναδική και προκλητική
που έζησε κι έδρασε, πέρα από τα όρια και τις κοινωνικές συμβάσεις, στους ημιπαράνο-
μους χώρους του Πειραιά και στο γκέτο της Δραπετσώνας. Εκεί επιβλήθηκε κι έγινε ένα
ξεχωριστό πρόσωπο που έγραψε ιστορία στην εποχή του, στην πιάτσα του Πειραιά, στον
υπόκοσμο και στον κόσμο των ρεμπέτηδων.
Η μυθιστορηματική ζωή του ξεκινά από τη Σαλαμίνα, στην οποία γεννήθηκε το 1907.
Γύρω στα 1916-1917 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στον Πειραιά, στον Άγιο Νικόλαο
στο Τελωνείο. Ο πατέρας του, ο Γιώργος Μάθεσης, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους
ιχθυέμπορους στην Κεντρική Ιχθυαγορά του Πειραιά. Το 1922 ο Ν. Μάθεσης, σε ηλικία
15 ετών, βρέθηκε στην ψαραγορά κι από ‘κεί, όπου μεγάλωσε κι ανδρώθηκε, μπήκε,
αργότερα, στην πιάτσα του Πειραιά.

Σ’ αυτόν τον άγριο κόσμο προσπάθησε να γίνει από τους πρώτους και καλύτερους μάγκες.
Ήθελε να γίνει πρωτοπαλίκαρο και άρχισε να κάνει κατορθώματα πάνω στη μαγκιά και
το νταηλίκι. Όλοι οι κουτσαβάκηδες κι οι νταήδες προπολεμικά τον υπολόγιζαν.
Νόμος του ο νόμος της μαγκιάς. Ήταν πασίγνωστος. Μόλις έλεγε Νίκος Τρελάκιας, τον
γνωρίζανε και οι πέτρες. Το 1938 μάλιστα έκανε και φόνο, όπου, βρισκόμενος σε άμυνα,
σκότωσε τον Στρίγκλα, τον μάγκα και το φόβητρο της Φρεαττύδας.
Στη δισκογραφία του ρεμπέτικου μπήκε νωρίς, από το 1930, σαν ένας από τους πρώτους
στιχουργούς του. Ηχογράφησε τα πρώτα του τραγούδια («Μες στου Νικήτα τον τεκέ» και
«Ο γεωργός») με τον Γιώργο Παπασιδέρη και συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς
συνθέτες της περιόδου 1930-1939, Γιάννη Δραγάτση ή Ογδοντάκη ή Ογδόντα, Δημήτρη
Μπαρούση ή Μπαρού ή Λορέντζο, Μανόλη Χρυσαφάκη ή Φυστιξή, Γιώργο Μπάτη, Πέτρο
Κυριακού, Ανέστη Δελιά ή Αρτέμη και φυσικά τον Στελλάκη Περπινιάδη(1934) με, το
πασίγνωστο χασάπικο, τη θρυλική «Γάτα»:
Έδιωξα κι εγώ μια γάτα / πού’ χε γαλανά τα μάτια
σαν κοιμόμουνα τη νύχτα / μου’ χωνε βαθιά τα νύχια…

Τραγούδια του τραγούδησε και η υπέροχη και ανεπανάληπτη Ρόζα Εσκενάζυ. Τα τραγού-
δια του είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά εκείνης της περιόδου και σαν στιχουργός κατατάσ-
σεται στους πρωτοπόρους του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού με ουσιώδη προσφο-
ρά στην ανάπτυξή του εκείνα τα χρόνια.
Στα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Σταύρο Τζουανάκο
και με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Το τραγούδι τους «Σε διώξαν απ’ την Κοκκινιά» ήταν από τις
πιο μεγάλες επιτυχίες της εποχής(1950), ένα κλασικό ζεϊμπέκικο που παίζεται και τραγου-
διέται μέχρι τις μέρες μας :
Σε διώξαν απ’ την Κοκκινιά / για τόχες παρακάνει
και στο Χατζηκυριάκειο, άμυαλη / άρχισες το σεργιάνι…

Τελευταίο του τραγούδι (ανέκδοτο) που ηχογραφήθηκε, μετά το θάνατό του, είναι το
«Ένας λεβέντης έσβησε» (γραμμένο για το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη) με τον Γιώργο
Νταλάρα στο δίσκο «Τα ρεμπέτικα της κατοχής» (1980).

