Πωλ ΜακΚάρτνεϋ (Paul McCartney)... Ένας σπουδαίος τραγουδιστής... Ένας υπέροχος συνθέτης και ποιητής...

Ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ γεννήθηκε το 1942 στο Λίβερπουλ. Στην ηλικία των 15, ο Πωλ γνώ-
ρισε τον κατά 2 χρόνια μεγαλύτερο του, Τζων Λένον σε μία συναυλία του ερασιτεχνικού 
συγκροτήματος "Quarrymen", του οποίου ιδρυτικό μέλος ήταν ο δεύτερος. 
Ο νεαρός ΜακΚάρτνεϋ πέρασε από οντισιόν και τελικά έγινε κιθαρίστας του συγκροτή-
ματος. Αργότερα, πρότεινε την προσθήκη του φίλου του, Τζωρτζ Χάρισον, (που είχε γνω-
ρίσει μια μέρα στο λεωφορείο) στο συγκρότημα, η οποία επιτεύχθηκε παρά τις αρχικές 
αντιρρήσεις του Λένον. Έτσι οι "Quarrymen" εξελίχθηκαν στους "Beatles", ένα συγκρότη-
μα αποτελούμενο από τον ΜακΚάρτνεϋ, τον Τζων Λέννον, τον Τζωρτζ Χάρισον και τον 
Ρίνγκο Σταρ, το οποίο αρχικά τραγουδούσε σε κλαμπ του Λίβερπουλ και αργότερα έγινε 
γνωστό και αγαπήθηκε σε όλη τη Γη.
Ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ διαθέτει μια βελούδινη, υπέροχη φωνή και είναι ένας από τους 
μεγαλύτερους ποιητές στην ιστορία του ροκ και μαζί με τον Τζον Λένον, με απόσταση 
το μεγαλύτερο συνθετικό δίδυμο της σύγχρονης μουσικής. Ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ μας 
χάρισε πολύπλοκες συνθέσεις, ανακάλυψε άγνωστα για το ροκ εν ρολ ακόρντα, έπαιξε 
αξεπέραστο μπάσο και ζωγράφισε πάνω στα τάστα του πιάνου, κάνοντας τις νότες να 
υποκλιθούν μπροστά του και να υπηρετήσουν το μεγαλείο της ιδιοφυίας του. 
Ακολούθησε με τους υπόλοιπους Beatles την πιο θαυμαστή μουσική πορεία που γνώρισε 
ποτέ ο κόσμος, αφήνοντας πίσω του πληθώρα αριστουργημάτων και μια ατελείωτη σει-
ρά μοναδικών ερμηνειών. Χωρίς πολλές τρέλες πάνω στη σκηνή, «κέντησε» τον θρύλο 
της φωνής του κυρίως μέσα στα στούντιο, «περπατώντας» πάνω σε μια τεράστια γκάμα 
θεμάτων: ροκ εν ρολ, μπαλάντες, ψυχεδέλεια, καθαρόαιμο ροκ, rhythm & blues, hard rock.

Το συνθετικό και ερμηνευτικό του χάρισμα έλαμψε και μετά τη διάλυση των «σκαθαριών» 
στην μουσική καριέρα που ακολούθησε, πρώτα με την παρέα των Wings και κατόπιν στους 
δικούς του πειραματισμούς. Συνεχίζει έως και σήμερα να εκπροσωπεί και να μεταφέρει το 
αιώνιο χαμόγελο της ομορφιάς των Beatles, την φινέτσα και την κομψότητα της τεράστιας 
πολιτιστικής τους κληρονομιάς.

*Πηγές πληροφοριών : oneman.gr - Βικιπαίδεια

Σαν σήμερα... 23 Φλεβάρη 1957, έφυγε από τη ζωή η σπουδαία Μαρίκα Νίνου (πραγματικό όνομα Ευαγγελία Νικολαΐδου), μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες τραγουδίστριες...

Η Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε στον Καύκασο το 1918. Ήρθε στην Αθήνα το 1947 και εμφα-
νίστηκε σε διάφορα κέντρα κάνοντας ακροβατικά νούμερα με τη φίρμα «Ντούο Νίνο και 
μισό» που την αποτε-λούσαν ο άντρας και το παιδί της.
Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του ως τραγουδίστρια 
στο κέντρο «Φλώριντα» του Γ. Μελίτια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ακολουθεί η συνεργα-
σία της με το Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χονδρός» που υπήρξε καθο-
ριστική στη ζωή και των δύο. Η Μαρίκα Νίνου υπήρξε θρυλική μεταρεμπέτικη τραγουδί-
στρια με καταλυτική επίδραση στο έργο του συνθέτη. Το ντουέτο Τσιτσάνη - Νίνου κατέ-
χει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, εφόσον η Μαρίκα Νίνου ερμήνευ-
σε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Τσιτσάνη.
Τον Οκτώβριο του 1951 έκανε κάποιες εμφανίσεις στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον 
Τσιτσάνη. Μετά από το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Νίνου πήγε στις Η.Π.Α. όπου 
τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.
Πριν μεταβεί στην Αμερική είχε υποβληθεί στην Αθήνα σε εγχείρηση για καρκίνο, αλλά 
στην Αμερική υπήρξε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για 
λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 
39 ετών. 
Η ζωή της Μαρίκας Νίνου ενέπνευσε το σενάριο για την εξαιρετική ταινία του Κώστα Φέρρη, "Ρεμπέτικο"

*Πηγή : "Βικιπαίδεια"

«O διαχρονικός Γιώργος Μουζάκης» στο Μέγαρο Μουσικής...

Μια υπέροχη, πολυαγαπημένη εποχή αναβιώνει στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης μέσα 
από τη μουσική παράσταση «Ο διαχρονικός Γιώργος Μουζάκης» την Τρίτη 5 Μαρ-
τίου στις 8:30 το βράδυ. Το έργο και οι διαχρονικές επιτυχίες του σπουδαίου συνθέτη, 
μαέσ-τρου και δεξιοτέχνη τρομπετίστα έρχονται ξανά στο προσκήνιο μέσα από μια νέα 
ανάγνωση από αγαπημένες φωνές του σήμερα. Ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Δώρος Δημοσθέ-
νους, η Μαρίζα Ρίζου και η Ελένη Τσαλιγοπούλου αναλαμβάνουν, με το δικό τους μοναδικό 
τρόπο, να μας μεταδώσουν τη λάμψη, το μπρίο και το πάθος των τραγουδιών του Μουζάκη, 
τα οποία άφησαν εποχή με την υψηλή αισθητική και την ακαταμάχητη γοητεία τους και 
εξακολουθούν να μας συναρπάζουν και να μας συγκινούν. Συμμετέχουν επίσης στο τρα-
γούδι ο Σταύρος Σαλαμπασόπουλος και ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου.
Την παράσταση παρουσιάζει ο Θανάσης Αλευράς, ενώ εμφανίζεται και ο Γιώργος Κατσα-
ρός ως guest star. Τις ενορχηστρώσεις, τη μουσική επιμέλεια και την προσαρμογή του 
μουσικού υλικού έχει κάνει ο Ζάχος Μουζάκης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο  Άγγελος 
Τριανταφύλλου και τη σκηνογραφία ο Νότης Χριστοδούλου, ενώ τα κείμενα της παράσ-
τασης είναι της Μυρτώς Κοντοβά.  Το αφιέρωμα στον Γιώργο Μουζάκη εντάσσεται στο 
πλαίσιο της επιτυχημένης σειράς Γέφυρες (καλλιτεχνικός προγραμματισμός και επιμέλεια: 
Δημήτρης Μαραγκόπουλος).

