Παρασκευή 18 Μαΐου 2018
Πέμπτη 17 Μαΐου 2018
Ρίτα Αμπατζή (1914 - 1969)...
Η Ρίτα Αμπατζή, υπήρξε κορυφαία τραγουδίστρια του δημοτικού, λαϊκού και ρεμπέτικου
τραγουδιού και μαζί με τη Ρόζα Εσκενάζυ, ήταν οι δύο μεγαλύτερες τραγουδίστριες της
εποχής τους.
Γεννήθηκε το 1914 στη Σμύρνη και το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εγκατασ-
τάθηκε στην Αθήνα. Σε ένα γάμο στα χρόνια του ’30, τυχαία την άκουσε ο θρυλικός Στελ-
λάκης Περπινιάδης κι αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Φωνή καθάρια, στιβαρή και περίτεχνη μαζί… Ξεκίνησε την καριέρα της με ρεμπέτικα στο
Κέντρο «Πεταλούδα» στο Φάληρο. Αργότερα στράφηκε στο δημοτικό τραγούδι και για
πολλά χρόνια εμφανιζόταν στην «Αράχωβα» (Πλατεία Καραϊσκάκη), ενώ ταξίδεψε και
στις ΗΠΑ.
Συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής, όπως τους Παναγιώτη Τούν-
τα, Βαγγέλη Παπάζογλου, Κώστα Σκαρβέλη, Ιάκωβο Μοντανάρη, Σπύρο Περιστέρη, Δημή-
τριο Σέμση, Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη κ.ά.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1931. Έκτοτε, ηχογράφησε πάνω από 400 σμυρναίικα, ρεμπέ-
τικα και παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Μερικά από αυτά είναι : «Το τσαγκαράκι»,
«Κατεργάρα», «Ο τζογαδόρος», «Χαρικλάκι», «Βρε χήρα δε λυπάσαι», «O Aσίκης»,
«Ο Φερετζές», «Η Ζευγολατιώτισσα», «Με ζουρνάδες με νταούλια», «Η χωριατοπούλα»,
«Η Αρμενίτσα», «Βαρκάρης», «Γκαρσόνα», «Ναζιάρα μου», «Αν σ' αγαπώ δε φταίω εγώ»,
«Μια μελαχρινή», «Για μια τσαχπίνα μερακλού», «Για μένα δε σε μέλλει», «Αμάν
Αννίτσα», «Έλα καράβι πάρε με», «Άσε τα κόλπα», «Να ζήσεις αμαξά μου» κ.ά.
Μετά τον πόλεμο δεν τραγούδησε ξανά σε δίσκους. Πέθανε στις 17 Ιούνη του 1969, στο
Αιγάλεω.
Πηγές : sansimera.gr/biographies - Βικιπαίδεια - ogdoo.gr
τραγουδιού και μαζί με τη Ρόζα Εσκενάζυ, ήταν οι δύο μεγαλύτερες τραγουδίστριες της
εποχής τους.
Γεννήθηκε το 1914 στη Σμύρνη και το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εγκατασ-
τάθηκε στην Αθήνα. Σε ένα γάμο στα χρόνια του ’30, τυχαία την άκουσε ο θρυλικός Στελ-
λάκης Περπινιάδης κι αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Φωνή καθάρια, στιβαρή και περίτεχνη μαζί… Ξεκίνησε την καριέρα της με ρεμπέτικα στο
Κέντρο «Πεταλούδα» στο Φάληρο. Αργότερα στράφηκε στο δημοτικό τραγούδι και για
πολλά χρόνια εμφανιζόταν στην «Αράχωβα» (Πλατεία Καραϊσκάκη), ενώ ταξίδεψε και
στις ΗΠΑ.
Συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής, όπως τους Παναγιώτη Τούν-
τα, Βαγγέλη Παπάζογλου, Κώστα Σκαρβέλη, Ιάκωβο Μοντανάρη, Σπύρο Περιστέρη, Δημή-
τριο Σέμση, Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη κ.ά.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1931. Έκτοτε, ηχογράφησε πάνω από 400 σμυρναίικα, ρεμπέ-
τικα και παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια. Μερικά από αυτά είναι : «Το τσαγκαράκι»,
«Κατεργάρα», «Ο τζογαδόρος», «Χαρικλάκι», «Βρε χήρα δε λυπάσαι», «O Aσίκης»,
«Ο Φερετζές», «Η Ζευγολατιώτισσα», «Με ζουρνάδες με νταούλια», «Η χωριατοπούλα»,
«Η Αρμενίτσα», «Βαρκάρης», «Γκαρσόνα», «Ναζιάρα μου», «Αν σ' αγαπώ δε φταίω εγώ»,
«Μια μελαχρινή», «Για μια τσαχπίνα μερακλού», «Για μένα δε σε μέλλει», «Αμάν
Αννίτσα», «Έλα καράβι πάρε με», «Άσε τα κόλπα», «Να ζήσεις αμαξά μου» κ.ά.