Ο Νίκος Μάθεσης έχει κατακτήσει, άξια κι αδιαμφισβήτητα, την πρωταγωνιστική του θέ-
ση στην ρεμπέτικη ιστορία. Αποτελεί μοναδική περίπτωση πληρότητας και αυθεντικότη-
τας, όπου λόγος και έργο ταυτίζονται στα πλαίσια ενός βίου ακραίου, προκλητικού, αλλά,
συνάμα, και δημιουργικού. Πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε το βιβλίο του Λευτέρη Παπα-
δόπουλου «Να συλληφθεί το ντουμάνι». Πρόκειται για μια σημαντική έρευνα, στην οποία
συγκεντρώνονται συνεντεύξεις που ο Λ. Παπαδόπουλος είχε πάρει, το 1972,από παλιούς
ρεμπέτες και τεκετζήδες.

Ο Μάθεσης έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στο βιβλίο, όχι μόνο λόγω της συνέντευξής του
που περιέχεται σ’ αυτό, αλλά και γιατί είναι, άθελά του, αυτός που έδωσε και τον τίτλο του.
Περιγράφει με τον χαρακτηριστικό λόγο του όλο το σκηνικό τεκές, τεκετζήδες, χασικλήδες
– αστυνομία και καταλήγει αναφερόμενος στις εφόδους της αστυνομίας στους τεκέδες :

«…Εν τω μεταξύ, με το μπραφ, έχουνε τσιλιαδόρους αυτοί. Χανότανε ο αργιλές. Ε, το
ντουμάνι… Πάρε το ντουμάνι να το συλλάβεις! Και καν’ του μήνυση. Κατάλαβες;».
Το κατάλαβε βέβαια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και είχε έτοιμο φυσικά και τον τίτλο του
βιβλίου του, «Να συλληφθεί το ντουμάνι», χάρη στην άμεση κι αυθεντική αφήγηση του
Μάθεση, ενός δημιουργού που, τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο λόγος του και
το έργο του παραμένουν πάντα διαχρονικά.

*Πηγή : pireaspiraeus.com/Ρεμπέτικο και Πειραιάς

Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Σαν σήμερα... 5 Μάη 1965, πεθαίνει ο Νίκος Γούναρης (1915 - 1965), ένας σπουδαίος τραγουδιστής, μια σπάνια φωνή...

Σάββατο 4 Μαΐου 2019

Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven) (1770 - 1827)... Ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους συνθέτες όλων των εποχών, αλλά και μία ιδιότροπη προσωπικότητα...

Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν ξεκίνησε να χάνει την ακοή του μόλις στα 26, γεγονός που
τον οδήγησε σε σταδιακή απομόνωση. Ο δάσκαλός του, Γιόζεφ Χάυντν παρατήρησε
ότι ο Μπετόβεν σταμάτησε να τον επισκέπτεται, ενώ το πιάνο στο σπίτι του ήταν συχνά
ξεκούρδιστο, σημάδι της επιδεινωμένης ακοής του. Ο ίδιος ο Λούντβιχ πίστευε ότι το
περπάτημα αποτελεί πηγή έμπνευσης κι έτσι κυκλοφορούσε στους δρόμους της Βιέννης
κουνώντας έντονα τα χέρια του και μουρμουρώντας μουσικά σπαράγματα, ενώ οι γύρω
του τον κοιτούσαν με περιέργεια. Στη Βιέννη μετακόμισε περισσότερες από 40 φορές,
καθώς ιδιοκτήτες αλλά και γείτονες παραπονιούνταν για την άνευ προηγουμένου
ακαταστασία (ένας επισκέπτης μίλησε για «το πιο βρώμικο μέρος που έχω δει ποτέ»)
αλλά και τη διαρκή «ηχορύπανση» που προκαλούσε, παίζοντας πιάνο όλες τις ώρες της
ημέρας και της νύχτας. Εκτός από το σπίτι του, παραμελούσε και τον εαυτό του, κυκλο-
φορώντας με φθαρμένα, σκισμένα ρούχα, ατημέλητα μαλλιά και κάτωχρο δέρμα γεμάτο
ακμή. Η σχέση του με τις γυναίκες παρέμεινε μια ζωή προβληματική, καθώς επέλεγε συχ-
νά μη διαθέσιμες, ανώτερης τάξης κυρίες που δεν ανταπέδιδαν το ενδιαφέρον του, ζώντας
διαρκώς έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

*Πηγή : huffingtonpost.gr