Ο Γιώργος Μουζάκης σφράγισε με τα τραγούδια του τη χρυσή εποχή της μουσικής της 
ελληνικής επιθεώρησης του 1950, του ’60 και του ’70, γράφοντας πάνω από 2.500 
τραγούδια και μελωδίες για θεατρικά έργα, μουσικές κωμωδίες, βαριετέ και ταινίες του 
ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Τις επιτυχίες του τραγούδησαν, μεταξύ πολλών 
άλλων, ο Τώνης Μαρούδας, η Μάγια Μελάγια, ο Τζίμης Μακούλης, η Ρένα Βλαχοπούλου, 
η Καίτη Μπελίντα, η Τζένη Βάνου, ο Γιάννης Βογιατζής, η Σπεράντζα Βρανά, ο Σώτος 
Παναγόπουλος, ενώ το 1948 συνεργάστηκε με την Εντίτ Πιάφ στο κέντρο «Μαϊάμι» της 
οδού Κυψέλης και το 1956 με την Κατερίνα Βαλέντε στου «Καρυστινού».
Ο Γιώργος Μουζάκης επέβαλε πρώτος στην ελληνική μουσική πραγματικότητα τις μεγάλες, 
αστραφτερές ορχήστρες και ένα χείμαρρο ρυθμών όλων των ειδών, από σάμπες, μάμπο, 
φοξ τροτ και ρούμπες έως καντάδες, απτάλικα και χασάπικα. Όλα με κοινό παρονομαστή 
την κομψότητα και την υψηλή μουσική τους ποιότητα.

Τραγούδια του, όπως τα «Θέλω κοντά σου να μείνω», «Έλα μου, κοπέλα μου», «Mάμπο 
μπραζιλέρο», «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει», «Βίρα τις άγκυρες», «Η σκλάβα»,  
«Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά», «Σου σφυρίζω», «Όμορφη που ήτανε η παλιο-
παρέα μας», «Έχω απόψε ραντεβού» και δεκάδες άλλα πασίγνωστα και πολυαγαπημένα, 
όχι μόνο δεν λείπουν από τα μουσικά προγράμματα κάθε εποχής, αλλά επιβεβαιώνουν 
συνεχώς τη διαχρονικότητα και τη διεισδυτικότητά τους σε όλες τις γενιές.

Και τώρα ήρθε η στιγμή για μια νεότερη γενιά σημαντικών ερμηνευτών και συντελεστών 
να τιμήσουν για πρώτη φορά στο ΜΜΑ αυτό τον κορυφαίο δημιουργό, μεταλαμπαδεύον-
τας  το κέφι, την ελαφράδα, την αβρότητα και το φως μιας απόλυτα γοητευτικής εποχής.
Τους ερμηνευτές συνοδεύουν μπάντα πνευστών και καταξιωμένοι σολίστ, σε μια ιδιαίτερη 
συναυλία με ξεχωριστές ενορχηστρώσεις που χαρακτηρίζουν το πολυδιάστατο έργο του 
Γιώργου Μουζάκη.

*Αναδημοσίευση από το in.gr

Γιώργος Ζωγράφος (1936 - 2005)...

Ο Γιώργος Ζωγράφος γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1936, στην Αθήνα. Υπήρξε ένας 
από τους σημαντικότερους εκπροσώπου του «Νέου Κύματος», του μουσικού ρεύματος 
της δεκαετίας του 1960. Γιος της ηθοποιού Αλίκης Ζωγράφου, ξεκίνησε την καριέρα του 
επίσης ως ηθοποιός –ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κάρολου Κουν.
Ως τραγουδιστής πρωτοεμφανίστηκε στην μπουάτ Θαλάμη της Μυκόνου, και ύστερα για 
δύο δεκαετίες έκανε σπίτι του τις πλακιώτικες μπουάτ: Συμπόσιο, Εσπερίδες, Απανεμιά, 
Τετράδιο, Δώμα, Χρυσό κλειδί. Στο Συμπόσιο τραγουδούσε την περίοδο 1962-63 με τον 
Δήμο Μούτση, τη Ντόρα Γιαννακοπούλου και τον Διονύση Σαββόπουλο.
Στη δισκογραφία του Νέου Κύματος ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε πρωτοπόρος με μεγάλες 
επιτυχίες: Άκρη δεν έχει ο ουρανός του Νότη Μαυρουδή, Πέρα από τη θάλασσα του 
Μαρκόπουλου, Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος του Χατζιδάκι, Μαουτχάουζεν του Θεοδωράκη, 
Συλλογή ποιητών του Μαμαγκάκη.
Πέθανε, σε ηλικία 69 ετών, στις 12 Αυγούστου του 2005.

Πηγή : sansimera.gr/biographies

Γιώργος Μπάτης (1890 - 1967)...

Ο Γιώργος Μπάτης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους ρεμπέτες της προπολεμικής 
εποχής, γνωστός και ως Γιώργος Αμπάτης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος 
Τσωρός. Γεννήθηκε το 1885 στα Παλαιά Λουτρά Μεθάνων και σε ηλικία 8 ετών μετα-
κόμισε στον Πειραιά. Στρατεύτηκε το 1908 και υπηρέτησε έως το 1920! 
Έμαθε μπαγλαμά στις στρατιωτικές φυλακές, όπου τον έκλειναν τακτικά γιατί λιποτακ-
τούσε. Από το 1915 έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε στους τεκέδες και τα ταβερνάκια 
του Πειραιά.
Το 1925 άνοιξε το πρώτο του χοροδιδασκαλείο «Κάρμεν» στη Δραπετσώνα και το 1931 
ένα καφενείο - τεκέ, το «Ζώρζ Μπατέ», στα Λεμονάδικα του Καραϊσκάκη (Ακτή Τζελέπη), 
όπου σύχναζαν όλοι οι μάγκες της εποχής. Έξι χρόνια αργότερα, του το έκλεισαν και 
αναγκάστηκε να κάνει άλλο στο Γιουσουρούμ του Πειραιά, όπου συνέχισε να διδάσκει 
το μπουζούκι. Παράλληλα, εξασκούσε και άλλα επαγγέλματα, όπως κομπογιαννίτης 
(πουλούσε «ελιξίρια» για τα δόντια, για τους κάλους, κ.λπ.), παλαιοπώλης, ενεχυροδα-
νειστής, μικροπωλητής, κ.ά.