Μετά τον πόλεμο δεν τραγούδησε ξανά σε δίσκους. Πέθανε στις 17 Ιούνη του 1969, στο
Αιγάλεω.
Πηγές : sansimera.gr/biographies - Βικιπαίδεια - ogdoo.gr
Τετάρτη 16 Μαΐου 2018
Τρίτη 15 Μαΐου 2018
Ένα άλμπουμ με τραγούδια αφιερωμένα στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού...
15 Μάη 1948 - 15 Μάη 2015
67 χρόνια από τη μέρα του ξεριζωμού των Παλαιστινίων.
Η 15η Μάη για τους όπου γης Παλαιστίνιους, συμβολίζεται με μια λέξη: Nakbah
(Νάκμπα) που σημαίνει Καταστροφή. Είναι η μέρα στη διάρκεια της οποίας το 1948
οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν την πρώτη τους δολοφονική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη.
Βομβάρδισαν χωριά, γκρέμισαν σπίτια, δολοφόνησαν εν ψυχρώ αμάχους, με στόχο να
διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις εστίες τους. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε το
κράτος του Ισραήλ.
Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, διασκορπίστηκαν στις γύρω χώρες (Συρία, Λίβανο,
Ιορδανία), αλλά και στα υπόλοιπα εδάφη της Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της
Γάζας), όπου εξακολουθούν να ζουν ως σήμερα, 67 χρόνια μετά, σε καταυλισμούς προσ-
φύγων.
Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, οι Παλαιστίνιοι δεν απεμπόλησαν ποτέ
το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η λέξη "Αwdah"
(Επιστροφή) συνοδεύει πάντοτε τη λέξη Nakbah και η λέξη "Moukawamah" (Αντίσταση),
δείχνει την αξιοπρέπεια και την αποφασιστικότητα.
Είναι η αντίσταση, με χιλιάδες νεκρούς, που κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα της επιστρο-
φής των προσφύγων, το όραμα μιας ελεύθερης Παλαιστίνης. Και είναι αυτή η αντίσταση
που έχει κάνει τον παλαιστινιακό λαό σύμβολο για όλους τους λαούς του κόσμου, φωτεινό
φάρο αντίστασης και πάλης για λευτεριά.
Σύμβολο στον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, για
την αρμονική συνύπαρξη των λαών!
Με αφορμή τη φετινή Νάκμπα, η "Τέχνη Εν Κινήσει" παρουσιάζει την -αφιερωμένη στην
παλαιστινιακή Αντίσταση και στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό- συλλογή έργων.
Τα έργα των καλλιτεχνών είναι τα εξής:
1. Παράξενος: "Απ' το ποτάμι πίνω αίμα"
2. Υπεραστικοί: "Σπλάχνο της λευτεριάς" [Συμμετοχή: Παυλέας (JazzMatazz)]
3. Boxcar Betty: "A giant to withhold" [Συμμετοχή: Παύλος, Νίκος (Υπεραστι-
κοί), Παυλέας (JazzMatazz)]
4. MC Yinka: "Γειτονιές"
5. Δημήτρης Καρούσος: "Κατάσταση πολιορκίας"
6. Revolted Masses: "Bloodshed in Eden
Πηγή : ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
67 χρόνια από τη μέρα του ξεριζωμού των Παλαιστινίων.
Η 15η Μάη για τους όπου γης Παλαιστίνιους, συμβολίζεται με μια λέξη: Nakbah
(Νάκμπα) που σημαίνει Καταστροφή. Είναι η μέρα στη διάρκεια της οποίας το 1948
οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν την πρώτη τους δολοφονική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη.
Βομβάρδισαν χωριά, γκρέμισαν σπίτια, δολοφόνησαν εν ψυχρώ αμάχους, με στόχο να
διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις εστίες τους. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε το
κράτος του Ισραήλ.
Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, διασκορπίστηκαν στις γύρω χώρες (Συρία, Λίβανο,
Ιορδανία), αλλά και στα υπόλοιπα εδάφη της Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της
Γάζας), όπου εξακολουθούν να ζουν ως σήμερα, 67 χρόνια μετά, σε καταυλισμούς προσ-
φύγων.
Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, οι Παλαιστίνιοι δεν απεμπόλησαν ποτέ
το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η λέξη "Αwdah"
(Επιστροφή) συνοδεύει πάντοτε τη λέξη Nakbah και η λέξη "Moukawamah" (Αντίσταση),
δείχνει την αξιοπρέπεια και την αποφασιστικότητα.