Το 1934, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Ανέστη Δελιά και τον Στράτο Παγιουμτζή, 
σχημάτισε το πρώτο ρεμπέτικο συγκρότημα και εμφανίστηκε στην «Ανάσταση» του 
Πειραιά, στο μαγαζί του Κωνσταντόπουλου (2 μπουζούκια, μπαγλαμάς και τραγούδι). 
Ήταν η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς», όπως την ονόμασε ο ίδιος.
Αν και ηχογράφησε μόνο 17 τραγούδια σε δίσκους γραμμοφώνου, υπήρξε ένας από τους 
θεμελιωτές του κλασικού πειραιώτικου ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι σημαντικότερες 
επιτυχίες του: «Ο τεκές του Μπάτη», «Ο Ωρωπός», «Από κάτω απ' το ραδίκι», 
«Βάρκα μου μπογιατισμένη», «Η Παπαδιά», «Ο Θερμαστης», «Κάτω στην 
Άγια Μαρίνα», «Ατσιγγάνα με φωνάζουν», «Εφουμέρναμε χασίσι», «Γιαχνί 
σοκάκι»,«Ο γαλατάς»,«Η Αλεξάνδρα»,  «Κάτω στο γυαλό στην άμμο», 
«Φωνογραφητζήδες», «Βλέπω τέσσεροι παρέα», «Στρατώνα», «Καμηλιέρικο», 
«Ζεϊμπεκάνο Σπανιόλο» («Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα»), «Ο Mπουφετζής», 
«Σού 'χει λάχει», «Μάγκες καραβοτσακισμένοι»,«Γυφτοπούλα στο χαμάμ»
«Το μπαρμπεράκι», κ.ά.

Ο Γιώργος Μπάτης αγαπούσε τα παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα όργανα. Στο σπίτι του διατη-
ρούσε μια συλλογή από πέντε μπουζούκια, δυο μπαγλαμάδες, ένα μισομπούζουκο, μια 
κιθάρα και μια ρομβία - λατέρνα. 
Είχε πολύ έντονη την αίσθηση του χιούμορ και οι πλάκες του άφηναν εποχή. Ντυνόταν 
πάντοτε στην «πέννα», στο κλασσικό στυλ του «παλιόμαγκα», με μαύρο κουστούμι, άσ-
προ πουκάμισο, παπιγιόν, σκληρό καπέλο και κρατούσε μπαστουνάκι. Φορούσε στιβάλια 
μυτερά και ψηλοτάκουνα, χαρακτηριστικά παπούτσια των «Κουτσαβάκηδων».
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τριγύριζε στα γνωστά του στέκια, ταβέρνες και καφε-
νεία του Πειραιά, παίζοντας στις παρέες τραγούδια από το ένδοξο παρελθόν του. 
Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1967 και κηδεύτηκε -σύμφωνα με την επιθυμία του- παρέα με 
τον αγαπημένο του μπαγλαμά.

Πηγή : sansimera.gr/biographies

Σαν σήμερα... 19 Γενάρη 1998, πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός μουσικός Καρλ Λι Πέρκινς (Carl Lee Perkins) (1932 - 1998)...

Ο Καρλ Λι Πέρκινς ηχογράφησε τα περισσότερα τραγούδια του στο στούντιο Sun Records 
στο Μέμφις του Τενεσί των Ηνωμένων πολιτειών. Ξεκινώντας την καριέρα του κατά την 
διάρκεια της δεκαετίας του 50' (συγκεκριμένα το 1954) ηχογράφησε πολλά επιτυχημένα 
κομμάτια όπως το Blue Suede Shoes.
Σύμφωνα με τον Charlie Daniels, «τα τραγούδια του Καρλ Πέρκινς προσωποποίησαν την 
γενιά της Ροκαμπίλυ, και ο "ήχος" του Καρλ Πέρκινς μόνο, προσωποποίησε τον ήχο της 
ρoκαμπίλυ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο που ασχολήθηκε με αυτή». Τα τραγούδια 
του Πέρκινς εκτελέστηκαν από διάσημους καλλιτέχνες με μεγάλη επιρροή στο κοινό όπως 
ο Έλβις Πρίσλεϊ, οι Μπιτλς, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζόνι Κας, οι οποίοι στην συνέχεια στε-
ρέωσαν τα θεμέλια του στην ιστορία της διάσημης αυτής μουσικής. 
Ακόμη και ο Πόλ Μακάρτενεϊ (Paul McCartney τραγουδιστής των Μπιτλς) υποστήριξε 
πως «αν δεν υπήρχε ο Καρλ, δεν θα υπήρχαν οι Μπίτλς».
Έλαβε πολυάριθμα βραβεία και του αποδόθηκε το παρατσούκλι "the King of rockabilly" 
(ο Βασιλιάς της Ροκαμπίλυ).

Μάνος Χατζιδάκις... Ένας σπουδαίος μουσικός... Ένας ταξιδευτής του ονείρου...

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1925. Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου 
Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη.
Η μουσική του παιδεία ξεκίνησε σε ηλικία τεσσάρων ετών, κάνοντας μαθήματα πιάνου με 
δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, ενώ παράλληλα διδάχθηκε βιολί και 
ακορντεόν.
Μετακόμισε στην Αθήνα με την οικογένειά του το 1932 όμως λίγο αργότερα οι γονείς του 
χωρίζουν και το 1938 ο πατέρας του σκοτώνεται σε αεροπορικό  δυστύχημα.

Το 1945 γνωρίζεται στο πατάρι του Λουμίδη που βρισκόταν στην γωνία των οδών Αιόλου 
με Πανεπιστημίου, με τους Νίκο  Γκάτσο, Κάρολο  Κουν, Νάνο Βαλαωρίτη κ.α. Μέσα από 
τις καλλιτεχνικές τους συναντήσεις έκαναν όνειρα για  μια Ελλάδα που ήταν κατεστραμ-
μένη από τον πόλεμο, κοιτώντας με ελπίδα το μέλλον. Τότε ήταν η περίοδος που ξεκίνησε 
να γράφει μουσικές για το θέατρο και έκανε την πρώτη κινηματογραφική εργασία του με 
το έργο «Αδούλωτοι Σκλάβοι» σε σκηνοθεσία του Βίων Παπαμιχάλη.

Το 1948 ο Χατζιδάκις έδωσε  την ιστορική  διάλεξη για το ρεμπέτικο  τραγούδι  που ξεσή-
κωσε θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική Ελληνική  κοινωνία. Το ρεμπέτικο τραγούδι  
που εξέφραζε τα λαϊκά στρώματα, ήταν  απαγορευμένο και παράνομο και η ενέργειά του 
αυτή έδωσε  προοπτική στην ελληνική μουσική. Ο Χατζιδάκις με την ποιότητα  που είχε  
σαν άνθρωπος  και καλλιτέχνης, έβλεπε το αληθινό και το  γνήσιο λαϊκό  τραγούδι  που δεν 
ήξεραν τα ωδεία, τα πανεπιστήμια, η αριστοκρατία και η πολιτεία. Είχε δηλώσει επ’ αυτού: 
“Ήθελα να δείξω στο ελληνικό κοινό μια αστείρευτη δροσερή πηγή”. Συνθέτες όπως οι: 
Θεοδωράκης,  Ξαρχάκος, Χατζιδάκις κ.α. σε συνεντεύξεις  τους από το 1960 και μετά, 
υμνολογούσαν  τους ρεμπέτες,  για τον λόγο, ότι  πάνω  στην δίκη  τους μουσική  έγραφαν  
τα δικά  τους έργα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 άρχισε να συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο (Αγία 
Ιωάννα, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, κ.α.) και το Θέατρο Τέχνης (Ματωμένος Γάμος, 
Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά κ.α.). Στη συνεχεία, συνεργάζεται  με το Ελληνικό 
Χορόδραμα  της  Ραλλούς Μάνου όπου ήταν για σειρά  ετών  ένας από τους βασικούς 
συνεργάτες. Παράλληλα  γραφεί μουσική για πολλές ελληνικές ταινίες όπως «Ο δράκος» 
που  κατά πολλούς θεωρείται η κορυφαία  ταινία  του ελληνικού κινηματογράφου. 
Η υπέροχη μουσική επένδυση της ταινίας από τον Χατζιδάκι εναρμονίζεται πλήρως με 
τον ρεαλισμό των εικόνων με αποκορύφωμα την εκπληκτική σκηνή του ζεϊμπέκικου 
χορού, που θυμίζει  παράσταση  αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας.
Το 1960 πήρε το Όσκαρ για τη μουσική στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Δεν υπάρχει  
τίποτα  χειρότερο, έλεγε ο Χατζιδάκις, να σου έρθει  μια επιτυχία,  από  εκεί που δεν το 
περιμένεις. Η ταινία ήταν  τουριστική  και σε αυτή την λογική κινήθηκε όταν έγραψε τη 
μουσική της.  Ήταν ένας προικισμένος συνθέτης  με αστείρευτο ταλέντο, που κατάφερε 
να ταιριάξει την  μουσική του στην λογική της  ταινίας, με αποτέλεσμα  το μπουζούκι  να 
γίνει γνωστό  σε όλη  την υφήλιο.  Αμέτρητες ήταν οι διασκευές  του τραγουδιού «Τα παι-
διά του Πειραιά», πράγμα  που καταδίκαζε  συνεχώς και αυτό τον οδήγησε στην βιαστική 
και  εσφαλμένη ενέργεια  να δώσει  τα δικαιώματα του τραγουδιού  στην «United Artists». 
Ασχολήθηκε πολύ με το να καταδικάζει τις πολλές  διασκευές σπαταλώντας πολλή ενέργεια 
για το τίποτα.
Στη συνέχεια έγραψε μουσική για τον εμπορικό κινηματογράφο. Κάποτε είχε πει στον 
Φίνο: Εσύ ξέρεις τι θα πει κακός κινηματογράφος αλλά τι θα πει καλός, δεν θα μάθεις 
ποτέ… Το 1990 σε μια συνέντευξη είχε δηλώσει: Που να το ξέρω ότι 30 χρόνια μετά, 
ο κόσμος θα ασχολούταν ακόμα με Μανταλένες και  κουραφέξαλα. Στο θέατρο έγραψε 
μουσική για το «Παραμύθι δίχως όνομα»,  «Όρνιθες», «Καπετάν Μιχάλης» κ.α. Πολλές 
από αυτές τις συνθέσεις του έχουν μείνει στην ιστορία και αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό.

Το 1967 θα ταξιδέψει στο Μπρόντγουει της Νέας Υόρκης για το ανέβασμα του μιούζικαλ 
«Ίλια Ντάρλινγκ». Εκείνη την περίοδο τον βρήκε η δικτατορία και όπως είχε δηλώσει, 
είχε προβλήματα με την εφορία και δεν ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Λίγα πράγματα 
γνωρίζουμε για την περίοδο της Αμερικής και όπως ανέφερε ο ίδιος, η διαμονή του εκεί 
τον σπούδασε. Ένα άγνωστο γεγονός είναι η  εισαγωγή  που  έγραψε στο τραγούδι 
«Prelude» (Προανάκρουσμα), μαζί με τους «Millenium» που ήταν μια ροκ μουσική 
ομάδα στην Καλιφόρνια. Σε αυτό το κομμάτι, ο ίδιος ο Χατζιδάκις παίζει τσέμπαλο.

Στην Ελλάδα θα επιστρέψει το 1972, όπου  ηχογραφεί  τον «Μεγάλο  ερωτικό» και ανεβά-
ζει  την παράσταση,  «Ο οδοιπόρος,  το μεθυσμένο  κορίτσι και ο Αλκιβιάδης». Σε συνέντευ-
ξή του στο περιοδικό  «Διαβάζω» το 1982, αναφέρει για το έργο: Ο οδοιπόρος  είμαι  εγώ,  
ο οποίος  εκείνο  τον καιρό περιφερόμουν ανά τον κόσμο και  μόλις  είχα  έρθει  στην 
Ελλάδα. Το μεθυσμένο  κορίτσι  ήταν  η Ελένη Μανιάτη που τότε  ήταν  μαζί  μου, ένα 
κορίτσι  πέρα  από τα καθορισμένα , πέρα από τα όρια  του λογικού.   Ο Αλκιβιάδης  ήταν 
ένας  νεαρός  που πουλούσε  τσιγάρα. Λοιπόν,  σκέφτηκα  ότι μια και δεν έχουμε  κοινό  
μύθο   ας τον κατασκευάσουμε,  ας ενώσουμε  τον οδοιπόρο  το μεθυσμένο   κορίτσι και 
τον Αλκιβιάδη  και φυσικά, αυτό καταλήγει  στον φόβο  που ήταν  το κλίμα   εκείνης  της  
εποχής  του 1973,  ιδίως  μετά  την άνοδο  του Ιωαννίδη. Γι  αυτό το έργο  μου τελειώνει  
με τον φόβο, χωρίς  να θέλω  να πω ότι  έκανα αντίσταση. Τώρα  το τι περιέχουν οι  στίχοι 
είναι ένα είδος  αυτοβιογραφίας. Περιέχονται  πολλά  στοιχεία που ενώνουν αυτά τα τρία  
πρόσωπα. Τα τραγούδια του δίσκου, για τον λόγο ότι δεν μπορούν να ακουστούν σε 
νυχτερινά κέντρα διασκέδασης είναι άγνωστα στο κοινό. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα 
ανακαλύψει στο μέλλον.