Είναι η αντίσταση, με χιλιάδες νεκρούς, που κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα της επιστρο-
φής των προσφύγων, το όραμα μιας ελεύθερης Παλαιστίνης. Και είναι αυτή η αντίσταση
που έχει κάνει τον παλαιστινιακό λαό σύμβολο για όλους τους λαούς του κόσμου, φωτεινό
φάρο αντίστασης και πάλης για λευτεριά.
Σύμβολο στον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, για
την αρμονική συνύπαρξη των λαών!
Με αφορμή τη φετινή Νάκμπα, η "Τέχνη Εν Κινήσει" παρουσιάζει την -αφιερωμένη στην
παλαιστινιακή Αντίσταση και στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό- συλλογή έργων.
Τα έργα των καλλιτεχνών είναι τα εξής:
1. Παράξενος: "Απ' το ποτάμι πίνω αίμα"
2. Υπεραστικοί: "Σπλάχνο της λευτεριάς" [Συμμετοχή: Παυλέας (JazzMatazz)]
3. Boxcar Betty: "A giant to withhold" [Συμμετοχή: Παύλος, Νίκος (Υπεραστι-
κοί), Παυλέας (JazzMatazz)]
4. MC Yinka: "Γειτονιές"
5. Δημήτρης Καρούσος: "Κατάσταση πολιορκίας"
6. Revolted Masses: "Bloodshed in Eden
Πηγή : ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Σπύρος Ζαγοραίος (1928 - 2014)... Ένας σπουδαίος λαϊκός ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης...
Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Ιούνη 1928 και μεγάλωσε στον Άγιο
Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανε-
ξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν
μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του
Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής και ερμήνευσε επιτυχίες, που
τραγουδιούνται μέχρι σήμερα: «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», «Άναψε το τσιγάρο»,
«Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο», «Θα πεθάνω γλυκιά μου
αγάπη», «Ντόλτσε βίτα», «Κατηγόρα με», «Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Οι γαρυ-
φαλλιές», «Όλες είσαστε ίδιες», «Ο αλήτης», «Άδικα χάρε καρτερείς», «Η κούκλα»,
«Πάρτε κύριε λαχεία», «Ο ανάπηρος», «Ερωτιάρης», «Τον χάρο τον αντάμωσαν» και
πολλά άλλα.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν
Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλι-
τεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε, και είχε δημιουργήσει
κάτω από το σπίτι του το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ο Σπύρος Ζαγοραίος πέθανε στις 20 Οκτώβρη 2014, σε ηλικία 86 ετών. Τα τελευταία
χρόνια αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας με τη νόσο Πάρκινσον, που τον
ταλαιπωρούσε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από το 2009, όταν έχασε
το γιο του σε ηλικία 49 ετών.
Πηγή : sansimera.gr/biographies
Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανε-
ξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν
μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του
Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής και ερμήνευσε επιτυχίες, που
τραγουδιούνται μέχρι σήμερα: «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», «Άναψε το τσιγάρο»,
«Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο», «Θα πεθάνω γλυκιά μου
αγάπη», «Ντόλτσε βίτα», «Κατηγόρα με», «Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Οι γαρυ-
φαλλιές», «Όλες είσαστε ίδιες», «Ο αλήτης», «Άδικα χάρε καρτερείς», «Η κούκλα»,
«Πάρτε κύριε λαχεία», «Ο ανάπηρος», «Ερωτιάρης», «Τον χάρο τον αντάμωσαν» και
πολλά άλλα.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν
Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλι-
τεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε, και είχε δημιουργήσει
κάτω από το σπίτι του το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ο Σπύρος Ζαγοραίος πέθανε στις 20 Οκτώβρη 2014, σε ηλικία 86 ετών. Τα τελευταία
χρόνια αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας με τη νόσο Πάρκινσον, που τον
ταλαιπωρούσε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από το 2009, όταν έχασε
το γιο του σε ηλικία 49 ετών.
Πηγή : sansimera.gr/biographies
Δευτέρα 14 Μαΐου 2018
Κυριακή 13 Μαΐου 2018
Σαν σήμερα... 13 Μάη 1988, φεύγει από τη ζωή ο Tσέσνεϊ Χένρι «Τσετ» Μπέικερ (Chesney Henry "Chet" Baker Jr.) (1929 - 1988), Αμερικανός τρομπετίστας και τραγουδιστής της τζαζ. Είναι κυρίως γνωστός για τις μελαγχολικές συνθέσεις του, με στοιχεία από το ύφος της λεγόμενης "κουλ τζαζ", της οποίας θεωρείται βασικός εκπρόσωπος...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)