Το 1975  ο Χατζιδάκις  θα αναλάβει  αναπληρωτής  γενικός  διευθυντής  στην  «Εθνική 
Λυρική Σκηνή» και διευθυντής στο «Τρίτο  πρόγραμμα». Ο  Χατζιδάκις είχε ένα όραμα  
για την μουσική  ζωή  στην Ελλάδα και έμεινε στο ραδιόφωνο  επτά χρόνια.  Πήγε  σε μια 
εποχή  που  τα  χνάρια  της  χούντας  ήταν  ακόμη φανερά  στην τότε  ΕΡΤ και κατόρθωσε  
με το ύφος και τον λόγο του,  να  τα  αλλάξει   όλα.  Το κρατικό  ραδιόφωνο άρχισε να 
ανοίγει  τις πόρτες  στους άξιους και αναπτύσσεται μια καινούργια  ραδιοφωνική  έκφραση. 
Η ελληνική και παγκόσμια  δημιουργία,  προβάλλεται  με ένα ιδιαίτερο  τρόπο  που κάνει 
τον ακροατή  να φαντάζεται  και να ονειρεύεται.  Το τρίτο  πρόγραμμα  αν και κρατικό  
ήταν  το πρώτο  ελεύθερο  ραδιόφωνο  στην Ελλάδα.  Μια εκπομπή που άφησε εποχή στο 
ραδιόφωνο και στην κοινωνία  ήταν  η παιδική εκπομπή «Εδώ  Λιλιπούπολη».

Το 1978 ο δήμαρχος   των Ανωγείων Γιώργος Κλάδιος  ήρθε στην Αθήνα  με  δική  του 
πρωτοβουλία και έκανε πρόταση στον Χατζιδάκι να διοργανώσει  τους μουσικούς αγώνες 
στα ανώγεια. Με την συμπαράσταση των Aνωγειανών,  ο Μάνος Χατζιδάκις κατάφερε  
να  καταστήσει  τα   Ανώγεια σ’ ένα ζωντανό μουσικό πολιτιστικό  εργαστήρι.

Το 1980  εγκαινίασε τον «Μουσικό Αύγουστο» στο Ηράκλειο.  Ήταν ένα καλλιτεχνικό 
Φεστιβάλ , με  κύριο   στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων, τόσο στη  μουσική   όσο και 
στο χορό και τον   κινηματογράφο.  Οργάνωσε επίσης τους Αγώνες  ελληνικού τραγουδιού 
στην Κέρκυρα, το 1981 και 1982. Ήταν  ένας μουσικός διαγωνισμός που είχε σκοπό την  
 παρουσίαση νέων ελλήνων καλλιτεχνών. Την κριτική  επιτροπή   αποτελούσαν οι:  
Δήμαρχος  Κέρκυρας, Ελένη  Βλάχου, Νίκη Γουλανδρή, Νίκος Γκάτσος, Γιώργος 
Κουρουπός, Σπύρος Σακκάς κ.α. Στο διαγωνισμό, μεταξύ άλλων συμμετείχαν το 1982 
και οι Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, με το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι», με το οποίο 
βραβεύθηκαν και έγιναν γνωστοί.

Το 1985 είναι διευθυντής   στο   περιοδικό «Τέταρτο» το οποίο καταγράφει  τα καλλιτεχ-
νικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Το Τέταρτο, ίσως 
περισσότερο απ’ όλα,  ήταν  ένα   βαθιά   πολιτικό περιοδικό. Η έννοια  της  πολιτικής, 
ακόμη και το 1985 που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος, σχετιζόταν με τα μικροπολιτικά 
σκάνδαλα, με τις επιφανειακές και εν πολλοίς ανούσιες κομματικές  διαφορές  και  με το 
φανατισμό και  τη στενότητα των ιδεών που διακρίνει τους ψηφοφόρους των κομμάτων. 
«Το Τέταρτο  υπήρξε κατ’ ουσίαν τότε ένα πολιτικό περιοδικό γιατί εγώ βαθιά μέσα μου 
είμαι πολιτικοποιημένος» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Το 1985  ίδρυσε την δισκογραφική εταιρεία «Σείριος» για  να  φιλοξενεί ποιοτικές 
προτάσεις της ελληνικής  μουσικής.
Το 1987  παρουσιάζει   τέσσερα   προγράμματα  στο «Μουσικό κέντρο Αθηνών» στην 
πλάκα. Συμμετείχαν οι: Έλλη Πασπαλά, Γιώργος Νταλάρας, Αλίκη Καγιαλόγλου, Νίκος 
Παπάζογλου. κ.α.

Το 1989 ο Χατζιδάκις ίδρυσε την «Ορχήστρα  των χρωμάτων». Στους τέσσερις  κύκλους 
συναυλιών που οργανώθηκαν   από τον Νοέμβριο του 1989  έως  τον  Ιούνιο του 1993, 
ο Μάνος Χατζιδάκις περιέλαβε, εκτός από κλασικά έργα και, πολλά άγνωστα, συνθετών 
του 20ού αιώνα: Copland, Menotti, Poulenc, Milhaud, Ohana, Hindemith, Nielsen, Ives, 
Britten, Thomson, Szymanowski, Kurt Weill, Piazzolla, Rota, κ.ά. Έντονη παρουσία είχε 
και η ελληνική μουσική (Πετρίδης, Βάρβογλης, Παλλάντιος, Ξενάκης, Σισιλιάνος, Μαμαγ-
κάκης, Αντωνίου, Κουρουπός), χωρίς να λείψουν και οι νεώτεροι δημιουργοί (Ανισέγκος, 
Κριτσωτάκης). Ειδικά αφιερώματα έγιναν στον Μανώλη Καλομοίρη, τον Νίκο Σκαλκώτα, 
τον Γιάννη Χρήστου και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1993 ο Χατζιδάκις, στην ερώτηση 
δημοσιογράφου  στην κρατική τηλεόραση, για το αν  θα ηχογραφήσει  κάποιο νέο του 
έργο απάντησε: Να ξέρει ο κόσμος πως αν υπάρξει  κάποια  αξιόλογη  δουλειά  θα την 
κυκλοφορήσω. Αυτή η δήλωση του Χατζιδάκι ήταν βέβαια μια υπεκφυγή στην ερώτηση 
του δημοσιογράφου, αφού ο ίδιος απέφευγε την δισκογράφηση μεγάλου μέρους του έργου 
του. Ελάχιστα έργα του από το θέατρο, κινηματογράφο, μπαλέτο, κ.α. έχουν δισκογραφη-
θεί, ενώ πολλά έχουν μείνει στο αρχείο του και περιμένουν την έκδοσή τους.

Στις 15 Ιουνίου του 1994 ο Μάνος Χατζιδάκις ταξίδεψε στην οδό ονείρων.

*Αναδημοσίευση από το manoshadjidakis.com

Μουσικές ταινίες που άφησαν εποχή... Ζωή σαν τριαντάφυλλο (La Vie En Rose)... Η ζωή της Εντίθ Πιάφ (Edith Piaf)...

Η Εντίθ Πιάφ (Edith Piaf) αποτελεί, αναμφισβήτητα, την πιο σημαντική παρουσία στην 
Γαλλική σκηνή των βαριετέ. Τραγούδια όπως το “La vie en rose” (1946) και το “Non, je ne 
regretted rien” (1960) εκτόξευσαν τη φήμη της και την κατέστησαν την πιο δημοφιλή 
Γαλλίδα τραγουδίστρια. Τη λαμπερή ζωή της διέκοψε, όμως, η κατάθλιψη, το αλκοόλ, 
ο εθισμός στην μορφίνη και τελικά, η ανίατη ασθένεια, με την οποία διαγνώστηκε. 
Το «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» (2007), αποτελεί μια ταινία-ύμνο στην άνοδο και την πτώ-
ση της Πιάφ. Εκπληκτική η παρουσία της πρωταγωνίστριας Μαριόν Κοτιγιάρ, η οποία 
κατάφερε να αποσπάσει και το Όσκαρ Α’ Γυναίκειου Ρόλου, για την ερμηνεία της στην 
ταινία.

Γιάννης Παπαϊωάννου (1914 - 1972)... Ένας από τους "μεγάλους", από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού...

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ήταν συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής του λαϊκού και ρεμ- 
πέτικου τραγουδιού και ένας από τους κύριους και σημαντικότερους εκπροσώπους του. 

Γεννήθηκε στις 18 Γενάρη του 1914 στην Κίο της Μικράς Ασίας, σε ηλικία δυο ετών έμεινε 
ορφανός από πατέρα, ενώ επτά χρόνια αργότερα έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. 
Εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και τη γιαγιά του στη Σαμοθράκη αλλά λίγο αργότερα 
μετακόμισαν στον Πειραιά, και συγκεκριμένα στις Τζιτζιφιές. Από μικρός εργάστηκε ως 
ψαράς, μαραγκός, σε συνεργείο αυτοκινήτων και σε οικοδομές και σταμάτησε να πηγαίνει 
σχολείο από νωρίς. Υπήρξε κουμπάρος και στενός συνεργάτης του Βασίλη Τσιτσάνη. 

Πρωτοεμφανίσθηκε επαγγελματικά δίπλα στους Μάρκο Βαμβακάρη και Στέλιο Κερομύτη 
το 1937. Πρώτο του τραγούδι ήταν η Φαληριώτισσα που κυκλοφόρησε σε δίσκο και 
γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ακολούθησαν πλήθος άλλων που έχουν στίχους του, μουσική 
του ή και τα δύο, μεταξύ των οποίων και είναι τα: Καπετάν Αντρέας Ζέπος, Πέντε 
Έλληνες στον Άδη, Άνοιξε, άνοιξε, Μοδιστρούλα, Γλέντα την ζωή, Βαδίζω και 
παραμιλώ, Πριν το χάραμα, Πώς θα περάσει η βραδιά, Σβήσε το φως να 
κοιμηθούμε, κ.ά. Γενικά τα τραγούδια του Γ. Παπαϊωάννου χαρακτηρίζονται από ένα 
κράμα καντάδας, μπάλου και μικρασιάτικων ακουσμάτων. Θεωρείται ο πρώτος, στο λαϊκό 
ρεμπέτικο τραγούδι, που χρησιμοποίησε στις ηχογραφήσεις του το λεγόμενο "πρίμο 
σεκόντο" (διφωνία). Ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος Έλληνας λαϊκός συνθέτης 
που ταξίδεψε στην Αμερική, το 1953, για να τραγουδήσει στους εκεί απόδημους Έλληνες. 
Μετά την επιστροφή του έμεινε μόνιμος συνεργάτης του Βασίλη Τσιτσάνη. Στο χώρο του 
είχε το παρατσούκλι Ψηλός ή Πατσάς. 

Σκοτώθηκε στις 3 Αυγούστου του 1972 σε ηλικία 58 ετών σε τροχαίο δυστύχημα στο 
Πέραμα, οδηγώντας νωρίς το πρωί, πηγαίνοντας για το εξοχικό του στην Σαλαμίνα.

*Πηγές : Βικιπαίδεια - ianos.gr

Σαν σήμερα... 29 Δεκέμβρη 1952, πέθανε ο Φλέτσερ Χάμιλτον Χέντερσον (James Fletcher Hamilton Henderson) (1897 - 1952), σπουδαίος Αμερικανός πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας, ενορχηστρωτής και συνθέτης...

Ο Χέντερσον γεννήθηκε στο Κάθμπερτ (Cuthbert) της Τζόρτζια των ΗΠΑ, γιος μεσοασ-
τικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής σχολείου και η μητέρα του καθηγήτρια 
πιάνου. 
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ατλάντα από όπου αποφοίτησε το 1920. Αργότερα 
εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη προκειμένου να ακολουθήσει μεταπτυχιακές σπουδές 
χημείας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εξαιτίας της αδυναμίας του να ακολουθήσει 
μία σταδιοδρομία ως χημικός, γεγονός στο οποίο συνέβαλε και το χρώμα του, στράφηκε 
στη μουσική.

Αρχικά εργάστηκε σε δισκογραφικές εταιρίες όπως την Black Swan Records, ως μουσικός 
διευθυντής και πιανίστας. Το 1922 ηγήθηκε της πρώτης προσωπικής του ορχήστρας και 
περίπου στις αρχές του 1924 εντάχθηκε σε αυτή ο Λούις Άρμστρονγκ. Σημαντική συνεισ-
φορά στην ορχήστρα είχε επίσης ο μουσικός διευθυντής Ντον Ρέντμαν. Εκτός από τον 
Άρμστρονγκ, στην ορχήστρα συμμετείχαν κατά διαστήματα και οι Μπένι Κάρτερ, Κόλμαν 
Χώκινς, Ρόι Έλντριτζ, Ρεντ Άλλεν και Τζο Σμιθ. Παρά το γεγονός πως η ορχήστρα του είχε 
απήχηση στο κοινό, ο ίδιος ο Χέντερσον δεν διέθετε σημαντικές ικανότητες στη διαχείρισή 
της, αδυνατώντας να την προωθήσει εμπορικά ή να επιβληθεί στους μουσικούς με τους 
οποίους συνεργαζόταν.

Ο Χέντερσον υπήρξε σημαντικός ενορχηστρωτής και το 1934, κάτω από το βάρος οικονο-
μικών δυσχερειών, αναγκάστηκε να πουλήσει στον Μπένι Γκούντμαν, κάποιες από τις 
καλύτερες του ενορχηστρώσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι δύο μουσικοί συνερ-
γάστηκαν όταν ο Χέντερσον συμμετείχε αρχικά ως πιανίστας στην ορχήστρα του Γκούντ-
μαν και αργότερα ως ενορχηστρωτής, μέχρι το 1941. Η συνεργασία τους υπήρξε καταλυ-
τική για την εξέλιξη του σουίνγκ. Τα επόμενα χρόνια, ηγήθηκε διαφόρων μουσικών σχη-
μάτων ενώ την περίοδο 1948 - 1949 περιόδευσε με την Έθελ Γουώτερς.

Το 1950 υπέστη εγκεφαλικό, το οποίο οδήγησε σε μερική παράλυσή του. Πέθανε δύο χρό-
νια αργότερα, στη Νέα Υόρκη.

*Πηγή : Βικιπαίδεια

Γιώργος Νταλάρας… και το καλοκαίρι κρυώνω...

Ο Θανάσης Λάλας, ο άνθρωπος που έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα 3.500 συνεντεύξεις 
με μοναδικές προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο, είχε ένα όνειρο: Να κάνει ένας είδος 
αυτοβιογραφίας μέσω διαλόγων. Η δεύτερή του προσπάθεια δημιουργίας αυτού του 
είδους είναι το καινούργιο του βιβλίο «Γιώργος Νταλάρας… και το καλοκαίρι 
κρυώνω Ή αλλιώς : Μισός αιώνας ελληνικό τραγούδι» που κυκλοφορεί από τις 
εκδόσεις «Αρμός». 
Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από µία εξομολόγηση του Γιώργου Νταλάρα : «…Δεν το 
άντεχα το κρύο, υπέφερα σαν παιδί. Να σκεφτείς ότι αυτό µου έµεινε κουσούρι και 
µεγάλος τώρα πια… είναι καλοκαίρι και κρυώνω».

Πάνος Γαβαλάς... "Μια φωνή όλο φως"...

Το βιβλίο «Μια φωνή όλο φως» που κυκλοφορεί από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη 
περικλείει την τη βιογραφία του λαϊκού βάρδου και δημιουργού Πάνου Γαβαλά, έχοντας 
ως βασική δεξαμενή τις προφορικές μαρτυρίες συνεργατών, φίλων, συγγενών του αλλά 
και, ευρύτερα, προσώπων που διαδραμάτισαν ρόλο σε αυτό που ονομάζουμε "Λαϊκό 
Τραγούδι".

Το βιβλίο, που δεν περιορίζεται σε μια μουσική μονογραφία με ρετρό απόχρωση αλλά 
αναβιώνει όλο το χρονικό και ιστορικό πλαίσιο από το οποίο προέκυψε, ζυμώθηκε, αλλά 
και καθόρισε ο βιογραφούμενος, υπογράφει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης 
Μανιάτης.

Γιώτα Λύδια... Μια μεγάλη, μια αυθεντική φωνή του λαϊκού και δημοτικού τραγουδιού...

Με καταγωγή από τη Σμύρνη, απ’ όπου η οικογένεια της πήρε το δρόμο της προσφυγιάς 
το 1922, η Γιώτα Λύδια (Παναγιώτα Μανταράκη) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ν. Ιωνία. 
Το 1953 –σε ηλικία ούτε είκοσι ετών– μπήκε για πρώτη φορά για φωνογράφηση στο 
στούντιο της Columbia, μετά από την προτροπή τωνΧαράλαμπου Βασιλειάδη και Γερά-
σιμου Κλουβάτου που την άκουσαν να τραγουδάει σμυρνέϊκα κάνοντας δουλειές στην 
αυλή της, αλλά και την επιμονή του συζύγου της, Στράτου Ατταλίδη. Τα πρώτα της 
τραγούδια στη δισκογραφία ήταν το Κάποια φωνή ακούστηκε και Όποιος πολλά έχει 
βάσανα, του Κλουβάτου. Η φωνή της ενθουσίασε το κοινό του λαϊκού τραγουδιού και 
συγκίνησε όλους τους λαϊκούς συνθέτες. Η πενταετία 1955-1960 υπήρξε πραγματικά 
χρυσή για τη Γιώτα Λύδια (όπως τη βάφτισε ο Στέλιος Χρυσίνης), αφού σχεδόν κάθε 
ηχογράφησή της ισοδυναμούσε με σίγουρη επιτυχία. Τραγουδάει Καλδάρα, Χιώτη, 
Στελλάκη, Δερβενιώτη, Μπακάλη, Λαύκα, Τσιτσάνη, Μητσάκη, Παπαϊωάννου, Βαμβα-
κάρη, Καραπατάκη, Καρανικόλα και βέβαια πολλές συνθέσεις του Στράτου Ατταλίδη 
(από το 1958).
Το ‘58-59 πρωτοβγαίνει στο πάλκο με τους Στέλιο Καζαντζίδη και Μαρινέλλα στο κέν-
τρο «Μαντουμπάλα» της Λ. Αλεξάνδρας, μετά την από κοινού μεγάλη δισκογραφική 
επιτυχία τους στη Συννεφιασμένη Κυριακή και Τα καβουράκια του Τσιτσάνη. 
Η νυχτερινή ζωή όμως δεν την τραβάει. Παραμένει αφοσιωμένη στη δισκογραφία και 
την πενταετία ‘60-65 ηχογραφεί δεκάδες νέες επιτυχίες, φτάνοντας στο απόγειο της 
δόξας της: Γιατί θες να φύγεις, Η τσιγγάνα η Μαρίτσα, Αχ ας μπορούσα, Πες μου γιατί, 
Φύγε-Φύγε, Το συμφέρονκ.ά.

Η συνάντησή της με τον Μίκη Θεοδωράκη, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, είναι από 
τις πιο σημαντικές στην καλλιτεχνική της πορεία, όπως η ίδια ομολογεί. Ερμηνεύει έξι 
τραγούδια του (Κοιμήσου αγγελούδι μου, Προδομένη μου αγάπη κ.ά.) και συμμετέχει 
σε συναυλίες του στα θέατρα Κεντρικό και Καλουτά.

Στο λαϊκό πάλκο επιστρέφει το 1963, με τον Μανώλη Αγγελόπουλο, στη «Μαντουμπάλα» 
της Παλιάς Κοκκινιάς και στη συνέχεια, το ‘64 στου «Τζίμη του Χοντρού», το ‘65 στο 
«Φαληρικό» με τον Καζαντζίδη και την Μαρινέλλα και το 1967 στην «Φαντασία» με 
τους Τσιτσάνη, Λαμπράκη, Μενιδιάτη, Ρεπάνη. Την ίδια εποχή συνεργάζεται με τον 
Άκη Πάνου σε μια ακόμη σημαντική στιγμή στη δισκογραφία της (Η πιο μεγάλη ώρα).
Μακριά από το πάλκο έκτοτε, συνεχίζει ηχογραφώντας δίσκους και δίνοντας συναυλίες 
στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό να υπηρετεί με πίστη και ψυχή το λαϊκό τραγούδι.

Πηγή : diktiopm.gr

Βαγγέλης Παπαθανασίου... Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς με διεθνή αποδοχή...

Ο Βαγγέλης -  Οδυσσέας Παπαθανασίου, όπως είναι το πλήρες όνομά του γεννήθηκε 
το 1943 στην Αγριά Βόλου. Ο γνωστός στη διεθνή μουσική σκηνή Vangelis έχει γράψει 
τη δική του ιστορία με σημαντικότερη στιγμή το Oscar για τη μουσική στην ταινία 
«Οι δρόμοι της φωτιάς»(1982). Τα πρώτα του μουσικά βήματα γίνονται στις αρχές της 
δεκαετίας του ’60 με το συγκρότημα Forminx. Μαζί με τον Ντέμη Ρούσσο θα δημιουρ-
γήσει τους Aphrodites Child to 1968. Από το 1975 θα ξεκινήσει σόλο καριέρα και θα 
αρχίσει να ασχολείται με συνθέσεις που προορίζονται για κινηματογραφικές παραγωγές. 
Η μουσική του έχει επενδύσει ξένες ταινίες όπως το Blade Runner, Alexander και El Greco. 
Το 2001 το έργο του "Μυθωδία" επελέγη από τη NASA για να συνοδεύσει τη διαστημική 
της αποστολή Οδύσσεια στον Άρη. Μεταξύ των σημαντικότερων διακρίσεων σε διεθνές 
επίπεδο είναι το βραβείο Echo (Γερμανία) για το διεθνή καλλιτέχνη της χρονιάς (1992), 
το βραβείο RIAJ (Ιαπωνία) για το διεθνές τραγούδι της χρονιάς(2002), καθώς και ο τίτ-
λος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας 
(1992).

Πηγή πληροφοριών : artic.gr

Αργύρης Κουνάδης... Ένας σπουδαίος μουσικός...

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη τον Φλεβάρη του 1924. 
Ερχόμενος στην Ελλάδα σπούδασε στην Αθήνα πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και 
διπλωματούχος αυτών έλαβε στη συνέχεια υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. (1958), όπου 
και μετέβη στη τότε Δυτική Γερμανία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη πόλη 
Φράιμπουρκ απ΄ όπου και έλαβε πτυχίο διευθυντού ορχήστρας.
Το 1961 έλαβε μέρος στον Διεθνή διαγωνισμό της Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής 
στη Κολωνία με επιτυχία. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε καθηγητής της μουσικής στην 
Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Φράιμπουρκ. Το 1967 έλαβε μέρος στον Διεθνή Δια-
γωνισμό Μουσικής στο Αμβούργο. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα 1967-1973 
διεύθυνε όλα τα προγράμματα «Βίβα Μούζικα» της ίδιας της Σχολής.

Έγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως μουσική δωματίου, μουσική για όπερες, 
αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο (σε περισσότερες από δέκα ταινίες), 
καθώς και την μουσική σύνθεση πολλών ελληνικών τραγουδιών των δεκαετιών του 
1970 και 1980. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το «Χορικό» για συμφωνική 
ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο 
για πνευστά», «Κουαρτέτο για έγχορδα» κ.ά.. Επίσης οι, περισσότερο με σαρκαστικό 
χαρακτήρα, όπερες: «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση»,
«Τειρεσίας», «Βάκχαι» κ.ά.

Τα περισσότερα έργα του Α. Κουνάδη, μέχρι το 1980, είχαν παιχτεί σ΄ όλες τις χώρες 
της Δ. Ευρώπης, καθώς επίσης και στις ΗΠΑ, Καναδά Αργεντινή, Βραζιλία, Ιαπωνία, 
Αυστραλία, Ισραήλ, Πολωνία, Ρουμανία , Γιουγκοσλαβία και βέβαια στην Ελλάδα, 
τόσο στην Εθνική Λυρική Σκηνή όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κ.α.

Από τα ελληνικά τραγούδια, που έγραψε τη μουσική, ξεχωρίζουν περισσότερο το ωραίο 
θαλασσινό τραγούδι «Όρτσα τα πανιά», με τους αλληγορικούς στίχους των ψυχικών 
δυνάμεων της ελευθερίας, «Στη πλατεία Αβησσυνίας» και το «do you like the Greece» 
που απέδωσε σε πρώτη εκτέλεση ο Α. Καλογιάννης, επίσης και η «Λατέρνα» που την 
τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη.

Φιλμογραφία

Ουρανός (1962)
Αντιγόνη (1961)
Eroica (1960)
Της νύχτας τα καμώματα (1957)
Κυριακάτικοι ήρωες (1956)
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
Θυσία της μάνας (1956)
Τζο ο τρομερός (1955)
Το ποντικάκι (Το κορίτσι με τα λουλούδια) (1954)
Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (ταινία) (1953)
Ο πύργος των ιπποτών (1952)

Ο Α. Κουνάδης ήταν μόνιμος κάτοικος της πόλης Φράιμπουρκ της Γερμανίας, 
όπου και πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 2011.

*Πηγή : Βικιπαίδεια

Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert) (1797 - 1828)...

Σαν σήμερα... 19 Νοέμβρη 1828, πέθανε σε ηλικία 31 χρόνων, ο Αυστριακός συνθέτης 
Φραντς Σούμπερτ. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μουσουργούς όλων των εποχών 
και ίσως ο καλύτερος εκφραστής του ρομαντισμού στην μουσική. Η ποιότητα των έργων 
του σε όλους τους τομείς, όπως συμφωνίες, μουσική για πιάνο, μουσική δωματίου και πά-
νω απ'όλα στην μορφή του ληντ (ρομαντικά τραγούδια) αγγίζει την τελειότητα και είναι 
ακόμα πιο αξιοθαύμαστη αν αναλογισθεί κανείς ότι πέθανε σε ηλικία 31 μόλις ετών. 

Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε έργα
όπως : 9 συμφωνίες, 15 κουαρτέτα εγχόρδων, το κουιντέτο εγχόρδων "Η πέστροφα", 2 τρίο 
για πιάνο, περίπου 20 σονάτες για πιάνο, 6 μουσικές στιγμές για πιάνο, 8 Improptus για 
πιάνο, Φαντασία σε ντο μείζονα "Ο Οδοιπόρος για πιάνο", πάνω από 600 λίντερ (Lieder), 
με σημαντικότερους τους κύκλους "Η Ωραία Μυλωνού" και "Χειμωνιάτικο ταξίδι", 4 λει-
τουργίες, το ορατόριο "Λάζαρος" και 4 όπερες. 

Το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσ-
χει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του 
δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή 
η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, 
που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα "Ημιτελής".
Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, 
όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε 
τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοέμβρη και σε ηλικία 31 ετών.